Tο iliaoikonomia.gr σε συνεργασία με το φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης «Αλμα» Θα είναι κοντά στους υποψηφίους των Πανελλαδικών εξετάσεων 2013. Δείτε τις απαντήσεις και τα σχόλια των έμπειρων καθηγητών του φροντιστηρίου «Αλμα».
Σήμερα οι μαθητές εξετάζονται στο μάθημα της Ιστορίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης
Καλή επιτυχία στους υποψηφίους!
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
Τα θέματα στο μάθημα της Ιστορίας κρίνονται σαφή ως προς τη διατύπωση αν και σε ένα μέρος απαιτούσαν συνδυασμό διαφορετικών κεφαλαίων. Κάλυπταν όλο το φάσμα της εξεταστέας ύλης αλλά κυρίως προϋπέθεταν εντρύφηση στο σχολιασμό πηγών καθώς η εξέταση τoυς αποσκοπούσε στο να διαπιστωθεί ο βαθμός ανάπτυξης της κριτικής ικανότητας των μαθητών όπως κάθε χρόνο.
Βλάσση Μιμίκα
Βόλλαρη Ξακουστή
Λούπη Βασιλική
Παναγιωτοπούλου Όλγα
Παναγοπουλου Πένυ
Πανοπούλου Ιωάννα
Σαργέντης Κώστας
Τσουκαλά Αναστασία
Ενδεικτικές Απαντήσεις στην
Ιστορία Θεωρητικής Κατεύθυνσης.
A1.
α. Πολιτοφυλακή της Κρήτης:
σελ. 209 «Ως πρώτη μάλιστα…Έλληνες αξιωματικούς.»
σελ. 215 «Έπειτα από μακρότατες…στην Κρήτη»
σελ. 216 «Το πιο σημαντικό…1912-1913»
β. Κοινωνιολογική Εταιρεία:
σελ. 95 «Σοβαρότατη απ? όλες… να ιδρύσουν κόμμα»
σελ. 89 «Σε κάποιες εκλογικές…κοινωνιολογική εταιρεία»
γ. Συνθήκη του Νειγύ: σελ. 140 «Το Νοέμβρη του 1919…της συνθήκης»
Α2.
α 4
β –
γ 1
δ 5
ε 3
στ –
ζ 2
Β1.
Σελ. 85-86 «Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος…περιορισμός της γραφειοκρατίας».
Β2.
Σελ. 250 «Στην Ευρώπη πρωτεργάτης…Σοβιετικής Ένωσης».
Γ1.
α. Σελ. 43 «Τα τσιφλίκια…ελλείψεις».
Είναι γεγονός ότι η ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα το 1881 αποτέλεσε καταλυτικό συντελεστή για την ανάπτυξη της γεωργικής παραγωγής. Ωστόσο επέδρασε με αντιφατικό τρόπο σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο αφού προκάλεσε κοινωνικές εντάσεις.
Η στάση των τσιφλικούχων της Θεσσαλίας σκιαγραφείται με αποκαλυπτικό τρόπο από τον τύπο της εποχής και συγκεκριμένα από την εφημερίδα «Αιών». Πράγματι οι νέοι ιδιοκτήτες των περιοχών αυτών φέρονταν με περισσότερη βαναυσότητα και πρόβαλλαν περισσότερες αξιώσεις στους Έλληνες γεωργούς σε σχέση με την προεπαναστατική περίοδο («και όμως … ως περιοχής αυτής»). Το γεγονός αυτό οφειλόταν κυρίως στην ξενική ανατροφή τους αφού πολλοί από αυτούς τους Έλληνες κεφαλαιούχους είχαν έρθει ως τυχοδιώκτες να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες της απελευθέρωσης. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η ιδιοκτησία τους επικυρώθηκε από τους Τούρκους άρχισαν να ασκούν πιέσεις στους κολλίγους, να πληρώνουν ενοίκιο για τις οικίες που κατοικούσαν πριν την απελευθέρωση και τις οποίες θεωρούσαν ως δικές τους χωρίς βέβαια να έχουν τίτλους ιδιοκτησίας, αλλά με βάση τη μακρόχρονη παραμονή τους σε αυτές (« Αλλά οι νέοι… ως ιδίας»).
Ωστόσο, παρά τις αντιδράσεις και τις « ενστάσεις» των αγροτών, εμπόδιο της απονομής δικαιοσύνης συνιστούσε, ο τίτλος της ιδιοκτησίας των κεφαλαιούχων και τα έγγραφα της αγοραπωλησίας (« Αλλά οι ενστάσεις… τω νέω κυρίω»).
