Μια παλιά, καλή, κλασική αρχή στην πολιτική λέει ότι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης ποτέ στην Ιστορία δεν κατέληξε έτσι όπως άρχισε. Πόσο μάλλον όταν χρειάζονται τρεις αρχηγοί και ισάριθμα πολιτικά κόμματα για τη συγκρότησή της
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πώς είχε καταλήξει ο τελευταίος ανασχηματισμός της «ισχυρής» κυβέρνησης Παπανδρέου, όταν ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την είχε ανακοινώσει γύρω στις 7 το πρωί και κατόπιν ενός… γυμναστικού διαλείμματος που στη διάρκειά του έραβαν και ξήλωναν κουστούμια υπουργοί. Κυβέρνηση χωρίς ίντριγκες, έχθρες, φιλίες, λυκοφιλίες και αρκετή διαπλοκή δεν γίνεται λοιπόν. Ξεκινώντας από το πρωθυπουργικό γραφείο, θα ξεχωρίσει κανείς δύο περιπτώσεις: αυτή του υπουργού Επικρατείας Δημήτρη Σταμάτη, που σημειολογικά αποδεικνύει για τον πρωθυπουργό ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν ξεχνάει τους φίλους του. «Ο Δημήτρης υπήρξε ένας άνθρωπος που στάθηκε στον Αντώνη στα καλά και στα δύσκολα πάντα, από το ατυχές εγχείρημα της Πολιτικής Ανοιξης και τα 15 πέτρινα χρόνια όπου ο πρόεδρος κοιτούσε τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, ως τη μάχη για τη μεγάλη επιστροφή στη Ν.Δ., την αρχηγία και την πρωθυπουργία», λέει τρίτος κοινός τους φίλος. Η δεύτερη περίπτωση είναι του Γιάννη Μιχελάκη. Για τους γνωρίζοντες τα πολύ εσωτερικά της Ν.Δ. η μη ανάληψη της προφανούς για τον κ. Μιχελάκη θέσης του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν αποτέλεσε έκπληξη. Οι ίδιοι, όμως, τονίζουν ότι και στην περίπτωση αυτή, ό,τι και να λένε, ο πρόεδρος δεν πουλάει ποτέ τους ανθρώπους του.
Το πιο τρανό παράδειγμα στην κυβέρνηση αυτή είναι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Ο πάλαι ποτέ «κόκκινος Πάνος» της εποχής Καραμανλή ήταν ο πρώτος βουλευτής στην κόντρα Σαμαρά – Ντόρας που βγήκε υπέρ του Αντώνη. Εστω από τους πρώτους – γιατί ήταν και ο Μαρκόπουλος που σήμερα «βόσκει» στον Καμμένο. Εκτοτε σπάνια κανείς έβλεπε τον Πάνο κοντά στον πρόεδρο, αλλά σήμερα ο γνωστός δημοσιογράφος με τις πολύ καλές -λόγω δουλειάς- διασυνδέσεις παντού ανέλαβε ένα εξαιρετικά προνομιακό υπουργείο. Το Αμυνας μπορεί να μην έχει πλέον λεφτά για εξοπλισμούς, έχει όμως ακόμα? πολλά λεφτά σε ανταλλακτικά, real estate τρομερό και φυσικά άπειρα ρουσφέτια για φαντάρους και αξιωματικούς. Λογικό ο κάθε σοβαρός πρόεδρος κόμματος να το δίνει σε άνθρωπο που εμπιστεύεται.
Πιο light περιπτώσεις φιλίας και πίστης προς αυτόν, που τίμησε ο πρόεδρος με χαμηλότερης σημασίας υπουργικές θέσεις, ήταν αυτή του Νότη Μηταράκη στο Ανάπτυξης (κάτι που εκνεύρισε αρκετούς), καθώς και του Ανδρέα Λυκουρέντζου.
