Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Τους τελευταίους, μάλιστα, ρόλους της στο θέατρο τους έπαιξε καθισμένη σε αναπηρική πολυθρόνα.
Κόρη του συνθέτη Πάνου Τριανταφυλλίδη, η Νίκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 και αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου και του Πέλλου Κατσέλη.
Ήταν απόφοιτη της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και του Πέλλου Κατσέλη. Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση ήταν το 1963 με την παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα».
Το 1971 το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου της απένειμε το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» ως την καλύτερη ηθοποιό της περιόδου 1970-71.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συόλου και της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Τη δεκαετία του 1990 ίδρυσε το Θέατρο Τριανταφυλλίδη στην πλατεία Βάθης.
Το 1970 κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο».
Είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες, κυρίως δράματα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Η Νίκη Τριανταφυλλίδη, είχε συμμετάσχει στις ταινίες: Ουρανός (1962), Η Παγίδα (1962), Κατρακύλισμα στο βούρκο (1962), Αμόκ (1963), Πικρή μου, Αγάπη (1964), Ο κράχτης (1964), Βρώμικη πόλις (1965) , Η μοίρα του αθώου (1965), Ο Θάνατος του Αλέξανδρου (1966), Αντίο για πάντα (1967), Ψωμι για εναν Δραπετη (1967), Καρδιές που Ξέρουν ν`Αγαπούν (1967),Καταραμένη Αγάπη (1968), Ο Ταφος των Εραστων (1968), Το Κανόνι και τ` Αηδόνι (1968), Ενα Κορίτσι Αλλιώτικο από τα άλλα (1968), Στον δάσκαλό μας … με αγάπη (1969), Αγάπησα έναν Προδότη (1969), Το Νυφοπάζαρο (1969), Ο Αστραπόγιαννος (1970), Όμορφες μέρες (1970), Το Ονειρο της Κυριακής (1970), Σε Ικετεύω, Αγάπη μου (1970), Δεν Υπάρχουν Λιποτάκτες (1970), Χωρίς Συνείδηση (1972), Ο Κατάδικος (1975), Ευριδίκη ΒΑ 2Ο37 (1975), Αντίο Βερολίνο (1994).
Στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί στις σειρές: Από την άλλη όχθη (1973, ΕΙΡΤ), Αστυνομικές ιστορίες (1973, ΥΕΝΕΔ), Γυναίκα από βελούδο (1985, ΕΡΤ), Γυναικείες μορφές της ελληνικής ιστορίας (1982, ΕΡΤ), Εν τούτω νίκα (1973 ΥΕΝΕΔ), Η συμμορία της Μαίρης (1987, ΕΤ2), Κεφαλλονίτικες ιστορίες (1986, ΕΡΤ), Νίνα (1983, ΕΡΤ), Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975, ΕΙΡΤ), Οι συμμαθήτριες (1985, ΕΡΤ), Οι φρουροί της Αχαϊας (1981, ΕΡΤ) και Το σπίτι των ξένων (1972, ΕΙΡΤ).
Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είχε συνεργαστεί στις παραστάσεις: «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (Θέατρο Δάσους,1987), «Ο ηλίθιος» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών – Κεντρική Σκηνή, 1980), «Εκκλησιάζουσες» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1979), «Το παραμύθι χωρίς όνομα» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών – Κεντρική Σκηνή, 1979 ), «Η προξενήτρα» ( Δημοτικό Θέατρο Κήπου, 1978), «Η βασίλισσα του χιονιού» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών – Κεντρική Σκηνή, 1977), «Ο κύκλος με την κιμωλία» ( Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών – Κεντρική Σκηνή, 1977), «Ο άγιος πρίγκηψ» ( Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1977), «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1972).
Έγραψε, επίσης, τα έργα Πάρτυ στο σπίτι της Ελισσάβετ Π., Ηχώ και νάρκισσος, Τρελλή Ελένη, τα οποία παρουσιάστηκαν σε δική της σκηνοθεσία.
Το 1976 ερμήνευσε τον ρόλο τής Στέλλα Βιολάντη στην τηλεοπτική διασκευή του ομώνυμου έργου του Γρηγορίου Ξενόπουλου, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ1.
Δίδαξε στις δραματικές σχολές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Πέλλου Κατσέλη.
Ήταν σύζυγος του ηθοποιού Κώστα Μεσσάρη και απέκτησαν μια κόρη.
Όπως είχε η ίδια δηλώσει σε συνέντευξή της, πριν από λίγα χρόνια, η κατάσταση της υγείας της χειροτέρευε καθώς είχε από μικρή πρόβλημα με τα κόκαλα και κυρίως με τα πόδια της. Παρέμενε στο σπίτι της, καθώς δεν μπορούσε να περπατήσει.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