β.Σελίδα 81 «Στα εδάφη… της θέσης τους»
Στα τέλη του 19ου αι. ο δικομματισμός που καθιερώθηκε στην Ελλάδα έδωσε το έρεισμα για τη διατύπωση διαφορετικών απόψεων στο ζήτημα των εθνικών γαιών. Συγκεκριμένα, ο Τρικούπης ως εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής θέλοντας να δώσει κίνητρα στην ιδιωτική πρωτοβουλία για επενδύσεις υποστήριζε ότι δεν είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για διανομή των εδαφών της Θεσσαλίας στους μικροκαλλιεργητές καθώς με τον τρόπο αυτό θα απέσυραν τα χρήματα τους οι Έλληνες ομογενείς(«εάν επιβάλλωμεν…του εξωτερικού»).Στόχος του λοιπόν απέβει η προσέλκυση των χρημάτων τους για να επιτευχθεί και να διαιωνιστεί ο εκχρηματισμός της ελληνικής οικονομίας και να υλοποιηθεί η μακροπρόθεσμη ανέλιξη της ποιότητας ζωής των Ελλήνων(«Αντιθέτως?της χώρας μας»).Ο Τρικούπης επομένως στα εδάφη της Θεσσαλίας υποστήριζε τους μεγαλογαιοκτήμονες.
Αντίθετα ο Δηλιγιάννης προσπάθησε το 1896 χωρίς τελικά να το κατορθώσει λόγω του περιορισμένου κύρους του στη Βουλή να χορηγήσει γη στους αγρότες και έλαβε κάποια μέτρα για την βελτίωση της θέσης τους(«Μόνο ο Δηλιγιάννης… καλλιεργητών τους»). Η πρόταση του αυτή ουσιαστικά αποτέλεσε την πρώτη αναγνώριση του ζητήματος της διανομής γης στη Θεσσαλία από Έλληνες πολιτικούς. Το ζήτημα αυτό αποκαλέστηκε «θεσσαλικό πρόβλημα» («Η κατάθεση…θεσσαλικό πρόβλημα») και αποτέλεσε σημείο αιχμής για την πολιτική ζωή της χώρας για πολλά χρόνια μέχρι την αγροτική μεταρρύθμιση του 1917.
γ. Βέβαια, η πρώτη προσπάθεια συντονισμένης επίλυσης του ζητήματος της αγροτικής μεταρρύθμισης έλαβε χώρα το 1907 με τη νομοθεσία που προέκυψε από τις πρακτικές των μεγαλοκτημόνων της θεσσαλικής γης.
Σχολικό βιβλίο σελ. 43 «Οι πρακτικές…εκτάσεων».
Το υπόμνημα που υπεβλήθη το Φεβρούριο του 1910 από τα οργανωμένα μέλη της πανθεσσαλικής επιτροπής αγώνα αποκαλύπτει την αναγκαιότητα της υλοποίησης της αγροτικής μεταρρύθμισης. Οι άνθρωποι αυτοί με παράπονο και αγανάκτηση επιζητούν την παρέμβαση του βασιλιά Γεωργίου Α΄ για να τους παραχωρηθεί γη.
Παρουσιάζοντας την κατάσταση της έλλειψης ιδιοκτησίας που τους χαρακτηρίζει εκφράζουν την απογοήτευση τους για τη στέρηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και ελευθερίας. Η εξαθλίωση επιβαρύνει ολόκληρες οικογένειες που αναγκάζονται να περιφέρονται από περιοχή σε περιοχή σε αναζήτηση εργασίας («Δεν είμεθα…Αθίγγανοι»).
Άμεση απόρροια της κατάστασης αυτής είναι η υποβάθμιση της γεωργικής παραγωγής και η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση καθώς η φιλοπονία του Έλληνα γεωργού υποσκελίζεται από την έλλειψη ιδιοκτησίας. Στο μεταξύ το τοκογλυφικό σύστημα συνιστά μάστιγα όπως και οι αρρώστιες που θερίζουν τον πληθυσμό λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης. «Ο γεωργικός πληθυσμός?θερίζει».
Οι κολίγοι εκφράζουν την απογοήτευσή τους κυρίως διότι αν και βρίσκονται στα σύνορα και πρέπει να τα προασπίζουν («Είμεθα οι Ακρίται») ωστόσο στερούνται τα δικαιώματά τους. Ενώ αν τους παραχωρηθεί γη τότε θα εδραιωθεί η βασιλευόμενη δημοκρατία, θα επιτευχθεί η ισορροπία και η κοινωνική ευρυθμία. Άλλωστε με το παράδειγμα της Δανίας ενισχύουν τη θέση τους ότι η απελεύθερωση και ο σεβασμός των δικαιωμάτων των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων συνιστά το εφαλτήριο για την περαιτέρω ανάπτυξη του κοινωνικού ιστού «Εν Δανία…εν Ελλάδι».
Συνεπώς, διαπιστώνεται ότι το αγροτικό ζήτημα της Θεσσαλίας αν και αποτελούσε μείζον θέμα των συζητήσεων της ελληνικής βουλής μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα κατέστη εφικτή η επίλυσή του μόνο το 1917 όταν οι ιστορικές συνθήκες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του εθνικού διχασμού επέβαλλαν την κατάργηση των μεγάλων ιδιοκτησιών και την κατάτμηση των αξιοποιήσιμων εδαφών σε μικρές παραγωγικές μονάδες οικογενειακού χαρακτήρα.
