Στα βιβλία του δημοτικού σχολείου διδαχθήκαμε ένα ποίημα του Γιάννη Πολέμη με τίτλο «Τι είναι Πατρίδα μας;».
Το ίδιο ερώτημα ήλθε στο μυαλό του καθενός εξ ημών όταν έβλεπε τις εικόνες από την Θεσσαλονίκη.
Αλήθεια τι είναι σήμερα η πατρίδα μας; Πώς εμείς, οι νεοέλληνες αντιλαμβανόμαστε την έννοια της πατρίδας; Και πώς την υπερασπιζόμαστε;
Προφανώς κάποιοι θεωρούν πατρίδα ό,τι και όσα τους ευνοούν.
Προφανώς κάποιοι άλλοι θεωρούν πατρίδα ό,τι και όσα μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό τους.
Προφανώς, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ενώ καταλαβαίνουν τι είναι πατρίδα, δεν έχουν τη δυνατότητα να την υπερασπισθούν. Ούτε σε ό,τι έχει σχέση με το λαό και τα δίκαιά της, ούτε σε ό,τι έχει σχέση με το μέλλον της, ούτε σε ό,τι έχει σχέση με την ιστορία της. Κι αυτό γιατί η παρουσία τους στην πολιτική, δεν έχει πλέον λαϊκό έρισμα ή είναι προϊόν πολιτικής συναλλαγής.
Γιατί πατρίδα, εκτός όλων των άλλων είναι και η ιστορία μας. Και όταν δεν τιμούμε την ιστορία μας, τότε διαγράφουμε το μέλλον μας. Εκείνοι που έπεσαν στα βουνά της Πίνδου, όσοι αντιστάθηκαν στον κατακτητή, όσοι πολέμησαν για να είναι σήμερα ελεύθερη η Ελλάδα αλλά και ο κόσμος ολόκληρος, χρειάζονται την τιμή και την αναγνώριση από εμάς τους νεότερους. Και αυτή η τιμή εκφράζεται και μέσα από τον θεσμό των παρελάσεων και των διαφόρων άλλων εκδηλώσεων.
Η αντίληψη ομάδας αγανακτισμένων πολιτών, ορισμένοι εκ των οποίων καθοδηγούνται από κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις, να ματαιώσουν την στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της χώρας μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει. Άλλωστε πρόθεσή τους δεν ήταν η έκφραση της όποιας λαϊκής αγανάκτησης, που μπορούσε να εκφρασθεί ποικιλοτρόπως, αλλά το «καπέλωμα» και η πολιτική εκμετάλλευση του πόνου και της εξαθλίωσης μέσα στην οποία ζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Δεν τιμάς τους νεκρούς σου με τέτοιου είδους αντιδράσεις.
Δεν είναι χώρος για να εκφρασθούν οι όποιες δικαιολογημένες λαϊκές αντιδράσεις ο χώρος των παρελάσεων.
Δεν είναι χώρος για να εκφρασθεί η όποια δικαιολογημένη αντικυβερνητική δυσφορία, ο χώρος εκδήλωσης μνήμης και τιμής στους ήρωες του 1940.
Όσοι αντέδρασαν και φώναξαν συνθήματα σε βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να καταλάβουν ότι υβρίζοντας, δεν υβρίζουν τον Κάρολο Παπούλια, ο οποίος αν και ήταν 15 ετών εντάχθηκε στις ομάδες των ανταρτών και πολέμησε, αμούστακο παλικάρι, για την πατρίδα του. Πρέπει να καταλάβουν ότι η ύβρις στρέφεται κατά του θεσμού της ίδιας της Δημοκρατίας. Αλλά και ο Κάρολος Παπούλιας πρέπει να καταλάβει ότι εκπροσωπεί ένα έθνος, έναν λαό που υποφέρει. Που είδε μέσα σε λίγους μήνες να γκρεμίζεται η ζωή του, το μέλλον του, τα όνειρά του. Και με τη στάση του πρέπει να δίνει το παράδειγμα της υπεράσπισης του θεσμού που υπηρετεί, αλλά και της ιστορίας για τη συγγραφή της οποίας και ο ίδιος έχει συμβάλει.
Όση ευθύνη έχουν οι διοργανωτές των αντιδράσεων, άλλη τόση ευθύνη έχει και η κυβέρνηση η οποία με την ανικανότητά της δεν μπόρεσε να προφυλάξει ούτε τον θεσμό του Προέδρου, ούτε τη σωστή διοργάνωση μιας εκδήλωσης που τιμά τους νεκρούς μας.
Σοφή η απόφαση να μη χτυπηθεί η αστυνομία με τους διαδηλωτές γιατί η κατάσταση θα γινόταν ανεξέλεγκτη. Το ορθό όμως ήταν να αποτραπούν στη γέννησή τους οι αντιδράσεις στα σημεία των προσυγκεντρώσεων.
Λάθος η απόφαση να αποχωρεί το κράτος και η πολιτεία από μια εθνική επέτειο και να ευτελίζεται με αυτόν τον τρόπο ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος παρακλήθηκε να αποχωρήσει? Φαντάζεσθε τι θα είχε συμβεί αν ο Πρόεδρος είχε την πολιτική δύναμη και τις φυσικές αντοχές να πει: «Θα μείνω εδώ. Δεν αποχωρώ. Η θεσμική μου ιδιότητα επιβάλει να είμαι παρών και όχι απών».
Δυστυχώς η κυβέρνηση είναι απούσα. Είναι ανίκανη να διαχειρισθεί τα πάντα. Ακόμα και τις παρελάσεις. Είναι ανίκανη να προσφέρει οτιδήποτε όχι μόνο στους σημερινούς και αυριανούς Έλληνες, αλλά ακόμα και στους προγόνους μας. Είναι ανίκανη η κυβέρνηση όχι μόνο να διασφαλίσει το παρόν και να οικοδομήσει το μέλλον, αλλά και να τιμήσει το παρελθόν μας, την ιστορία μας.
Δεν είναι δυνατόν να ζούμε τη δικτατορία των μειοψηφιών και να την αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα.
Ας καταλάβουμε όλοι ότι πολιτικά χρειάζεται μια αλλαγή, γιατί οδηγούμαστε σε εθνικό διχασμό. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρρηχθεί. Πρέπει να υπάρξει πολιτική εκτόνωση γιατί ο κίνδυνος να χυθεί αίμα είναι ορατός, και όσοι δεν τον βλέπουν δεν είναι απλά τυφλοί. Είναι εθνικά επικίνδυνοι.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα σήμερα δεν κυβερνάται. Επιβάλλεται, όμως, να κυβερνηθεί και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρξει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αλλά οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες το αποφεύγουν γιατί στηρίζουν την πολιτική τους επιβίωση στο παρελθόν. Φοβούνται το μέλλον, γιατί ξέρουν ότι δεν έχουν θέση σε αυτό. Αλλά και ο λαός πρέπει να καταλάβει ότι το μέλλον δεν οικοδομείται προσβάλλοντας θεσμούς, ιδέες, ιστορία και νεκρούς. Εθνική ενότητα μας χρειάζεται, αλλά δυστυχώς κάποιοι καλλιεργούν τον εθνικό διχασμό, γιατί σε αυτόν έχουν στηρίξει την πολιτική τους επιβίωση.
