Ιερό καθήκον και βαθιά θέληση επιβάλλουν την δημόσια κατάθεση για να εκφράσουμε την ψυχή μας , αλλά προπάντων να αποδώσουμε ελάχιστο φόρο τιμής στον φίλο, τον Δημήτρη Στεργίοπουλο που τόσο άδικα και αιφνίδια «έφυγε» από κοντά μας.
Οπωσδήποτε οι λέξεις δεν αρκούν για να ειπωθεί ολόκληρος ο πόνος. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια το τι νιώθουμε όσοι είχαμε την τύχη να γευτούμε την ακριβή του φιλία.
Παγώσαμε στην κυριολεξία καλοκαιριάτικά. Δέθηκε κόμπος το στομάχι. Σταμάτησαν όλα γύρω μας λες και δεν υπήρχε χρόνος. Η είδηση ήταν κεραυνός.
Ο άνθρωπος με το Α κεφαλαίο, ο υπηρέτης του πολίτη, ο άοκνος εργάτης του δήμου, ο φίλος με την μεγάλη καρδιά, ο Δημήτρης Στεργίοπουλος «έφυγε» τόσο νωρίς. Σαββάτο μεσημέρι και ο εκκωφαντικός ήχος της είδησης άφησε ένα κενό στ΄ αυτιά μας αρχικά , στην καρδιά μας λίγο μετά…
Αναζητήσαμε στήριξη ο ένας απ τον άλλο. Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Και ούτε ακόμα θέλουμε να το πιστέψουμε. Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά και όμως εμείς μένουμε αποσβολωμένοι στη στιγμή του μαύρου μαντάτου.
Ο χρόνος θα συνεχίζει να κυλά και όσο αυτός κυλά θα βαθαίνει το ρήγμα της απουσίας. Θα μεγαλώνει ο πόνος. Όλοι θα αποδεχόμαστε ότι ο Δημητράκης μας την έσκασε. Όχι όμως για να αποφύγει την αξιολόγηση. Άλλωστε και σε αυτή την αξιολόγηση του υπουργείου Άριστα θα έπαιρνε. Όπως άριστα πήρε ως πατέρας. Άριστα στο ήθος. Άριστα στο χαρακτήρα. Παράδειγμα. Φάρος ευσυνειδησίας. Η στάση ζωή του, υπήρξε άριστη. Κρυστάλλινη.
Εμείς , όλοι όσοι κάθε – κάθε – κάθε πρωί ανταλλάσαμε χειραψία, γλυκόλογα, και πειράγματα.
Σ’ εμάς όλους θα μας λείψει η φυσική σου παρουσία. Είναι βέβαιο ότι θα μας λείψει ακόμα το αυτοκίνητο σου έξω στην αυλή του δημαρχείου. Θα μας λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ. Το καθημερινό σου κενό θα είναι δυσαναπλήρωτο. Η διαρκής απουσία σου βασανιστική.
Όμως, όσο και αν μας λείψεις , εσύ θα είσαι πάντα εδώ! Θα κατοικείς για πάντα στις καρδιές μας.
Γιώργος Μαρκόπουλος
