Συντρόφισσες και Σύντροφοι, Φίλες και Φίλοι
Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» φέτος συμπληρώνει 38 χρόνια ζωής. Και φέτος όλο το καλοκαίρι ταξίδεψε από την μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη και ήρθε σε επαφή με δεκάδες χιλιάδες νέους και νέες που δεν συμβιβάζονται να ζουν με λιγότερο ουρανό . Όλη αυτή η προσπάθεια είναι ένα μόνο μικρό δείγμα τις τεράστιας λαϊκής δύναμης. Της αστείρευτης δύναμης που έχουν οι εργάτες, ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία του, στην οποία όμως δεν έχουν πιστέψει ακόμα, δεν την έχουν αξιοποιήσει, δεν την έχουν δοκιμάσει στο στίβο της ταξικής πάλης. Αυτή την δύναμη είναι όμως που τρέμουν οι εκμεταλλευτές μας και είναι το μόνο που μπορεί να τους οδηγήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αυτό που μας γεμίζει αισιοδοξία και αποφασιστικότητα για τις μέρες που έρχονται είναι η δύναμη του δίκιου που έχουμε με το μέρος μας. Γιατί σωστό και δίκιο για τους πραγματικούς παραγωγούς του πλούτου, τους εργάτες και τα παιδιά τους, είναι να τους ανήκει αυτός ο πλούτος να τον διαχειρίζονται οι ίδιοι, οι μοναδικοί που μπορούν να εξασφαλίσουν τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες και συμφέροντα. Κι όχι το δίκιο του ισχυρού που κυριαρχεί στη σημερινή ζούγκλα, το δίκιο των εκμεταλλευτών που μας στερεί τη ζωή και την ελπίδα για το αύριο.
Γιατί σωστό και δίκιο είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά, το αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, το δικαίωμα στην υγεία, στην περίθαλψη για όλους κι όχι για όσους έχουν να πληρώσουν, η μόρφωση που δε θα είναι μισή και εμπόρευμα, η επιστήμη στην υπηρεσία του λαού κι όχι του κέρδους, η φροντίδα και οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά, η πρόνοια και φροντίδα για τους μεγαλύτερους, ο ελεύθερος χρόνος, ο πολιτισμός κι ο αθλητισμός προσβάσιμος για όλους και μια σειρά άλλα. Κι όχι το δίκιο των ισχυρών που λέει ότι ακόμα και ο άνεργος θα πληρώνει φόρους αν έχει ένα σπιτάκι, οι άρρωστοι να μένουν χωρίς φάρμακα, τα παιδιά έξω από τους παιδικούς σταθμούς, οι νέοι να γεύονται τη φτώχεια και την αμορφωσιά και τόσα άλλα που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Το δίκιο, λοιπόν, βρίσκεται από αυτήν την όχθη και δεν ταυτίζεται πουθενά με την άλλη, όπου βρίσκονται τα συμφέροντα των λίγων, των αφεντικών, των καπιταλιστικών ομίλων.
Ο λαός σήμερα έχει στα χέρια του όλες τις αποδείξεις ότι είναι αδύνατος ο συμβιβασμός ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό, ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Ο αρνητικός συσχετισμός που είναι ακόμα πιο βαρύς σήμερα ύστερα και από την λαϊκή ψήφο στις εκλογές του Ιουνίου, μπορεί και πρέπει να αλλάξει, είναι στο χέρι του λαού και πρέπει να αρχίσει να αλλάζει από σήμερα. Δεν μπορεί να γίνει κανένα βήμα μπροστά δίχως δυνατό ΚΚΕ, δίχως αλλαγή των συσχετισμών πρώτα απ? όλα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Στις εκλογές η πλειοψηφία του λαού ψήφισε τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, για την πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη, με το απατηλό σύνθημα της επαναδιαπραγμάτευσης που υποστήριξαν από την αρχή τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης και υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, εγκαταλείποντας το σύνθημα για κατάργηση του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης.
Παρά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα, με βασικό στοιχείο τη μεγάλη εκλογική μείωση του ΚΚΕ, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να αισθάνεται σήμερα δεσμευμένος για την εκλογική στήριξη που έδωσε στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», να αναμένει κάτι καλό από την τρικομματική κυβέρνηση ή ακόμα να αναμένει τη χρεοκοπία της και να δοκιμάσει κάποιο κυβερνητικό σχήμα διαχείρισης τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε η συμμετοχή και ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση καταδεικνύει συνολικά την χρεοκοπία της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς».
Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια αναμονής. Ο λαός έχει ήδη πτωχεύσει, ενώ η δαμόκλειος σπάθη νέων μέτρων θα στέκεται απέναντί του για πολλά χρόνια. Δεν μπορεί να πληρώνει φόρους, χαράτσια, να έχει ψευδαισθήσεις ότι δεν θα υπάρξουν νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, φάρμακα και να ελπίζει ότι θα απορροφηθούν 1,2 εκατομμύρια άνεργοι, που με μια αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη που μπορεί να γίνει σε ενέργεια, πράσινη ανάπτυξη, που υπόσχεται η κυβέρνηση ή με τη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνουν πολλοί περισσότεροι το 2013.
Το ΚΚΕ συζήτησε και συζητάει τις δυσκολίες, τις αδυναμίες του κινήματος και τις δικές του για το πώς θα δράσει καλύτερα για τη συσπείρωση του λαού και της νεολαίας, την οργάνωση και πάλη του λαού. Λύση υπέρ του λαού υπάρχει.
Γι? αυτούς τους λόγους καλούμε την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την επιλογή που έκαναν στις εκλογές, σε ανοιχτή συζήτηση και οργάνωση κοινής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, για να απαλλαγούμε από το βραχνά της πτώχευσης, το ζυγό της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να απαλλαγούμε από τις επιλογές και δεσμεύσεις της ΕΕ. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια αναμονής. Ήδη έχουμε πτωχεύσει, ο λαός έχει πτωχεύσει.
Καλούμε τις εκατοντάδες χιλιάδες που λένε «κάτι πρέπει να γίνει» να οργανώσουμε μαζί τη λαϊκή αντεπίθεση.
Να γίνει παλλαϊκό σύνθημα πάλης η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, που σημαίνει πάλη για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις του δρόμου ανάπτυξης χωρίς μονοπώλια, ταξική εκμετάλλευση, με κοινωνικοποίηση, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό λαϊκό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Αυτό εκφράζει και το φετινό σύνθημα του Φεστιβάλ: «Δίνε το χέρι σου σ’ όποιον σηκώνεται… Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία». Σύνθημα που παντρεύει μια ρήση του Μ. Γκόρκι με ένα στίχο του Μπ. Μπρεχτ.
Και φέτος οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ γίνονται σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που με ιδιαίτερη σφοδρότητα χτυπά τα λαϊκά στρώματα και τη νέα γενιά. Η κρίση δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην ΕΕ. Και οι ίδιοι παραδέχονται ότι ανάλογα θα εκδηλωθεί σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ που ακόμα δεν τα έχει χτυπήσει, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ακόμα και αν έλθει κάποια ανάκαμψη, δηλαδή επενδύσεις κ.λπ. ο λαός θα είναι ήδη στον πάτο, δεν πρόκειται να του δώσουν χέρι να σηκωθεί. Επομένως, τίθεται εξ αντικειμένου το πρόβλημα να απαλλαγούμε από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, από τα δεσμά της ΕΕ και των κινδύνων του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Το πραγματικό δίλημμα είναι: Με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο να κάνουν κουμάντο στην οικονομία και να έχουν την πολιτική εξουσία ή με το λαό αφέντη στην οικονομία και στην εξουσία.
Η οικονομική κρίση δε συνιστά ένα αυτοτελές φαινόμενο, φουντώνει τις διακρατικές αντιθέσεις, φέρνει ανακατατάξεις μέσα στην ΕΕ, δυναμώνει τις ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης.
Προκαλεί ένα νέο γύρο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών, των εδαφών, των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Όλο αυτό συνεπάγεται πόλεμο, επέμβαση από τα έξω προς τα μέσα για ανάδειξη κυβερνήσεων που είναι στο χέρι της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης ώστε να διευκολύνεται το ξαναμοίρασμα και ο έλεγχος.
