Το Δημόσιο δεν πληρώνει

Είναι γεγονός ότι η χώρα μας περνά την μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρ. Τρικούπη στις 10/12/1893.

Είναι επίσης γεγονός ότι η κρίση προήλθε από τα δημόσια οικονομικά και όχι από τον ιδιωτικό τομέα, κύρια τις Τράπεζες, όπως έγινε στις περιπτώσεις τη Ιρλανδίας και στις Η.Π.Α με αιχμή την LeamanBrother. Οι Ελληνικές Τράπεζες είναι οικονομικά υγιείς χωρίς οικονομικά «τοξικά» και με πιθανό κύριο αρνητικό τους στοιχείο την κατοχή Ελληνικών Ομολόγων.

Ταυτόχρονα έχει γίνει πεποίθηση σε όλους  (Έλληνες πολιτικούς, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, αλλά και κάθε σκεπτόμενου Έλληνα) ότι η χώρα θα βγει από την οικονομική κρίση μόνο μέσω της ανάπτυξης, της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων και υπηρεσιών. Συστατικά κύρια του ιδιωτικού τομέα με την βοήθεια και του δημόσιου τομέα.

Χρειάζονται λοιπόν κύρια ιδιωτικές  επενδύσεις.

Για να υπάρξουν επενδύσεις και να βελτιωθεί η ιδιωτική επιχειρηματικότητα στην χώρα χρειάζονται κάποιες βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να τηρεί το κράτος, όπως φερεγγυότητα στις υποχρεώσεις του, πάταξη της γραφειοκρατίας, έλλειψη πολυνομίας, και σταθερό φορολογικό περιβάλλον.

Στη σημερινή Ελλάδα του ενός εκατομμυρίου Δημοσίων Υπαλλήλων (με τις ΔΕΚΟ), ενδιαφέρον για ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν πλέον μόνο οι ρομαντικοί και τα κορόιδα.

Στην Ελλάδα το επιχειρηματικό περιβάλλον ρυθμίζεται από οποιονδήποτε άσχετο και με ότι του έρθει εκείνη τη στιγμή.

Από τον Δήμαρχο, τον Περιφερειάρχη, … την Μπιρμπίλη, μέχρι τον αραχτό δημόσιο υπάλληλο, έχουν αποφασιστική γνώμη, για κάθε επιχείρηση, σε κάθε επένδυση.

Όλοι αυτοί μπορεί να μην προσελκύουν επενδύσεις, μπορούν όμως άριστα να τις διώχνουν ή να τις σταματούν.

Πολλές επιχειρήσεις κλείνουν λόγω της αφερεγγυότητας του κράτους.

Το κράτος ουσιαστικά μπορεί να πληρώνει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις, αλλά έχει κάνει στάση πληρωμών προς τον ιδιωτικό τομέα.

Όποιος ιδιώτης επιχειρηματίας έχει λαμβάνειν από το κράτος, χτυπάει το κεφάλι του.

Εργολάβοι δημοσίων έργων (Υπουργείων, Δήμων, Οργανισμών του Δημοσίου, ΝΠΔΔ κλπ), προμηθευτές δημοσίου (Νοσοκομείων, Υπουργείων, Δήμων, Περιφερειών, ΝΠΔΔ, Δημοτικών Επιχειρήσεων, κλπ), ιδιώτες απλοί φορολογούμενοι, ακούγονται πια σαν χορωδία: «το κράτος δεν πληρώνει».

Είναι αμέτρητοι όσοι προσπαθούν να πάρουν τα χρήματα τους από ?ια Δημόσια υπηρεσία, από Υπουργείο, Δήμο, Νομαρχία, Περιφέρεια, Δημόσιο Οργανισμό, ΝΠΔΔ και εισπράττουν την άρνηση: «Δεν έχουμε λεφτά να σας πληρώσουμε».

Το κράτος αγοράζει αγαθά και υπηρεσίες και δεν τα πληρώνει!

Ήδη άρχισαν να δημιουργούνται ακόμη και αμφιβολίες αν θα εξοφλήσει ποτέ τις υποχρεώσεις του στο σύνολό τους ή τις πάει για «κούρεμα».

Παρακρατεί επιστροφές φόρων εισοδήματος και ΦΠΑ στις επιχειρήσεις, που θα έπρεπε να είχε αποδώσει εδώ και πολύ καιρό.

