Δικαίωση για την καθ’ όλα νόμιμη πράξη του να παραδώσει τα αρχαία που βρήκε κατά τη διάνοιξη δρόμου, ζητάει εδώ και οκτώ χρόνια (και δεν βρίσκει!) ο συνταξιούχος αστυνομικός κ. Γιάννης Μαρινόπουλος.
Παρά το γεγονός ότι ο κ. Μαρινόπουλος ενήργησε νόμιμα και κάλεσε τις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες προκειμένου να επιληφθούν των αρχαίων, που ήταν ένας πίθος με αγγεία και άλλα αντικείμενα, εντούτοις η Δ/νση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠ.ΠΟ. αρνείται ?πεισματικά να του καταβάλλει τα εύρετρα, που προβλέπονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Αντίθετα ο συνταξιούχος αστυνομικός παραλίγο να βρει και το ?μπελά του , καθώς σε έγγραφο της εν λόγω υπηρεσίας που φέρνει στο φως η «ΠΡΩΤΗ» , γίνεται λόγος για ενέργεια που θα μπορούσε να βλάψει το ταφικό σύνολο?
Η ενέργεια αυτή συγκεκριμένα αφορούσε , σύμφωνα πάντοτε με το έγγραφο του ΥΠ.ΠΟ. τη διερεύνηση «πρόχειρα του εσωτερικού του πίθου αποσπώντας 2 ή 3 αγγεία τα οποία παρέλαβε η Ασφάλεια και παρέδωσε στο Μουσείο».
Ωστόσο ο ίδιος ο κ. Μαρινόπουλος επισημαίνει πως σε καμιά περίπτωση δεν είχε σκοπό να βλάψει τα αρχαία αντικείμενα, παρά μόνο να διαπιστώσει εάν πράγματι υπήρχαν αρχαία και όχι πέτρες εντός του πίθου, παρουσία πάντα των αστυνομικών.
«Όταν είδα το πιθάρι δεν γνώριζα τι είχε εντός του. Ευθύς κάλεσα την Αστυνομία και όχι αρχαιοκάπηλους και μπροστά βρισκόταν ο διοικητής της Ασφάλειας. Εντός του το αρχαίο πιθάρι είχε 5 αμφορείς και δύο κούπες , ενώ υπήρχαν επίσης το κρανίο και η τσάντα ενός παιδιού. Σε καμία περίπτωση δεν έβλαψα τα αρχαία, αλλά αντίθετα έπραξα απολύτως νόμιμα και τα εύρετρα μου ανήκουν» είπε στην «Π» ο άνθρωπος που έπραξε ευσυνείδητα , παραδίδοντας τα αρχαία στην Ζ? Εφορεία Αρχαιοτήτων.
Για το θέμα αυτό, που πλέον χρονίζει και έχει σαν αποτέλεσμα ένας πολίτης που έκανε το καθήκον του να έχει έντονο το αίσθημα της αδικίας από την πολιτεία (που αβίαστα βρήκε την αφορμή?) , θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα εκ μέρους του Υπουργείου Πολιτισμού – μέσω των εμπλεκόμενων υπηρεσιών του- ώστε η ενέργεια του κ. Μαρινόπουλου να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγήν, με ότι σημαίνει αυτό για την «κρυμμένη» πολιτιστική κληρονομιά μας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
