Ποιος δε θυμάται το γνωστό τραγούδι που εγκλωβίζει την παιδική προσδοκία για γνώση; Κι αν ναι, ποια είναι η πραγματική γνώση; Και από πού προέρχεται;
«Παιδεία είναι ό,τι απομένει όταν ξεχάσουμε ό,τι μάθαμε στο σχολείο» δήλωνε ο Αϊνστάιν, ένας «μέτριος» κατά το σύστημα μαθητής, που είχε αντιληφθεί πως η μεταγνώση είναι το κέρδος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και κάθε εμπειρίας. Η μόνη που μας ανήκει. Τι θα έλεγε, όμως, το ίδιο το σχολείο αν είχε φωνή και απαντούσε;
Η φωνή του ακούγεται την Παρασκευή 26 και το Σάββατο 27 Απριλίου στις 8:30 το βράδυ σε μια πρωτότυπη και ξεχωριστή παράσταση που παρουσιάζει η θεατρική ομάδα του 3ου Γυμνασίου στο θέατρο Απόλλων.
Το παράγωγο αποτέλεσμα είναι ένα μικρό δείγμα δουλειάς του θεατρικού εργαστηρίου που λειτούργησε αυτή τη σχολική χρονιά στο 3ο Γυμνάσιο. Το σχολείο απομυθοποιείται, αυτοπροσδιορίζεται, αυτοσαρκάζεται, κάνει την αυτοκριτική του, θυμάται, ερωτά και απευθύνεται σε όλους. Κυρίως όμως αφήνει μετέωρα ερωτήματα για τους στόχους και τη λειτουργία του σε μια εποχή κρίσης όχι τόσο οικονομικής αλλά πρωτίστως αξιακής και πολιτισμικής.
Το θεατρικό παιχνίδι, οι αυτοσχεδιασμοί, η κινησιολογία, το σωματικό θέατρο είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκαν οι μαθητές φέρνοντας την αλήθεια τους, καταθέτοντας με ειλικρίνεια τη δική τους οπτική για το σύγχρονο παιδαγωγικό σύστημα. Το υλικό, τα βιώματα, οι μαρτυρίες, η αυθεντική πληροφορία έρχονται στο προσκήνιο. Από αυτά «χτίστηκαν» τα κείμενα κομμάτι κομμάτι από ερευνητική εργασία των μαθητών. Τα τραγούδια γράφτηκαν και μελοποιήθηκαν από τον εκπαιδευτικό κ. Δημήτρη Κορίζη, ενορχηστρώθηκαν από τους μαθητές και παίζονται ζωντανά επί σκηνής. Όλοι, εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι συμμετείχαν ισότιμα συνδέοντας τις δικές τους εμπειρίες.
Καθοριστική και ανεκτίμητη ήταν η συμβολή του θεατρολόγου κ. Γιώργου Βρόντου που ανέλαβε εθελοντικά να βοηθήσει στο συντονισμό του εργαστηρίου μαζί με τους έτερους συντονιστές, τις εκπαιδευτικούς Κατερίνα Κουλοχέρα και Λία Λυρή . «Τον ευχαριστούμε ειλικρινά όχι μόνο για το χρόνο που διέθεσε και την ανιδιοτελή προσφορά του αλλά κυρίως γιατί ο πρωτοποριακός τρόπος δουλειάς του, οι πολύτιμες γνώσεις του physical theater, του εξελικτικού θεάτρου δηλαδή που εργάζεται με οδηγό την προσωπική ενέργεια, το σώμα, τη σκηνική αφαίρεση, τη λιτότητα σκευής και την απλότητα της ουσίας, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το τι είναι θέατρο και θεατρική έκφραση», δηλώνουν οι συντονίστριες εκπαιδευτικοί
«Εκφράζομαι θεατρικά σημαίνει υποκρίνομαι με την αρχαία ελληνική σημασία του όρου αποκρίνομαι, δηλαδή απευθύνομαι, ερωτώ και απαντώ, φέρνω την πληροφορία γυμνή από κάθε φόρτιση, με αποστασιοποίηση, αλήθεια και ειλικρίνεια. Είμαι εγώ, δεν υποδύομαι άλλον. Τότε ο λόγος μου αφορά τον άλλον. Και μας ενώνει όλους. Το θέατρο καθρεφτίζει τη ζωή. Και μόνο όταν αυτή βλέπει απέναντι την εικόνα της μπορεί να την κριτικάρει και να την αλλάξει.
Η όλη διαδικασία άνοιξε παράθυρα προσωπικής έκφρασης στα παιδιά και σε μας. Ήταν για όλους μας άσκηση συνέπειας, συγκέντρωσης, συνεργασίας και συντονισμού. Μάθαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, μάθαμε πως ο λόγος του σώματος υποστηρίζει την πληροφορία, μάθαμε να συνυπάρχουμε με υπευθυνότητα, σεβασμό και ελεύθερη προσωπική έκφραση.»
Η παράσταση αφορά γονείς, εκπαιδευτές, εκπαιδευομένους χωρίς όριο ηλικίας. Ο τίτλος αφιερώνεται σε όλους χωρίς σημεία στίξης. Ο θεατής απαντώντας αποφασίζει αν θα βάλει τελεία, αποσιωπητικά, ερωτηματικό ή θαυμαστικό.
Αξίζει να ακούσουμε όλοι το λόγο των παιδιών.
