Η χρονιά που πέρασε ήταν η δυσκολότερη των τελευταίων πενήντα χρόνων, τόσο για εργαζόμενους, όσο και για επιχειρήσεις.
Φαίνεται όμως ότι πιάσαμε πάτο και δεν έχει πιο κάτω. Το θέμα είναι αν θα μείνουμε και για πόσο χρόνο θα μείνουμε στον πάτο.
Θα βολοδέρνουμε στην στασιμότητα, την ύφεση και την μιζέρια ή θα αποφασίσουμε επιτέλους να βάλουμε μπρος για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, να στρωθούμε στην δουλειά, να αφήσουμε το δημοσιοϋπαλληλικό άραγμα, την πελατειακή εξάρτηση σε προθάλαμους συνειδήσεων βουλευτικών γραφείων;
Να δούμε πως θα μπορέσουμε με την οργανωμένη δουλειά μας να πετύχουμε την οικονομική ανάπτυξη των επιχειρήσεών μας, των οικογενειών μας, τελικά του κράτους μας.
Θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η εικονική οικονομική ευδαιμονία των προηγούμενων ετών, που με δανεικά πληρώναμε μισθούς και επιδόματα υπερ-πολλαπλάσια των προσφερόμενων εργασιών μας, έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.
Όσοι το έχουν καταλάβει ή το καταλαβαίνουν τώρα έχει καλώς. Για όσους νομίζουν ότι απλώς είναι μια «οικονομική μπόρα» και σε λίγο πάλι θα είναι όπως παλιά, ο «οικονομικός θάνατός τους» μπορεί εύκολα να επιβεβαιωθεί.
Σ’ αυτή την χρονική στιγμή θα πρέπει τόσο το κράτος, όσο και οι Τράπεζες να παίξουν σημαντικό ρόλο.
Το κράτος με ένα σωστό, δίκαιο και μακροχρόνιο φορολογικό σύστημα και αξιοποίηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ για την προσέλκυση ντόπιων και ξένων επενδύσεων.
Οι τράπεζες με την παροχή ρευστότητας προς τις επιχειρήσεις. Ρευστότητα που στέρησαν για τρία χρόνια τώρα από όλες σχεδόν τις επιχειρήσεις.
Και τέλος, οι επιχειρήσεις θα πρέπει να προσανατολιστούν προς τις εξαγωγές με ποιοτικά προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές.
Αν όλα αυτά δεν συμβούν και δεν συμβούν τώρα, κάθε φορά θα περιμένουμε την δόση εκλιπαρώντας την ΕΕ και το ΔΝΤ σαν παγκόσμιοι πρωταθλητές επαιτείας.
Γιάννης Αγγελίδης
Οικονομολόγος μελετητής
