Στη σειρά αυτών των άρθρων (υπάρχουν διαθέσιμα και τα προηγούμενα) μεταξύ άλλων, έχει ξαναγραφτεί η προδιαγεγραμμένη, τρομερή και άκρως εφιαλτική πορεία που διανύουμε!
Οι περισσότεροι άργησαν να το καταλάβουν. Έτσι, όταν κάποιοι μιλούσαν και έγραφαν για επερχόμενη υποδούλωση, αναμενόμενη εξαθλίωση μέχρι λιμοκτονίας και επιδιωκόμενο ξεπούλημα της χώρας, αντιμετωπίστηκαν από μεγάλη μερίδα του ίδιου του λαού σαν απαισιόδοξοι, υπερβολικοί, δυσάρεστοι, ίσως και ενοχλητικοί.
Όμως πολύ σύντομα σχεδόν όλοι είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται δραματικά και συνεχώς. Τη σύνταξη τους να πετσοκόβεται με ιδιαίτερη αγριότητα (και που είστε ακόμα…). Ένιωσαν την ανεργία προσωπικά ή σε ανθρώπους της οικογένειας ή φίλους (ή συνήθως όλα μαζί). Παρατήρησαν τη μεθοδική και εξωφρενική κατάργηση κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος. Βρέθηκαν ουσιαστικά ανασφάλιστοι, σε ασφαλιστικά ταμεία ερείπια. Και βλέπουν παλιούς “φίλους” (ή και νέους), που έρχονται να αρπάξουν ότι απομένει.
Συνειδητοποίησαν το επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών. Ανακάλυψαν τη… συνεισφορά του πολιτικού συστήματος στο κατάντημα της χώρας και στο ξεπούλημα (με αντάλλαγμα τη διατήρηση των καρεκλών – “αρκεί να κυβερνάμε εμείς, ακόμα και στα ερείπια”).
Αυτών, που μια ολόκληρη (και προικισμένη) χώρα την κατάντησαν κουφάρι και παγκόσμιο ρεντίκολο. Και οι ίδιοι πολιτικοί, κολλημένοι σαν βδέλλες, να θέλουν τάχα να σώσουν τη χώρα, ξανά και ξανά! Ε, επιτέλους, όχι άλλη τέτοια σωτηρία, ΟΧΙ!
Στην ίδια χώρα που αυξάνεται η ανεργία, οι άστεγοι και οι αυτοκτονίες, που διαλύονται μισθοί και συντάξεις, αλλά αυξήθηκαν και πάλι οι κρατικές επιχορηγήσεις στα κόμματα!!!
Πλέον όλοι βλέπουν, καθημερινά και συνεχώς, την εξαθλίωση να προχωρά σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.
Αλλά, η μοιρολατρία (ή και ο φόβος, χωρίς σκέψη) με την οποία κάποιοι δεχόμαστε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, έχει φτάσει στο απροχώρητο και υπάρχει μπροστά η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ αντίδρασης: οι προσεχείς ΕΚΛΟΓΕΣ!
Ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας! Δεν πάει άλλο! Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε εμείς, να στείλουμε το ΜΗΝΥΜΑ! Για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας (όσοι βέβαια τολμούν ακόμα να φέρνουν παιδιά σε τέτοιο κόσμο και τέτοια εποχή).
Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Εδώ και τώρα είναι οι δικές μας! Αν δεν το κάνουμε εμείς, άλλωστε, ποιος περιμένουμε να το κάνει; Οι κυβερνήτες…πολιτικοί μας; Ειδικά αυτοί οι …γνωστοί; Γελάστε και κλάψτε μαζί!
«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες,
αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή,
όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος.
Αντέχεις;»
Νίκος Καζαντζάκης (Έλληνας συγγραφέας)
Ναι, οι περισσότεροι αγχωνόμαστε, οργιζόμαστε, απογοητευόμαστε, χάνουμε τον ύπνο μας, ανησυχούμε για το μέλλον μας, αλλά δεν αρκεί!
Ναι, ο ίδιος ο Ελληνας που συνήθισε μέσα στα προηγούμενα περίπου 40 χρόνια στην ησυχία του και στη βόλεψη του, αυτός ο ίδιος πρέπει να αντιδράσει!
Ναι, μας απειλούν, μας φοβίζουν, μας γεμίζουν προπαγάνδα! Μας υποδεικνύουν ότι “η παραμονή στην ευρωζώνη είναι ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσουμε κάποια στιγμή” στο ΠΟΛΥ μακρινό μέλλον… Και μας καλούν ταυτόχρονα, να πάρουμε αποφάσεις, τις οποίες έχουν ήδη πάρει εκείνοι… πριν από μας. Για να γίνουμε χειρότερα κι από τις άλλες βαλκανικές χώρες, με τη …δική μας θέληση!
Στο κάτω-κάτω, τη χρεοκοπία δε θα την αποφύγουμε και επίσημα (γιατί ανεπίσημα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι ήδη συντελείται), είτε εντός είτε εκτός ευρώ. Ας διαλέξουμε, στην τελική εμείς, ακόμα και τον τρόπο της πτώχευσής μας! Κάθε τέλος, εξάλλου, είναι μια νέα αρχή.
Το πειραματόζωο “Έλληνας” ήρθε η ώρα να αντιδράσει! Αυτή είναι πλέον η δική του τεράστια ΕΥΘΥΝΗ!
Αλλιώς, θα έχουμε μείνει κι εμείς άβουλοι και μοιραίοι, σαν τους συμφεροντολόγους, εξουσιομανείς και ανεύθυνους πολιτικούς μας!
«Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς»!
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολο αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα ‘ρτη ανάποδα ο ντουνιάς»
Κώστας Βάρναλης (Έλληνας λογοτέχνης)
Ας σκεφτεί λοιπόν ο κάθε πολίτης μόνος του, τι γίνεται, τι έχει προηγηθεί, και που οδηγούμαστε! Ας σκεφτεί τι παίζεται, τι έχει ήδη πάθει, πόσο και ποιοί τον κοροιδεύουν, τον κλέβουν, τον διαλύουν! Ας σκεφτεί ο καθένας, αν το δράμα αυτό, αφορά (ως τώρα) μόνο τους άλλους ή αφορά και τον ίδιο. Ας σκεφτεί τι θα πρέπει να κάνει αν τον αφορά προσωπικά, αν κινδυνεύουν οι γονείς του, τα παιδιά του, η οικογένεια του, το σπίτι του, οι δικοί του άνθρωποι, η χώρα του!
Τώρα αισθάνεται ότι δεν κινδυνεύουν; Κι ότι αν δεν αντιδράσει, έστω και με την ψήφο του, θα γίνει κάτι καλύτερο;
Αυτούς που ψηφίζαμε, που ΕΜΕΙΣ τους κάναμε αυτούς που είναι, που δεν τιμωρούνται ποτέ και για τίποτα, δεν τους βλέπουμε, ακόμα και τώρα, τι λένε και τι κάνουν;
Αυτούς που εκτός από τα υπόλοιπα, μας κάνανε να μην μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ούτε στο δρόμο (ειδικά στις μεγαλύτερες πόλεις) ή ούτε να κοιμηθούμε στα σπίτια μας (μέχρι να μας τα πάρουν κι αυτά) χωρίς να κλειδαμπαρωθούμε! Αυτούς φοβάστε; Κι από αυτούς περιμένετε (ξανά) …σωτηρία;
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»
Ανδρέας Κάλβος (Έλληνας ποιητής)