Επιχειρήσεις, ?ε τις οποίες συναλλάσσεται το δημόσιο, μένουν απλήρωτες παρ? ότι έκαναν και παρέδωσαν τη δουλειά που ανέλαβαν, πλήρωσαν το προσωπικό που απασχόλησαν, κατέβαλαν τις εισφορές που αναλογούν στα ασφαλιστικά ταμεία, απέδωσαν τους φόρους που αντιστοιχούν στον κύκλο εργασιών και το εισόδημά τους.
Στην πυρόπληκτη Ηλεία τα πράγματα είναι ίδια όπως σε όλη την Ελλάδα.

Το πρόγραμμα «ΘΗΣΕΑΣ», που θεωρείτο από αυτά που πλήρωναν γρήγορα, έχει να πληρώσει από τον Ιούνιο εργασίες που έχουν τελειώσει από τον Μάιο.

Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) που έδωσε εντολή να επισκευασθούν τα σχολεία του Νομού, καθυστερεί πληρωμές ενάμισι χρόνο τώρα.

Πολλοί Δήμοι, λόγω της μείωσης της τακτικής οικονομικής ενίσχυσής τους, δεν πληρώνουν τα ήδη ολοκληρωμένα έργα και τις προμήθειες υλικών,  αγαθών και υπηρεσιών.

Το ΕΣΠΑ ελευθέρων επαγγελματιών, παρότι οι επενδύσεις έχουν ολοκληρωθεί, ελεγχθεί και εγκριθεί, δεν πληρώνει ακόμα, και το ΕΣΠΑ          του τουρισμού, εμπορίου, μεταποίησης κινείται με πολύ αργά βήματα έως τώρα.

Οι επιστροφή του ΦΠΑ στις επενδύσεις καθυστερεί μήνες ολόκληρους.

Έτσι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, λόγω της οικονομικής αδυναμίας που περιέρχονται από την μη πληρωμή τους από το κράτος, αναγκάζονται να μειώνουν συνεχώς προσωπικό ή κάποιες να κλείνουν και να απολύουν όλο το προσωπικό.

Φθάνουμε στο παράλογο και όμως πραγματικό η συμπεριφορά του κράτους να είναι αιτία απόλυσης και ανεργίας χιλιάδων εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα.

Στον κατασκευαστικό κλάδο, την τελευταία διετία έχουν χαθεί 70.000 θέσεις εργασίας εκ των οποίων 34.000 το εννεάμηνο 1/1/2010 έως 30/9/2010.

Το κράτος αυξάνει διαρκώς τις πάσης φύσεως απαιτήσεις του ?έσω της φορολογίας ή των ασφαλιστικών εισφορών και ταυτόχρονα καθυστερεί τις πληρωμές του για έργα, προμήθειες, μελέτες που ήδη έχουν ολοκληρωθεί, καθώς και τις νόμιμες επιδοτήσεις και λοιπές ενισχύσεις που οφείλει ή παρακρατεί παρανόμως ακόμη και κοινοτικούς πόρους.

Οι έκτακτες εισφορές, η υψηλή φορολογία, το θολό φορολογικό τοπίο χωρίς αναπτυξιακά κίνητρα, αναγκάζει αυτές τις επιχειρήσεις να αναστέλλουν επενδυτικά σχέδιά τους και να προχωρούν σε αναθεωρήσεις στόχων τους στο άμεσο μέλλον ή το χειρότερο να μεταναστεύσουν.

Πλην των άλλων υπάρχει και ?ια ηθική πλευρά: η Πολιτεία χρησιμοποιεί καταχρηστικά την υπεροπλία της έναντι των πολιτών και αυτό είναι αθέμιτο.

Διδάσκει αφερεγγυότητα σε εκείνους από τους οποίους ζητάει να είναι φερέγγυοι.

Το κράτος δεν έχει την πολυτέλεια να σπεύδει βραδέως ούτε να συνθλίβει κάτω από ιδεοληψίες, καθυστερήσεις, γραφειοκρατία και άλλα εμπόδια την ανάπτυξη των υγιών επιχειρήσεων.

Χρειάζεται προοπτική και ένα εντυπωσιακά ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον, τώρα αμέσως.