Ειμαι σίγουρος ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η παγκόσμια οικονομία και ειδικά οι κεφαλαιαγορές δεν θα δώσουν την δυνατότητα για μια νέα και συντονισμένη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Τα προβλήματα κορυφώνονται και ίσως τους επόμενους μήνες να πάψουμε να αποτελούμε το κέντρο του κόσμου.
Αυτό το αναφέρω διότι πρέπει να εξασφαλιστεί ότι η αναδιάρθρωση που πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες θα είναι η τελευταία. Η επόμενη μέρα πρέπει να βρεί την ελληνική οικονομία με ασφαλιστικά ταμεία, με τράπεζες πάνω από όλα όμως πρέπει να δοθεί ένα τέλος σ αυτή την αβεβαιότητα που σχετίζεται με την χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και την θέση της Ελλάδος στην ΟΝΕ.
Η εποχή των ανέξοδων πειραματισμών φαίνεται να έχει τελειώσει οριστικά και μαζί της έχουν τελειώσει και οι ανοχές για τα μικρά ή τα μεγάλα λάθη της πολιτικής. Δεδομένου ότι η αγανάκτηση του περασμένου καλοκαιριού δεν μας έβγαλε πουθενά, δεδομένου ότι η υπεραπλουστευμένη επιπολαιότητα περί επαχθούς χρέους δεν έφερε κάποια αποτελέσματα στην αναδιάρθρωση, δεομένου ότι η πρόταση για μείωση των γερμανικών πλεονασμάτων εξετάζεται μόνο από την ομάδα των πρασίνων στο ευρωκοινοβούλιο, δεδομένου ότι το ευρωομόλογο έχει προγραμματιστεί για την επόμενη τριακονταετία και τέλος δεδομένου ότι δεν φάνηκαν οι αγοραστές των ελληνικών ομολόγων από την Κίνα και την Ρωσία ούτε οι σείχηδες για επενδύσεις, ας σοβαρευτούμε. Τα προβλήματα του εξωτερικού χρέους δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς σοβαρές συμμαχίες και συμπλεύσεις. Είναι αλήθεια ότι οι μηχανισμοί στην Ε.Ε. κινούνται με πολύ αργούς ρυθμούς.
Αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα. Για λόγους που λίγοι μπορούν να καταλάβουν δύο χρόνια τώρα παρακολουθούμε μια πρωτοφανή βραδύτητα στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Απ ότι καταλαβαίνω η οποιαδήποτε ουσιαστική λύση του προβλήματος του ευρωπαικού χρέους θα πάρει χρόνο. Το ερώτημα είναι ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν μπορεί να περιμένει. Και δεν μπορεί να περιμένει διότι το βραχυχρόνιο χρέος είναι πραγματικά μεγάλο. Τα επόμενα τρία χρόνια λήγουν ομόλογα αξίας 80 δις ευρώ περίπου.
Οι επιλογές που απομένουν δεν είναι πολλές. Χωρίς την ευρωπαική ομπρέλα και τους στοιχειώδεις μηχανισμούς στήριξης φοβάμαι ότι πολύ γρήγορα θα αναζητούμε βοήθεια και πετρέλαιο από τον Τσάβες και τεχνογνωσία από τον Αχμαντινεζάντ.
