Τον λένε Μανώλη και μου χάρισε τη μεγαλύτερη συγκίνηση που μπορεί να βρει κανείς σε ένα χώρο όπως το fb. Σε μια εποχή που το ζεϊμπέκικο έχει καταλήξει ιμιτασιόν ατραξιόν σε μεγάλες και μικρές πίστες κατακρεούργησής του από αρσενικά και θηλυκά με αμφίβολα ψυχικά αποθέματα και αισθητική ξεσαλωμένου μεσημεράδικου, ή ακόμη χειρότερα από πολιτικούς που το τιμούν με συσπάσεις των …γοφών, μεταξύ υπουργικών και άλλων συμβουλίων όπου λαμβάνονται αποφάσεις γονυκλισίας, ένας άντρας με κάθε γράμμα να πατάει καλά στα πόδια του, ήρθε να δώσει και πάλι στο χορό το νοήμά του.
Γιατί το ζεϊμπέκικο, δεν είναι κούφια επίδειξη, δεν έχει βήματα και δεν χρειάζεται πόδια. Είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και ως τέτοιον οφείλεις να τον τιμάς.
Είναι ο πόνος που καρφώνεται στη γη και έπειτα σε πετάει στον ουρανό. Είναι η χορογραφία του μοναχικού θρήνου όπως γράφει και ο Διονύσης Χαριτόπουλος. “Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα, πρέπει να είσαι για να το χορέψεις”.
Αυτός ο μάγκας λοιπόν, ο πραγματικός, λέγεται Μανώλης και το χόρεψε το ζεϊμπέκικο, πάνω σε τέσσερις ρόδες, ίδιος πουλί, σε ένα γάμο, για να τιμήσει ένα ζευγάρι.
Δεν πήγαινε ο νους του ότι το βίντεο θα έκαιγε καρδιές στο fb με τον “χορό του αετού” που δεν έχει βήματα αλλά μόνο ψυχή, τόσο καθαρή και δυνατή, που εξαφανίζει σε λίγες μόνο στροφές τις ρόδες.
Ο Μανώλης πονάει αλλά αντέχει. Έπεσε, αλλά σηκώνεται. Έχει φίλους, αλλά ξέρει πως ο δρόμος μέσα μας είναι μοναχικός και ο καθένας μόνος πορεύεται στον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο.
Ο Μανώλης ξέρει ότι ο χορός είναι μια μικρή βιογραφία, μια εφάπαξ κατάθεση, μια γενναία απώλεια περιβολής.
Είναι κατάνυξη.
Για όλα αυτά και πάντα για το μήνυμα που στέλνει με το… εξαφανισμένο του καρότσι, το οποίο από μια στιγμή και μετά νιώθεις ότι το καταπίνει η γη, ευχαριστώ αυτό το νεαρό αγόρι που μου θύμισε ότι η καρδιά, θα είναι πάντα ο πιο δυνατός μυς.
