Με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δυνάμωσε η προπαγάνδα περί της ανόδου της ακροδεξιάς. Η ακροδεξιά στη Γαλλία, που φτάνει το 18%, δεν είναι ένα ξαφνικό φαινόμενο, αλλά ανδρώθηκε μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα από τις αστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τη σοσιαλδημοκρατία. Ο «σοσιαλιστής» Μιτεράν ήταν ο πρώτος που την προώθησε για να κόψει ψήφους από τη δεξιά.
Αυτός ήταν ο ένας παράγοντας, όμως υπάρχει και ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, αυτός της ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στο σύστημα. Και εδώ κρίσιμο ζήτημα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης και ο προσανατολισμός του.
Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι αποκαλυπτικό. Το Γαλλικό ΚΚ είχε στρατηγική σαν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στρατηγική που υποσχόταν «εύκολες» λύσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης μέσω κυβερνητικών λύσεων για έναν «ανθρώπινο» καπιταλισμό. Αυτή ήταν στρατηγική του στο εργατικό κίνημα, που ενσωμάτωνε εργατικές λαϊκές δυνάμεις στη στρατηγική του κεφαλαίου, ήδη από την περίοδο του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού. Και το έκανε πράξη πότε σε κυβερνητική συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, πότε με στήριξη τέτοιων κυβερνήσεων, από την κυβέρνηση Μιτεράν ως αυτή του Ζοσπέν (το 1981 και το 1997). Τι έκαναν αυτές οι κυβερνήσεις; Τι γραμμή είχε το κίνημα εφόσον το Γαλλικό ΚΚ συμμετείχε στις κυβερνήσεις; Αυτή η στρατηγική συνέβαλε στην ενσωμάτωση, καλλιέργησε αυταπάτες περί δυνατότητας φιλολαϊκής πολιτικής στον καπιταλισμό. Αυτή η στρατηγική τούς οδήγησε το 2002 να ψηφίζουν Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν! Στήριξε την ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της Λισαβόνας. Αν αυτό δεν είναι συμβολή στη συντηρητική στροφή του λαού τότε τι είναι;
Συμμετείχε σε κυβερνήσεις που παρείχαν κάθε διευκόλυνση στους βομβαρδισμούς που αιματοκύλισαν το γιουγκοσλαβικό λαό. Στην πρόσφατη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη κράτησε θέση ανοχής στο όνομα της «στήριξης της εξέγερσης», ενώ ο Μελανσόν, ο προεδρικός του υποψήφιος του «Αριστερού Μετώπου», ως ευρωβουλευτής είχε ταχθεί υπέρ «της εξόντωσης του Καντάφι για να μη σφάζει το λαό του»! Να γιατί ένα δημιούργημα των αστών, όπως το εθνικιστικό φασιστικό «Εθνικό Μέτωπο», μπορεί, εφόσον εξασθενήσει το ταξικό στοιχείο στο κίνημα και η στρατηγική της ρήξης με το κεφάλαιο, να βρει απήχηση σε λαϊκές μάζες.
Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνοδοιπόροι του Γαλλικού ΚΚ στο λεγόμενο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ξαναζεσταίνουν την ίδια «σούπα» των «αριστερών συμμαχιών και κυβερνήσεων», στηρίζουν την «αλλαγή» στην ΕΕ με τον «σοσιαλιστή» Ολάντ. Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία (όπως και σε Ιταλία και Ισπανία) ήταν δηλητήριο για το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα. Εξυπηρέτησαν το εκμεταλλευτικό σύστημα, κατακρεούργησαν δικαιώματα και κατακτήσεις, αποκοίμισαν τους εργαζόμενους στις αυταπάτες του «πιο ανθρώπινου καπιταλισμού», πισωγύρισαν το εργατικό λαϊκό κίνημα, έσπειραν την απογοήτευση. Γι’ αυτό το ΚΚΕ και με αφορμή τη γαλλική εμπειρία καλεί τα λαϊκά στρώματα να βγάλουν συμπεράσματα. Να απορρίψουν τις αυταπάτες της διαχείρισης των δήθεν «αριστερών κυβερνήσεων», των «λύσεων» μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Να οργανώσουν την πάλη τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, για αποδέσμευση από την ΕΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με εργατική λαϊκή εξουσία. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ στην κάλπη της 6ης Μάη είναι ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα σε αυτή τη μόνη φιλολαϊκή προοπτική.
*Χρήστος Γιάνναρος, Γραμματέας της ΝΕ Ηλείας του ΚΚΕ.
