Γράφει ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδος κ. Παναγιωτόπουλος Γιώργος
«Πολυτεχνείο : Το καθήκον της μνήμης»
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί την κορυφαία στιγμή της αντίστασης του Ελληνικού λαού ενάντια στην απεχθή τυραννία και έχει καταγραφεί στην συλλογική μνήμη του έθνους ως σύμβολο αγώνα και θυσίας για την προάσπιση της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κατακόρυφη πράξη που ανέδειξε τον δικό της κατακόρυφο λόγο σε οριακό χρόνο και χώρο, υπήρξε η συμπυκνωμένη έκφραση του πανελληνίου πόθου για Ελευθερία, Δημοκρατία και Λαϊκή Κυριαρχία.
Άφθαρτο σύμβολο ασυμβίβαστης πάλης, διατράνωσε τη δυναμική της αγωνιστικής μαζικής έγερσης της κοινωνίας που διαμορφώνει γεγονότα, αποκαθηλώνει στερεότυπα, ανατρέπει αυταρχισμούς και προσανατολίζει τη συλλογική συνείδηση.
Αντιστασιακό ολοκαύτωμα με ιστορικές διαστάσεις εποποιίας, αποθανάτισε την ?άνοιξη του κόσμου? όπου το όνειρο γίνεται σκοπός ζωής και το όραμα για ενότητα συνθλίβει οτιδήποτε επιβουλεύεται την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ζωντανό κάλεσμα για τη δημοκρατία, την ανθρωπιά και την ελευθερία, πολυσήμαντο ορόσημο της ιστορίας του μαζικού λαϊκού κινήματος, στον αντίποδα της ηττοπάθειας του συμβιβασμού και της υποταγής, το Πολυτεχνείο, ανάγεται σε διαχρονικό σημείο θετικής αναφοράς, εστία δημιουργικής έμπνευσης, αστείρευτη πηγή δύναμης για πάλη και ενότητα και λειτουργεί ως καταλύτης στις διεκδικήσεις του σήμερα. Στάση ζωής, συλλογικής απελευθέρωσης και οικουμενικής ευθύνης, τα προτάγματα του Νοέμβρη του ?73, διαπερνούν λόγους και χρόνους και σηματοδοτούν τη σύγχρονη κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική συγκυρία.
Τροφοδοτούν αδιάλειπτα τα κοινωνικά, δημοκρατικά και πανανθρώπινα αιτήματα και αποτελούν την απάντηση στις σημερινές μεγάλες προκλήσεις, όπου το υπαρκτό δημοκρατικό έλλειμμα διευρύνεται και οι κοινωνικές κατακτήσεις συρρικνώνονται.
Η προϊούσα παγκοσμιοποίηση της βαρβαρότητας, που τείνει να ισοπεδώσει κάθε εστία αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, ο πόλεμος, η φτώχεια, η εργασιακή ομηρία και η ανεργία, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, δεν αποτελούν «μονόδρομο» για την ανθρωπότητα. Οι νέες, ακραία αντικοινωνικές, πολιτικές που επιδιώκουν να δώσουν το στίγμα τους και να επιβάλλουν τα δικά τους χαρακτηριστικά στις εξελίξεις, δεν μπορούν να ακυρώσουν το πανανθρώπινο όραμα για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ειρήνης, ελευθερίας και ισότητας.
Το Πολυτεχνείο, ρίζα και φλέβα των κοινωνικών κινημάτων των αγώνων των νέων για ένα κόσμο διαφορετικό, εφικτό, με ελευθερίες αναπαλλοτρίωτες από τους μηχανισμούς, τα δικαιώματα σεβαστά και αποδεκτά από όλους, με την απόρριψη του μονοδιάστατου παγκοσμιοποιημένου πολίτη, ενάντια σε οτιδήποτε εμποδίζει την ελεύθερη ύπαρξη του ανθρώπου του 21ου αιώνα, ενσαρκώνει τις αξίες και τα ιδανικά της συλλογικότητας της κοινωνικής αλληλεγγύης, της χειραφέτησης και της αντίστασης στις λογικές των «μονοδρόμων». Απέναντι στις δημοκρατίες της μάζας, του ανταγωνισμού και του κέρδους, στις πρακτικές του εφησυχασμού και της προσαρμογής, τα νέα κοινωνικά κινήματα, στον κυρίαρχο άξονα του Νοέμβρη του ?73, αντιστέκονται στα σύγχρονα δόγματα που περιθωριοποιούν κοινωνικά και πολιτισμικά πολίτες, κοινωνίες και λαούς και αγωνίζονται για τις δημοκρατίες της ουσιαστικής προστασίας, της διαφάνειας και της ισοτιμίας.
Το σύνθημα των φοιτητών εξακολουθεί να παραμένει μια δυναμική κραυγή που απαιτεί σθεναρά, αγώνες για κοινωνική ευθύνη, συνοχή και δημοκρατία δίχως κοινωνικούς αποκλεισμούς. Δημοκρατία που θα εγγυάται σε όλους τους πολίτες το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στην εργασία, στην υγεία και στην ανθρωποκεντρική παιδεία, προσανατολισμένη σταθερά στις κοινωνικές ανάγκες.
Όραμα του τότε και του σήμερα, παραμένει μια δημοκρατία που θα έχει πυλώνες την κοινωνική και πολιτική αυτοδιαχείριση, την οικονομική ευημερία και δικαιοσύνη και θα αποτελεί την έκφραση μιας κοινωνίας ενεργών πολιτών.
Όραμα του τότε και του σήμερα, ο μετασχηματισμός της κοινωνίας: δυναμική πρόκληση ? πρόσκληση, με κοινούς παλλαϊκούς αγώνες και συλλογικές δράσεις στις φωτεινές λεωφόρους του Νοέμβρη.
Το Πολυτεχνείο, σταθμός ζωής και λίκνο δημοκρατίας, είναι μια ακόμη έφοδος «στο αδύνατο», που θα διεκδικήσει έναν κόσμο καλύτερο, απελευθερωμένο από δεσμεύσεις και φραγμούς, έναν κόσμο Ελευθερίας, Ισότητας και Κοινωνικής Συνοχής.
Υπάρχει στους αγώνες του σήμερα. Ανήκει σε όλους εκείνους που όρθιοι επιμένουν για έναν κόσμο καλύτερο που θα χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους ανθρώπους μέσα από τη διαδικασία της συλλογικής απελευθέρωσης, της πολιτικής αναγέννησης και της πίστης στον ΑΝΘΡΩΠΟ!
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν? αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ? τις φωνές.
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ? τις σφαίρες
Μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
