του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδας κ. Γιώργου Παναγιωτόπουλου
Φέτος, συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την εκδήλωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Σαράντα χρόνια από την κορυφαία πράξη μαζικής αντίστασης από μια γενιά που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά της ενάντια στο στυγνό δικτατορικό καθεστώς. Σαράντα χρόνια από το πιο λαμπρό γεγονός του απαράμιλλου αγώνα του ελληνικού λαού, που έγινε πράξη και νοηματοδοτήθηκε μέσα από το ασύλληπτο μεγαλείο της νεολαίας του. Φέτος οι μνήμες, περισσότερο αδυσώπητες από ποτέ, μας θυμίζουν τις εποχές της διεκδίκησης των αυτονόητων, τις εποχές των αγώνων και των θυσιών για την κατάκτηση των υπέρτατων αγαθών της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η 17η Νοέμβρη του 1973 αποτελεί την κορύφωση ενός γλυκόπικρου αγώνα κατά της ωμής βίας, του σκοταδισμού και της τρομοκρατίας, μία λαμπρή σελίδα στη νεότερη ελληνική ιστορία, ένα σημείο αναφοράς για κάθε άνθρωπο που διεκδικεί το δικαίωμα στην ελευθερία και στην υπερηφάνεια. Τη μέρα αυτή ο ηρωισμός, η συλλογικότητα, η ελπίδα, η ανιδιοτέλεια, η φιλοπατρία, η ανάγκη για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια ενώθηκαν σε ένα εύφλεκτο μείγμα που πυροδότησε την έκρηξη του καταπονημένου και καταπιεσμένου από τη χούντα, ελληνικού λαού. Οι φοιτητές, ?καύχημα νέον? της ελληνικής κοινωνίας, διατράνωσαν την πεποίθησή τους ότι ?χαμένη είναι η μάχη που δε δόθηκε ποτέ? και ρίχτηκαν μπροστάρηδες σε έναν λυσσαλέο και αταλάντευτο αγώνα για την υπεράσπιση των ιδανικών τους και τη διακήρυξη των αξιών τους.
Η φλόγα και το πάθος των φοιτητών για τα δίκαια αιτήματά τους συνοψίστηκε μέσα σε τρεις λέξεις: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Ένα σύνθημα που σημάδεψε τους αγώνες μιας ασυμβίβαστης γενιάς. Μίας γενιάς που ανδρώθηκε σε συνθήκες πάλης και διανοήθηκε το αδιανόητο. Πίστεψε στο απίστευτο. Κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Και έδωσε σάρκα στο όραμα ενός ολόκληρου λαού.
Η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973 είναι το πιο λαμπρό παράδειγμα για τους νέους όλων των γενεών, ήλιος φωτοδότης για όσους αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο και ορόσημο για τους ιστορικούς του μέλλοντος. «Εδώ Πολυτεχνείο!». Κραυγή και αέναη υπενθύμιση ότι ο εφησυχασμός, η επανάπαυση και η μοιρολατρία δεν οδήγησαν ποτέ στους δρόμους της δημοκρατίας και στα μονοπάτια της λευτεριάς. Το μήνυμα του αγώνα τους ας υπάρχει πάντα στο μέσα μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας ως φόρος τιμής, μαζί με τους στίχους του Καβάφη:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: να μην την εξευτελίζεις?»
