Με τα μάτια και τα αυτιά στραμμένα στο Παρίσι, όπου το μεσημέρι συναντώνται ο Φρανσουά Ολάντ και η Ανγκελα Μέρκελ, ξημέρωσε η Αθήνα, καθώς από την έκβαση αυτών των συνομιλιών, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς η ένταση της πίεσης που θα νιώσει στο EUROGROUP ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Αν και το χθεσινό EWG εξελίχθηκε πολύ πιο ομαλά απ’ ότι θα περίμενε κανείς, μετά από την ανταλλαγή πυρών που προηγήθηκε μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, το γεγονός ότι δεν υπάρχει τεχνικό έγγραφο ως εισήγηση στο Συμβούλιο των υπουργών, δείχνει ότι το παιχνίδι θα γίνει με τους όρους των Γερμανών. Κι όπως αποδείχθηκε στις δύο τελευταίες συνεδριάσεις του EUROGROUP, αυτό το παιχνίδι κρύβει πολλές εκπλήξεις.
Μάχη εναντίον του Σόιμπλε και των «δορυφόρων» του
Το πρώτο εμπόδιο που καλείται να υπερπηδήσει η ελληνική αντιπροσωπεία για να κλείσει μια συμφωνία που θα είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κείμενο που απεστάλη την Πέμπτη, είναι να καταφέρει να ενεργοποιήσει τις όποιες συμμαχίες έχει καταφέρει να χτίσει ήτοι τη «φωνή» της Κομισιόν, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Κρίσιμο είναι, επίσης, να κρατήσει σιωπηλούς όσο το δυνατόν περισσότερους από τους φαινομενικά ουδέτερους, έτσι ώστε η μάχη να δοθεί μόνο σε ένα μέτωπο ήτοι απέναντι στο Β. Σόιμπλε και τους «δορυφόρους» του.
Σημαντικό με ποιους θα συνταχθούν οι «ουδέτεροι»
Αξιωματούχοι με μακρά εμπειρία σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις επισημαίνουν ότι τη στιγμή των αποφάσεων οι υπουργοί των αδύναμων ή έστω ουδέτερων χωρών, προτιμούν να συντάσσονται με τον ισχυρό ήτοι τον Β. Σόιμπλε, άρα το κρίσιμο είναι να ακουστούν οι φωνές που συντάσσονται ή έστω υποστηρίζουν τις ελληνικές θέσεις, προκειμένου να μη γύρει εξαρχής η πλάστιγγα προς την άλλη πλευρά. Πηγές από τις Βρυξέλλες σημειώνουν, δε, ότι η γερμανική αντίδραση ήταν αναμενόμενη κι ότι αυτή τη φορά θα συνταχθούν περισσότερες χώρες με την Ελλάδα. Το γεγονός ότι ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών δεν ανέβαλε τελικά το ταξίδι του στις Βρυξέλλες και αυτό επισημοποιήθηκε μέσω της RAI, ερμηνεύθηκε από την Αθήνα ως καλό σημάδι, ενώ και οι δηλώσεις του Γάλλου πρωθυπουργού λίγες ώρες πριν από το τετ-α-τετ Ολάντ- Μέρκελ ασφαλώς δεν είναι τυχαίες.
Αρκεί, όμως, να βελτιωθεί ο συσχετισμός δυνάμεων; Μάλλον όχι, αφού αν διαβάσει κανείς πίσω από τις γραμμές ακόμα και όσων εμφανίζονται πιο διαλλακτικοί απέναντι στις ελληνικές θέσεις, διαπιστώνει ότι υπάρχει μια διστακτικότητα που έχει να κάνει με τις προθέσεις της Αθήνας.
Πάγωσαν τα νομοσχέδια μέχρι νεοτέρας
Η κυβέρνηση για να ηρεμήσει τα πνεύματα ήδη «πάγωσε» μέχρι νεωτέρας το νομοσχέδιο για τους πλειστηριασμούς, ενώ και η ρύθμιση οφειλών θα έχει πολλές αλλαγές όταν κατατεθεί στη Βουλή. Η μεγαλύτερη δυσκολία για την κυβέρνηση αφορά, όμως, σε άλλο πεδίο, όπου οι προσδοκίες είναι πολύ μεγαλύτερες κι ως εκ τούτου τα πολιτικά περιθώρια υπαναχώρησης είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Πρόκειται για το «πακέτο» των διατάξεων για την ανάταξη των εργασιακών σχέσεων, στο οποίο δεν περιλαμβάνεται μόνο η σταδιακή αύξηση του κατώτερου μισθού αλλά και το «ξεπάγωμα» των 3ετιών (μισθολογικές ωριμάνσεις) και η ενίσχυση του ρόλου της Διαιτησίας με «όπλο» τη σχετική απόφαση της Δικαιοσύνης αλλά και η επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων.
Πρόκειται για το σκληρό πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που ουσιαστικά επέβαλαν το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι, με στόχο τη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας- το γνωστό flexicurity- ως «εργαλείο» για την αύξηση της απασχόλησης και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αυτό ακριβώς το πεδίο επέλεξε άλλωστε ο Β. Σόιμπλε για να «επιτεθεί» στην Αθήνα μια ημέρα πριν από την υποβολή του αιτήματος παράτασης και αυτό το πεδίο ήταν ένα από τα «καυτά» σημεία του γερμανικού τελεσίγραφου στο EWG. Και το ερώτημα που μένει να απαντηθεί σήμερα είναι εάν αυτό το πεδίο θα αποτελέσει πεδίο μάχης και σύγκρουσης μέχρις εσχάτων ή πεδίο ανακωχής και επαναπροσδιορισμού στόχων
