Η απόφαση σε πρώτο βαθμό του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηλείας για τη υπόθεση των πυρκαγιών του 2007, θέτει για μια ακόμη φορά -και αυτή τώρα με τρόπο τραγικό- το ζήτημα της ουσιαστικής εξουσίας που ακούν οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης της χώρας μας και αντίστοιχα της ουσιαστικής ευθύνης που τους αναλογεί.
Με απόλυτο σεβασμό στις αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης και ακόμα πιο πολύ σεβασμό στις ψυχές που χάθηκαν και τους ανθρώπους τους, οφείλουμε να θέσουμε τα ερωτήματα: Με το κεντρικό Κράτος σε πλήρη αδυναμία να κατανοήσει έγκαιρα την έκταση και την ένταση του κινδύνου, σε πλήρη αδυναμία να σχεδιάσει και να συντονιστεί, σε πλήρη αδυναμία να διαθέσει όλα τα αναγκαία μέσα και να παρέμβει αποτελεσματικά, πώς είναι δυνατόν να αποδίδεται η καθολική ευθύνη στους αιρετούς της αυτοδιοίκησης?
Χωρίς μέσα και αποφασιστικές αρμοδιότητες, στη δίνη μιας ανεπανάληπτης ιστορικά θεομηνίας, που από μια στιγμή και μετά, κανένα μέσο και καμιά τεχνολογία δεν μπορούσε να σταματήσει, η αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για την ακριβοδίκαιη απόδοση των ουσιαστικών ευθυνών.
Και σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να οργανώσουμε την άμυνα τους Κράτους και των κοινωνιών απέναντι σε μελλοντικές, παρόμοιες καταστροφές.
