Απυρόβλητοι ή πυροβολημένοι;

του Χρήστου Αθανάσουλα

Νιώθω πολύ αμήχανα όταν είναι να μιλήσω σε ανθρώπους που με κουβεντιάζουν στο καφενείο. Ίσως γιατί νοιώθω ότι το παιχνίδι είναι εκτός έδρας κι ο διαιτητής ψιλοφοβάται την κερκίδα..

Ειδικά όταν είναι να απαντήσω σε ανθρώπους που έχουν μάθει να θεωρούν τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο, αλάνθαστους, δικαιωμένους και απόλυτους (πυροβολημένους στην τελική)

Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε με λόγια του Αndy Warhol μιας κι έγινε πολύ της μόδας πρόσφατα στη μικρή μας πόλη:

Αναφέρομαι στο θέμα του Δ’  Λυκείου Πύργου, που υπάρχει εδώ κι ένα μήνα -κι έβγαλα προς τα έξω το Σάββατο που μας πέρασε:

ΤΟ ΜΟΝΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ – μέσα στον Καλλικρατικό Δήμο Πύργου αλλά και πέρα από αυτόν –  στο οποίο οι καθηγητές ΔΕΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ  ΣΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥΣ,  Χ-Ω-Ρ-Ι-Σ        Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α          Λ-Ο-Γ-Ο!

Οι υπόλοιποι μπορεί να μην είναι υποχρεωμένοι υπηρεσιακά. Κοινωνικά όμως είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν λογικά και ηθικά:

Αυτό είναι το μοναδικό ερώτημα που τους έθεσα στη συνάντηση γονέων και καθηγητών στο σχολείο και ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ!

Αυτό το ερώτημα θα επανέρχεται μέχρι να μάθουμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ!

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Σχετικά με τα λόγια καφενείου ή δρόμου, που ακούστηκαν για εμένα σήμερα, εγώ έχω την ψυχή και την ευθιξία κι έχω ήδη υποβάλει την παραίτησή μου στο ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, όπως ήδη είχα πει κατά την αδιέξοδη (με απόλυτη υπαιτιότητα των καθηγητών) συνάντηση μας, αφού ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΚΟΥΦΟΥΣ και να δώσω τη θέση μου στο Δ.Σ. σε άλλο γονέα για να υπερασπιστεί τη λειτουργία του σχολείου

ή 
να συγκληθεί ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ για να αντιμετωπίσει η Συνέλευση, σαν το ανώτερο και μαζικότερο όργανο την ΑΔΙΕΞΟΔΗ κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί («ελαφρά τη καρδία»..), με αποτέλεσμα να δίνεται έναυσμα για καταλήψεις και γενικότερα για υπολειτουργία του σχολείου.

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΩΦΕΥΩ, ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ, παραβλέποντας τους κινδύνους που συνεπάγεται η στάση μου αυτή ακόμη και για το ίδιο μου το παιδί…

ΕΣΕΙΣ; Πως το είπε ο Αndy Warhol;