Το βαρύ πυροβολικό της «σκληρής» διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης ήταν πάντα η απαίτηση, αυτονόητη εκ πρώτης όψεως, για ένα σοβαρό νέο «κούρεμα» του χρέους. Ας δούμε (ας θυμηθούμε μάλλον) τι πράγματι ισχύει σχετικά μ’ αυτό ή μάλλον τι έχουμε υπογράψει ως χώρα.
Η πέραν του P.S.I. μείωση του χρέους αποτελεί απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012. Είχαν όμως τεθεί, και συνυπογραφεί και από την δική μας πλευρά, δύο σοβαρές όσο και εύλογες προϋποθέσεις: measures … forachievingafurthercredibleandsustainablereductionofGreekdebt-to-GDPratio….1.Achievinganannualprimarysurplus 2. Fullimplementationofallconditionscontainedintheprogramme.
Δηλαδή: 1. επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος (έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση, με οδυνηρές θυσίες, αλλά έγινε) και 2. Πλήρης εφαρμογή των όρων που περιλαμβάνει το πρόγραμμα, ήτοι, χοντρικά, το μέιλ Χαρδούβελη, συν ολοκλήρωση του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης.
Πόσο λογικό, λοιπόν, είναι να ζητάει η κυβέρνηση, εκ των προτέρων μείωση χρέους, όταν έχει εμπράκτως αποδείξει ότι δεν τιμά την υπογραφή της (στις 20 Φεβρουαρίου υπέγραψε παράταση του «προγράμματος» (μνημόνιο το λέγαμε παλιά) μέχρι 30 Ιουνίου, και όχι μόνο δεν εφάρμοσε τίποτα από όσα απέμεναν ως μέτρα, αλλά και επιδείνωσε τόσο το τζίρο της πραγματικής οικονομίας όσο και τα κρατικά έσοδα, και το άφησε να εξαντληθεί και τυπικά χωρίς νέα συμφωνία;
Καθόλου λογικό. Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας: ο μόνος τρόπος για να βγεις από τα μνημόνια είναι αυτός που ακολούθησαν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, δηλαδή τιμάς την υπογραφή σου, ολοκληρώνεις, αξιολογείσαι και βγαίνεις σιγά – σιγά με προληπτική πιστωτική γραμμή στις αγορές, ανακτώντας τα περιθώρια οικονομικών χειρισμών σου και την αξιοπιστία σου ως χώρα υποδοχής επενδύσεων .
Τότε, όρθιος και σεβαστός και όχι παρακαλώντας, ζητάς την υλοποίηση των δεσμεύσεων του 2012 για μια σοβαρή μείωση του χρέους, είτε με διαγραφή είτε, πιθανότερα, με επιμήκυνση (ισοδύναμο είναι), μιλώντας όχι ως χώρα που χρειάζεται βοήθεια, αλλά ως σημαντικός εταίρος που εγγυάται έμπρακτα και όχι με λόγια, ότι δεν θα ξαναγυρίσει στην ανευθυνότητα των πέρα από κάθε λογική ελλειμμάτων διψήφιου ετήσιου ποσοστού. Επιπλέον, πρέπει να έχουμε υπόψη, αν δεν θέλουμε να αποκρύπτουμε την πραγματικότητα, ότι το τμήμα του χρέους που μπορεί να «κουρευτεί» με πολιτική απόφαση δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό μας μέχρι και το 2020, με βάση και πάλι τις συμφωνίες που επιτεύχθηκαν το 2012.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου από την αρχή, αλλά ακόμη και τώρα να πετύχει «κάτι μεγάλο» στο χρέος ήταν εξαρχής εκτός της παραπάνω περιγραφόμενης πραγματικότητας. Φυσικό ήταν να αποτύχει, αφού δεν υπήρχαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις επιτυχίας. Αντί να τις οικοδομήσει κατέληξε να συζητάει ατέρμονα, για εκατό εκατομμύρια εδώ και διακόσια εκεί, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της, στεγνώνοντας την οικονομία και αχρηστεύοντας πολλά από εκείνα που με θυσίες πετύχαμε τα προηγούμενα χρόνια και πρωτίστως τα μικρά έστω πλεονάσματα και την μικρή έναρξη ανάπτυξης.
Η επιμονή της ακόμη και τώρα, με την πλάτη στον τοίχο, με το τραπεζικό μας σύστημα στην αναπόδραστη ανάγκη άμεσης διάσωσης και μετά νέας ανακεφαλαιοποίησης, έχει χαρακτηριστικά αποκλειστικά και μόνο επικοινωνιακά – προπαγανδιστικά, επιπέδου περιφρόνησης της νοημοσύνης του πολίτη. Ας δούμε και την παντελώς άσχετη με την παραπάνω περιγραφή της πραγματικότητας πρόσφατη δήλωση Βαρουφάκη «ότι δεν υπογράφει συμφωνία χωρίς μείωση χρέους, αλλιώς παραιτείται.» Ξέρει βεβαίως, αλλά επιμένει να προπαγανδίζει μέχρι την υστάτη στιγμή, μόνη μας ελπίδα να τηρήσει έστω αυτήν την υπόσχεση.
Αυτό που έχει τώρα ανάγκη η χώρα είναι πρώτα η επιστροφή στην ομαλότητα, και η οικοδόμηση εμπιστοσύνης με τους εταίρους. Αυτά δεν γίνονται με επιλογές που, έστω, επιδέχονται και την ερμηνεία της σύγκρουσης μ’ αυτούς και της αυτοκατάρρευσης σε μια άτακτη και απροετοίμαστη πορεία εξόδου από την ευρωζώνη.
Απαιτούν να τους πούμε, την Κυριακή, καθαρά ΝΑΙ.
Ναι σας θέλουμε τώρα και για πάντα για εταίρους, Ναι δεν θα ξανακάνουμε ανεύθυνα και καταστροφικά ελλείμματα. Ναι δεν θα παραβιάσουμε την υπογραφή μας ξανά ποτέ.
Οπότε και το δικό τους ΝΑΙ στην αλληλεγγύη και την κοινή πορεία, κάτι που έχουν ρητά πει τόσο ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιουνκέρ, όσο και οι αρχηγοί των ισχυρών κρατών εταίρων, θα είναι αυτονόητο όσο και μόνιμο.
Ναι, μπορούμε να μείνουμε αναπόσπαστο και ευημερούν μέλος της ευρωζώνης. Αλλά πρέπει να ξεμπερδεύουμε και με τα ψέματα προς τρίτους και –προπαντός- με τις δικές μας αυταπάτες.
*εκπαιδευτικός, περιφερειακός σύμβουλος Δυτ. Ελλάδας