Και μπαίνουμε στο κεφάλαιο «οικογένεια Μητσοτάκη». Στην πολιτική πιάτσα από τις αρχές της εβδομάδας είχε γίνει γνωστό ότι στην κυβέρνηση Σαμαρά θα μπει ένας μόνο Μητσοτάκης, κι αυτός θα είναι ο Κυριάκος και όχι η Ντόρα. Ηταν κάπως σαν «τα ?παμε, τα συμφωνήσαμε» για το υπουργείο Περιβάλλοντος, όπου ο Κυριάκος ήταν τομεάρχης της Ν.Δ. Οταν εμφανίστηκε ο -μπαμ και κάτω- καθηγητής Λιβιεράτος ως βέτο του Βενιζέλου για υπουργός ΠΕΚΑ, ο Σαμαράς πρότεινε στον Κυριάκο Μητσοτάκη να τον κάνει εκεί αναπληρωτή.Φυσικά ο Κυριάκος αρνήθηκε και ο πρόεδρος δεν του αντιπρότεινε κάποιο άλλο υπουργείο, όπως θα μπορούσε. Οι κουτσομπόλες της Ν.Δ. λένε ότι ο? Σαμαράς ένωσε και πάλι την οικογένεια Μητσοτάκη, αφού η Ντόρα πήρε τον αδελφό της και του είπε: «Εγώ σου τα ?λεγα ότι αυτός μας μισεί». Ενώ, όπως είναι γνωστό, εκείνοι τον αγαπάνε.
Μια άλλη ηχηρή απουσία που εκνεύρισε επίσης τα media (έχουν βλέπετε κι αυτά ευαισθησίες και αδυναμίες) ήταν εκείνη του κ. Μάκη Βορίδη. Στην αρχή για τον νέο αστέρα της συντηρητικής παράταξης έθεσε βέτο ο κ. Φώτης Κουβέλης να μην πάει στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης (και Προστασίας του Πολίτη) γιατί όταν ήταν μικρός -λένε- κυκλοφορούσε με τσεκούρια. Ε, και ποιος νοιαζόταν, όμως, για το υπουργείο της Αστυνομίας όταν ο κ. Βορίδης είχε κάνει σλάλομ στις προτιμήσεις των κατασκευαστών ως υπουργός Υποδομών επί κυβερνήσεως Παπαδήμου; Ως αντίδοτο στην έλλειψη Βορίδη από τις υποδομές της χώρας δόθηκε μια μικρή δόση? Καλογιάννη, δοκιμασμένο πρόσωπο επί εποχής πρωτομάστορα Σουφλιά.
Ρατσισμός από τα media θεωρήθηκε και το κόψιμο του κ. Μανώλη Κεφαλογιάννη από το υπουργείο Ναυτιλίας, επειδή, όπως λένε, ο πρόεδρος έκανε τη χάρη κι έβαλε την ξαδέλφη Ολγα στο Τουρισμού.
Πριν περάσουμε στην περίπτωση Βενιζέλου, αξίζει να προσέξει κανείς δύο ακόμη περιπτώσεις: αυτήν του υφυπουργού που θα μοιράσει μπάλα στην Ενέργεια του Μάκη -του «ξέρω όλους τους παικταράδες»- Παπαγεωργίου, που καλείται να τετραγωνίσει τον κύκλο, και του πρώην προπονητή μπάσκετ Γιάννη Ιωαννίδη, που στη Ν.Δ. λένε ότι στην πολιτική συμπεριφέρεται όπως και στα γήπεδα: «Τσακώνεται με όλους και διαμαρτύρεται για όλα με φτωχό αποτέλεσμα στο τέλος».
Στη Ν.Δ. λένε επίσης οι κακεντρεχείς δειλοί ότι ο Βενιζέλος μπήκε στην κυβέρνηση για να την γκρεμίσει από μέσα. Αλλά η κακεντρέχεια για τον πρόεδρο Βαγγέλη περισσεύει και στο ΠΑΣΟΚ, αφού εκεί μιλούν για τακτικές Ζίγδη. Η αλήθεια είναι ότι ο Βενιζέλος, αφού? την έφερε κανονικά στον Λοβέρδο, τον Χρυσοχοΐδη και τον Ευθυμίου, που δεν τους άφησε να γίνουν υπουργοί αφού αυτός δεν έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μετά έκοψε και ό,τι κινούνταν πάνω από το μέτριο. Δεν άφησε ούτε τους εξαιρετικά έμπειρους τεχνοκράτες Στουρνάρα και Ζανιά, που θα μπορούσαν με τις γνώσεις τους και την τριβή τους σε καίρια πόστα να βοηθήσουν την κυβέρνηση. Οσο για την τοποθέτηση του Γιώργου Βερνίκου στο Ναυτιλίας είναι μια εκπροσώπηση της συνιστώσας «Κότερα».
Protothema.gr