Δ1.
α. Σελ.158 «Η αστική στέγαση…για την στέγασή τους».
Η αστική αποκατάσταση υπήρξε μέριμνα περισσότερο του κράτους και λιγότερο της ΕΑΠ. Το βέβαιο είναι πάντως ότι αποτέλεσε σημαντικό επίτευγμα του νέου ελληνικού κράτους που έλαβε χώρα από το 1924-1928.
Παρά την άμεση αντίδραση του κρατικού μηχανισμού για την αποκατάσταση των προσφύγων, η εγκατάστασή τους στην Καισαριανή, ενός από τους πρώτους συνοικισμούς της Αθήνας, αποκαλύπτει την εξαθλίωση και τις αντίξοες συνθήκες που βίωναν οι πρόσφυγες. Συγκεκριμένα οι επιδημίες, η απογοήτευση και η ελλιπής συμπαράσταση των κρατικών φορέων ταλάνιζαν τον προσφυγικό κόσμο ο οποίος ήταν δυσαρεστημένος από την έλλειψη οργάνωσης. «Η εγκατάσταση…έως αβίωτες».
Στην αρχή το κράτος αντιμετώπιζε με τα μέσα που διέθετε το θέμα της στέγασης των προσφύγων, εγκαθιστώντας τους σε σκηνές και σε ξύλινα παραπήγματα. Πλήθος ξεπρόβαλλαν οι αυτοσχέδιες κατασκευές ως προσωρινά καταλύματα. Μέσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται και χίλια πλινθόκτιστα δωμάτια. Με την ανέγερση 350 σπιτιών έγινε η πρώτη προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων, οι οποίοι όμως ζούσαν σε μικρές κατοικίες και με διπλές οικογένειες.
Η δημιουργία συνοικισμών δε συνοδευόταν με έργα υποδομής. Η ύδρευση γινόταν με βυτία του δήμου και με τους υδροπώλες, γεγονός που αποδεικνύει τα προβλήματα των συνοικισμών. Επιπρόσθετα, τα απορρίματα των οίκων όσο και των βιοτεχνιών των προσφύγων αποτελούσαν διαρκές πρόβλημα («Η ύδρευση…θέαμα»).
β. Σχολικό βιβλίο σελ.159 «Υπήρχαν βέβαια…στον Πειραιά»
Οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα, αν και μπορούσαν, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης(1923), να μεταφέρουν την κινητή τους περιουσία, ωστόσο πολύ λίγοι είχαν τη δυνατότητα να στεγαστούν αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τη στέγασή τους. Το κράτος προέβη σε κάποια δημόσια έργα υποδομής για να βοηθήσει τον προσφυγικό κόσμο που είναι σε θέση με δάνεια και κρατική γη να χτίσει μόνος τα σπίτια του. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι συνοικισμοί της Νέας Σμύρνης, της Καλλίπολης και της Νέας Καλλικράτειας («Πολύ λίγοι…σ? αυτήν την κατηγορία»).
Συγκεκριμένα, οι πρόσφυγες της Νέας Σμύρνης το 1923 αφού τους παραχωρήθηκε η περιοχή ανατολικά της λεωφόρου Συγγρού το 1925 άρχισαν την οικοδόμηση του συνοικισμού τους σύμφωνα με το σχέδιο Καλλιγά («Το παράδειγμα…πλάτος δρόμων»). Οι εύποροι πρόσφυγες, λοιπόν, ιδρύουν τους δικούς τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς και χτίζουν οι ίδιοι τα σπίτια τους.
Η κατάσταση των άπορων προσφύγων για πολύ καιρό ταλάνιζε το ελληνικό κράτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνοικισμού άπορων προσφύγων αποτελούσαν τα προάστια της Θεσσαλονίκης όπου είχε συγκεντρωθεί πλήθος προσφύγων, περισσότερα από 2000 άτομα, από 400οικογένειες( «Ένα ολόκληρο χωριό?2000άτομα). Οι άποροι πρόσφυγες μένουν σε καλύβες, βιώνοντας άθλιες συνθήκες κρύου και υγρασίας, όντας έρμαια στις επιθετικές διαθέσεις της φύση, αφού αν και κάλυπταν τις βασικές ανάγκες τους, το καλοκαίρι ο ήλιος καταρράκωνε την ύπαρξή τους( «Το καλοκαίρι…ενοίκους τους»).
Επομένως, οι άποροι πρόσφυγες ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες και δεν ήταν εύκολη η άμεση βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους. («Όμως στην καλύτερη?πολιτισμένης ζωής.»)
Επιμελεια απαντήσεων
Βλάσση Ιωάννα
Βλάσση Μιμίκα
Βόλλαρη Ξακουστή
Λούπη Βασιλική
Παναγιωτοπούλου Όλγα
Παναγοπούλου Πένη
Πανοπούλου Ιωάννα
Σαργέντης Κώστας
Τσουκαλά Αναστασία
Δείτε τα θέματα εδώ:
