Φέτος συμπληρώνονται έντεκα (11) χρόνια από το τραγικό «φευγιό» του στην εθνική οδό Κορίνθου Αθηνών.
Η κοινωνία του Πύργου (και γιατί όχι όλη η Ηλεία;) και τον θυμάται και τον διατηρεί σ’ εκείνο το μέρος της σκέψης και της ψυχής που «κλείνουμε» μέσα του τις σημαντικές μορφές που δημιούργησαν «έργο τρανό και ουσιαστικό για την πρόοδο του Τόπου».
Γεννημένος το 1936, στη γειτονιά ανάμεσα στο θέατρο ΑΠΟΛΛΩΝ και στο γυμνάσιο αρρένων, που αντιπροσώπευε τα χρόνια εκείνα μέχρι το 1950-55 την εικόνα της πόλης ολόκληρης.
Τα 1953 τέλειωσε το γυμνάσιο και από το 1954 φοιτά με εξαιρετική επιτυχία στη γεωπονική και δασολογική σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1968 με υποτροφία του Ο.Ο.Σ.Α. στο Παρίσι, πραγματοποιεί εξαιρετικές μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Φυτοπαθολογίας των Βερσαλλιών.
Ακολουθεί ο γάμος με την εκλεκτή του Λιλίκα Βγενοπούλου με την οποία απόκτησε τον Πάνο και το Λάμπη. Τον οφθαλμίατρο και τον τεχνολόγο τεχν.έργων.
Το 1974, στη μεταπολίτευση, αρχίζει η μακρά διαδρομή του στα δημοτικά πράγματα. Του ανατέθηκε τότε από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, το καθήκον του Δημάρχου Πύργου όπου παρέμεινε μέχρι την επάνοδό στους Δήμους των πρό της δικτατορίας αιρετών δημοτικών συμβουλίων. Έκτοτε είναι διαρκώς παρών στα δημοτικά πράγματα είτε ως επικεφαλής δημοτικής παράταξης στις δημοτικές εκλογές του 1978 είτε ως συνεργάτης του αείμνηστου δημάρχου Μιχάλη Ξυστρή, διατελέσας και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου την τετραετία 1987-1990.
Για δύο συνεχόμενες τετραετίες 1991-1998 ως δήμαρχος Πύργου πλέον, είναι ο πρωταγωνιστής στα τοπικά γεγονότα και σφραγίζει με την προσωπικότητά του και το ήθος του τις εξελίξεις, εγγράφοντας υποθήκες προόδου για το μέλλον της πόλης του.
Στην πολυτάραχη αυτή περίοδο της Δημαρχίας του, που σημαδεύτηκε από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1993, συνέδεσε το όνομά του με τη μοίρα του τόπου μας και έβαλε στέρεες και ισχυρές βάσεις για την τοπική πρόοδο. Κάτω από δραματικές συνθήκες ,πραγματοποίησε και άφησε στην πόλη του ένα τεράστιο έργο σπουδαίας υποδομής, απαραίτητης για την επιβίωση και την εξέλιξή της.
Κατά την τραγική εκείνη περίοδο των σεισμών του 1993, από λανθασμένες εκτιμήσεις των κρατικών υπηρεσιών, έγινε προσπάθεια υποβάθμισης του μεγέθους και της σημασίας των καταστροφών, γεγονός που σημάδεψε βαθειά το Δήμαρχο και τον Άνθρωπο Γιώργο Δημητρακόπουλο!
Με πίστη, με πείσμα, με ακατανίκητη ορμή, ξεκίνησε ένα τιτάνιο αγώνα για να ανατρέψει το κλίμα και να πείσει τη δύσπιστη κεντρική εξουσία περί του μεγέθους της καταστροφής που έχει πλήξει τον τόπο. Επιστράτευσε τους πάντες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Το δημοτικό συμβούλιο ευρισκόμενο σε διαρκή συνεδρίαση πάνω από ένα μήνα, σύσσωμο συντάχθηκε με τις προσπάθειες και τις ενέργειές του και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Κατάφερε να φέρει στον Πύργο την κυβέρνηση με επικεφαλής τον πρωθυπουργό(!) Κων. Μητσοτάκη που έρχεται, βλέπει, κατανοεί και συγκινείται. Και εκεί, τότε, στον δακρυσμένο Δήμαρχο δίνει ο Πρωθυπουργός το λόγο της τιμής του για το νέο Νοσοκομείο του Πύργου και για την εφαρμογή του «πακέτου Καλαμάτας».
Ετσι διαμορφώθηκε το «πακέτο Πύργου» που αποτέλεσε δέσμη λυσιτελών μέτρων που ανακούφισαν τους ταλαιπωρημένους συμπολίτες και ενίσχυσαν την τοπική αγορά, που ψυχομαχούσε.
Ο Δήμαρχος Γιώργος Δημητρακόπουλος ,ο Γιώργης μας ,υπήρξε πάντα ένας καθαρόαιμος Πυργιώτης. Ούτε τα αξιώματα, μα ούτε και οι δοκιμασίες της εξουσίας και των ευθυνών άλλαξαν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του.
Έζησε με τους ανθρώπους γύρω του, χωρίς μίζερες αναστολές και υστεροβουλίες. Ήθελε να προσφέρει και να δημιουργεί για τους άλλους, για όλους, για τον Πύργο.
Έφυγε από τη ζωή ένα απόγευμα της Κυριακής 27 Οκτωβρίου του 2002. Όταν είχε πια αρχίσει να συνειδητοποιεί πως με το οχτώ χρόνια της Δημαρχίας του, είχε διαγράψει έναν πλήρη κύκλο δημόσιας προσφοράς, που έπρεπε να καταγραφεί, να κριθεί και να συγκριθεί.
Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος υπήρξε σπουδαίος άνθρωπος, φίλος, οικογενειάρχης, επιστήμονας και Δήμαρχος του Πύργου. Εργάστηκε με όλες τις δυνάμεις του για την παραγωγική πρόοδο του Πύργου, όλα τα χρόνια που «υπηρέτησε» την Πόλη. ΄Ηρθε, δημιούργησε και «έφυγε» με το κεφάλι ψηλά, χωρίς εχθρούς με εκατοντάδες φίλους και συναγωνιστές στον κοινό αγώνα για το αύριο του Πύργου και της Ηλείας.
