Περίμενα να κοπάσουν οι δουλειές, να κοιμηθούν τα παιδιά, να γαληνέψω λίγο, ν’ ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί, να βάλω ένα cd με μπλουζ , ν’ ανάψω ένα τσιγάρο, να βγω να περπατήσω στον κήπο ή στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, να φύγει η ματιά στην παγωμένη νύχτα?να «φύγω» τέλος πάντων κι εγώ.
Κάπως έτσι ήθελα να βρω τη «φάση» μου για να γράψω κάτι γιορτινό και φωτεινό..
Ξέρεις, κάποτε θεωρούσαμε ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ το να μην μετέχουμε στις «μαζικές γιορτές», το βλέπαμε σαν κάτι το πολύ ελαφρύ ή γλυκανάλατο (?).
Νοιώθαμε πως χαλάει η σούπα της ταξικής μας συνείδησης..
«Στραβώναμε» με όλα αυτά τα γραβατοφορεμένα αρσενικά και τις υδροελαιοχρωματισμένες κοπελιές, που γέμιζαν ξαφνικά τα λίγα καφέ της άχαρης πόλης κι αναρωτιόμαστε: «μα καλά που είναι όλοι αυτοί τον υπόλοιπο χρόνο;»
Άλλοτε πάλι κάναμε πλάκα αν και κάποιος «δικός» μας εμφανιζόταν έτσι «κυριλέ» κι έτρωγε το δούλεμά του: «δραπέτης από βιτρίνα είσαι;» ή «έχει γενέθλια η πεθερά σου και σ’ έντυσε έτσι;?»
Κάποτε..
Δεν ξέρω αν ήταν η εκρηκτικότητα της νιότης και οι ποιότητές της ή αν οι «καιροί» το επέτρεπαν αλλά τώρα είναι πολλές οι στιγμές που αισθάνομαι πως ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ είναι ΚΑΙ το να μπεις στην γιορτή!…
Το να πάρεις και να δώσεις φιλιά και χαμόγελα κι ευχές και δωράκια (που και που..)
Το να πεις: «μπορεί να τα ρημάξατε όλα αλλά δεν θα σας δώσω και το χαμόγελό μου!…»
Το να ξετρυπώσεις (δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να τους βρεις..) μοναχικούς, θλιμμένους, άνεργους, άστεγους, εργαζόμενους-άφραγκους φίλους (γιατί όχι και το μετανάστη της πλαϊνής πόρτας;) και να μοιραστείς μαζί τους ένα κρασί..
Κι ύστερα που ξέρεις, μπορεί και να σ’ αρέσει και να συνεχιστεί και μετά τις γιορτές..(αυτό κι αν είναι ομορφιά, ελπίδα και προοπτική)
..και μέχρι να βρω τη «φάση» μου για να σας γράψω αυτό το «κάτι γιορτινό, φωτεινό και χιονισμένο..», που σας έλεγα στην αρχή, θυμήθηκα μια όμορφη ιστορία..
Είναι η ιστορία δυο φίλων που περπατούσαν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.
Στείλε αυτή τη φράση με κάρτα γιορτινή στους ανθρώπους που δεν ξεχνάς.
Αν δεν την στείλεις σε κανένα, αυτό σημαίνει ότι είσαι βιαστικός και ότι ξεχνάς τους φίλους σου.
ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!
