Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης.
Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης.
Το τέλος του 2010 βρήκε την χώρα μας βυθισμένη στην απαισιοδοξία, να έχει χάσει τον οικονομικό της βηματισμό και να βιώνει ένα δυσοίωνο μετεωρισμό πάνω από τον οικονομικό γκρεμό του δημόσιου χρέους.
Όλοι οι Έλληνες νιώθουν ανασφαλείς, απογοητευμένοι, ανήσυχοι, απαισιόδοξοι και τους συνοδεύουν οι ευχές από τους ξένους, τύπου «καλό κουράγιο», «καλή δύναμη», κλπ που θυμίζουν συλλυπητήρια μετά από κηδεία.
Ταυτόχρονα παρατηρείται και ένα σημαντικό έλλειμμα στο πολιτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων, όλων των κομμάτων. Ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται και όχι άδικα γιατί ΟΛΟΙ τον κορόιδεψαν πολλές φορές και συνεχίζουν να τον κοροϊδεύουν.
Από την «Ήπια Προσαρμογή», «τα Greek Statistics» και στη συνέχεια «Τα λεφτά υπάρχουν» φτάσαμε στο «η χώρα θα τα βγάλει μόνη της πέρα χωρίς μηχανισμούς στήριξης», «δεν θα μειωθούν οι μισθοί» και στην μαγική αντιπολιτευτική λύση «θα σβήσουμε το χρέος μέσα σε 18 μήνες».
Ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας θέλει ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Θέλει να ξέρει για να προετοιμαστεί για το μέλλον του.
Θα πρέπει να του πουν οι κυβερνώντες ότι 30 χρόνια τώρα ζούσαμε σε μια Εικονική Οικονομική Ευημερία. Μια ευημερία που στηρίχθηκε στα δανεικά των Αγορών και την πελατειακή σχέση των αδρανών κοινοβουλευτικά, βουλευτών όλων των κομμάτων. Πού όλοι μαζί διόριζαν τους κολλητούς τους υπαλλήλους της Βουλής των 16 μισθών και οι κυβερνώντες υπαλλήλους στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο. Που έπαιρναν δανεικά για να δίνουν επιδόματα τύπου «Έγκαιρης Προσέλευσης».
Να πει πως οι εποχές που «γεννούσαν τα κοκόρια» τελείωσαν και ότι σε τρίτη γενιά από σήμερα θα δούμε ανάκαμψη αν συνεχίσουμε έτσι, χωρίς μέτρα ανάπτυξης, χωρίς στρώσιμο σε δουλειά, χωρίς καινοτόμες ιδέες, με συνέχιση του σπάταλου κράτους και βουλευτές να ασχολούνται μόνο με κοινωνικές εκδηλώσεις και άνευ ουσίας επιτροπές που δεν καταλήγουν πουθενά, απλώς αυξάνουν τις αμοιβές τους.
Ο λαός θέλει ηγέτες σε όλες τις βαθμίδες για να του δώσουν ελπίδα.
Θέλει ηγέτη Πρωθυπουργό, ηγέτες Υπουργούς, Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Δήμαρχους.
Δεν θέλει φανταστικούς Αϊ Βασίληδες να του δίνουν αγιοβασιλιάτικα δώρα μιας χρήσης.
Θα πρέπει να πουν την αλήθεια:
– Ότι τα 110 δις που μας δίνει η Τρόϊκα (με επιτόκιο 6%) δεν τα πήραμε για να τα φάμε, αλλά για να πληρώσουμε προηγούμενα δανεικά που λήγουν.
– Ότι στη διάρκεια του 2011 η κρατικοδίαιτη, αναιμική ελληνική οικονομία θα μετρήσει το βάθος μιας ύφεσης δίχως προηγούμενο, που γιγαντώνεται και απειλεί να καταπιεί το «καράβι» αύτανδρο.
– Ότι η χώρα χρωστά την 1/1/2011 το 148% του ΑΕΠ, ότι αν όλα πάνε καλά το 2013 θα χρωστάμε το 167% του ΑΕΠ, ότι οι αγορές δεν πρόκειται να ανοίξουν το 2011 με το spread στα 850, δηλαδή με απαγορευτικό επιτόκιο 12,0% και μόνο ένα παγκόσμιο τζακ ποτ στο τζόκερ μπορεί να μας σώσει.
– Ότι δεν πιάσαμε ακόμα πάτο και ότι ο επόμενος Μάρτιος θα είναι εφιαλτικός, ότι το βιοτικό επίπεδο θα συρρικνωθεί το 2011 και ότι θα υπάρχουν κοινωνικές εκρήξεις, αφού το σύνθημα «Νόμος είναι δίκιο του εργάτη» θα αντικατασταθεί από το επαχθέστερο «Νόμος είναι το δίκιο του ανέργου» γιατί η ανεργία θα αγγίξει το 15% με τις επιχειρήσεις να κλείνουν με γεωμετρική πρόοδο.
– Ότι το δημόσιο στραγγαλίζει με τις ενέργειές του τις ιδιωτικές επιχειρήσεις από την στάση πληρωμών που έχει κηρύξει προς εργολάβους, προμηθευτές, μελετητές και τις οδηγεί στην πτώχευση, το κλείσιμο, τις απολύσεις προσωπικού.
– Ότι βασικός πυλώνας εξόδου από την κρίση θα είναι η ανάπτυξη, τα αναπτυξιακά έργα του Δημοσίου, αλλά κύρια των Ιδιωτών. Αυτό πρέπει να αποτελεί Εθνική Προτεραιότητα. Οι επενδυτές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με καλύτερο τρόπο, μακριά από γραφειοκρατίες, κρατικές αγκυλώσεις και μόνιμη θεσμική και φορολογική νομοθεσία.
Ο κόσμος θέλει ελπίδα και προοπτική, που να στηρίζονται στην αλήθεια.
Σε ?ια κατεύθυνση συγκρότησης ενός «εθνικού σχεδίου», όπως τόσοι προτείνουν, αλλά κανείς δεν συγκεκριμενοποιεί, που να δίνει ελπίδα, να δείχνει φως στο βάθος του σκοτεινού τούνελ. Ένα σχέδιο που να ξαναδίνει ελπίδα στους απελπισμένους.
Φυσικά, η μεγάλη ευθύνη για να διασχίσει η χώρα ?ε επιτυχία την έρημο του νέου χρόνου, βαρύνει την εκλεγμένη κυβέρνηση.
Για να μην φτάσουμε, μετά από τόσες θυσίες, να πάρουμε αγκαλιά το τελευταίο αριθμό του νέου έτους.
Γιάννης Αγγελίδης
Οικονομολόγος μελετητής
Επιστ.Συνεργ. ΤΕΙ Καλαμάτας