Η Αφρική και η Μέση Ανατολή, και όχι μόνο, βράζουν, άρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ιμπεριαλιστική ειρήνη που τον διαδέχεται δεν είναι ζητήματα ξένα για τον ελληνικό λαό, παίρνοντας υπόψη ότι η χώρα μας είναι μέλος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έχει αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, έχει μεγάλη σημασία η γεωστρατηγική της θέση για τη διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Σ’ αυτή τη φάση πρέπει ο λαός να αποδείξει ότι έχει το κουράγιο, ότι είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις αυταπάτες που καλλιεργούν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, και στηρίζουν την ανάπτυξη των μονοπωλίων, να γυρίσει την πλάτη στα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα.
Οποιαδήποτε κυβέρνηση των κομμάτων του Ευρομονόδρομου θα κρατήσει την ίδια γραμμή όσον αφορά τη γραμμή ανάπτυξης και διαχείρισης, υπέρ του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, θα πάρει αντιλαϊκά μέτρα είτε του ενός είτε του άλλου μείγματος. Η ΔΗΜΑΡ σήμερα στηρίζει τα αντιλαϊκά μέτρα σε αντίθεση με πιο ήπιες θέσεις που είχε προεκλογικά, γιατί έγινε κυβερνώσα αριστερά. Αν αύριο έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και χωρίς άλλη συνεργασία, θα ξεπέσει εντελώς σε αντιλαϊκή κυβέρνηση, γιατί αυτό αντιπροσωπεύει η κυβερνώσα αριστερά. Κάτι που επιβεβαιώνεται από την παλαιότερη και πρόσφατη ευρωπαϊκή πείρα και όχι μόνο.
Ακούμε από τον κ. Σαμαρά και τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης, ανεξάρτητα από τις επιδερμικές διαφωνίες τους, ότι τα μέτρα που πάρθηκαν και που παίρνονται είναι σκληρά και οδυνηρά αλλά αναγκαία.
Είναι αναγκαία για το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, είναι βάρβαρα και θανατηφόρα για το λαό. Είναι ταξικά μέτρα που παίρνονται σε όλη την Ευρώπη ανεξαρτήτως του χρέους, των ελλειμμάτων και του μνημονίου.
Το λεγόμενο μνημονιακό τέλμα που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ελληνικό πρόβλημα δεν ισχύει, ήδη το μνημονιακό τέλμα σημειώνεται και στην Πορτογαλία και σε άλλες χώρες. Με μνημόνιο και χωρίς μνημόνιο τα ταξικά μέτρα είναι στην ημερήσια διάταξη παντού.
Ακούμε επίσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που κάνουν κούφια αντιμνημονιακή πολιτική ότι το μνημόνιο απέτυχε γιατί οδήγησε στην ύφεση και στην εσωτερική υποτίμηση και ότι πρέπει να ακυρωθεί και να αντικατασταθεί από ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για επενδύσεις και αναδιανομή εισοδήματος.
Το μνημόνιο δεν απέτυχε, είναι το εργαλείο για τη διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναπτύσσονται διαφορετικές συνταγές που έχουν τον ίδιο σκοπό ανάλογα με την οικονομική θέση του κάθε καπιταλιστικού κράτους στην ΕΕ. Όλες οι προτάσεις οδηγούν στο ίδιο αντεργατικό και αντιλαϊκό αποτέλεσμα, είτε προτάσσουν την ανάπτυξη είτε προτάσσουν τη μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων.
Είτε με δραχμή είτε με ευρώ, είτε με σύνδεση του εθνικού νομίσματος με δολάριο, στερλίνα, γεν, γουάν και ρούβλι η ζωή των λαών δε θα άλλαζε. Το ίδιο ισχύει αν προχωρήσει η λεγόμενη ευρωπαϊκή ενοποίηση ή η διάσπαση. Εννοούμε το ίδιο για τους λαούς. Η μόνη διαφορά θα ήταν ότι ένα τμήμα του κεφαλαίου θα τα έβγαζε καλύτερα πέρα έναντι ενός άλλου.
Όποιος δηλώνει αντιμνημονιακός ας ψηφίσει την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, αντί να ασχολείται με εισαγγελικές ανακρίσεις. Εκεί που χρειάζεται ο εισαγγελέας είναι ο προσωπικός πλουτισμός του πολιτικού, ο εισαγγελέας δεν μπορεί να κρίνει υπέρ ή κατά μιας μορφής αστικής πολιτικής διαχείρισης. Δικαστής να γίνει ο λαός.
Όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που λέει για κατάργηση του μνημονίου με νόμο και των δανειακών συνθηκών, που πρέπει να συνοδεύεται από μονομερή διαγραφή του χρέους χωρίς καμία διαπραγμάτευση γιατί η διαπραγμάτευση σημαίνει αναγνώριση, σημαίνει νέο “κούρεμα” με νέα μνημόνια, και ο λαός να πάρει στα χέρια του τον πλούτο και τα παραγωγικά μέσα που διαθέτει ακόμα η χώρα και να δρομολογήσει ανάπτυξη με υπολογισμό των ανθρώπινων αναγκών και όχι τα κέρδη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, άρα αποδέσμευση, απαλλαγή από τα δεινά της ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης των μονοπωλίων και της ΕΕ. Δεν υπάρχει μέση λύση και οδός.
Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα υπάρχουν και στην Ελλάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια που εισβάλλουν όλο και πιο βαθιά σε όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενώ η νέα τεχνολογία μπορεί να εξασφαλίσει και μείωση του χρόνου εργασίας προς όφελος του ελεύθερου χρόνου, ενώ στα χέρια των μονοπωλίων μειώνει τις θέσεις εργασίας ακόμα και σε συνθήκες αυξημένης παραγωγής.
Στις σημερινές συνθήκες ενώ πλεονάζουν οι απούλητες κατοικίες υπάρχουν άστεγοι και νέα ζευγάρια που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το νοίκι.
Ενώ η χώρα έχει δυνατότητα να παράγει προϊόντα διατροφής 100%, ελληνικά προϊόντα μένουν απούλητα ή πουλιούνται στον χονδρέμπορο σε εξευτελιστική τιμή και έχουμε θάλασσα εισαγωγών. Βλέπουμε κάθε χρόνο τι γίνεται με τα εσπεριδοειδή, την σταφίδα, τις πατάτες, το καρπούζι, την κτηνοτροφία.
Ενώ είμαστε χώρα με δυνατότητες να ταΐσουμε την μισή Ευρώπη σε κρέας, ψάρι και κηπευτικά κάνουμε συνεχώς εισαγωγή. Κάθε χρόνο η αγροτική μας παραγωγή συρρικνώνεται και φτάσαμε στο σημείο να μας διαφημίζουν να σταματήσουμε να καλλιεργούμε και να γεμίσουμε τα χωράφια μας με καθρέφτες. Καθρεφτάκια μοίραζαν και τον 15ο αιώνα στους ιθαγενείς Αμερικάνους οι Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής για να τους πάρουν το χρυσάφι τους.
Για να θυμηθούμε όλοι μας. Πριν από 3,5 χρόνια στην Μανωλάδα τα στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ χτυπήθηκαν επειδή πήγαν να υπερασπιστούν το μεροκάματο των μεταναστών εργατών γης και να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής για τους ίδιους και για τις οικογενειές τους. Από την πρώτη στιγμή είπαμε ότι αυτή η πολιτική που προσπαθεί να οδηγή σει στην εξαθλίωση εκείνη την στιγμή τους μετανάστες στην συνέχεις θα χτυπήσει και τους Έλληνες εργαζόμενους. Τι γίνεται αυτή την στιγμή; Με τι μεροκάματο δουλεύουν οι εργαζόμενοι είτε είναι Έλληνες είτε είναι αλλοδαποί; Για αυτό και λέμε και σήμερα ότι η Χρυσή Αυγή παίζει μια χαρά το ρόλο της ως όπλο του καπιταλιστικού συστήματος. Χτυπάει σήμερα τους μετανάστες για να χτυπήσει αύριο τους Έλληνες. Ο μόνος δρόμος που δίνει προοπτική και μπορεί να μας δώσει διέξοδο είναι η κοινή πάλη των εργαζομένων, οποιασδήποτε φυλής και ράτσας, και η διεκδίκηση μια άλλης εξουσίας. Της εξουσίας του ίδιου του λαού
Η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας θα κάνει λαϊκή περιουσία τη σημερινή ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, όλων των υποδομών και χερσαίων, θαλάσσιων, εναέριων μέσων μεταφοράς, της γης. Θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών και θα διασφαλίσει αυτό που σήμερα ονειρεύεται η πλειοψηφία του λαού:
- Δουλειά για όλους, εξάλειψη της ανεργίας
- Διατροφική επάρκεια για όλο το λαό
- Δημόσια, δωρεάν Υγεία, Πρόνοια για όλους, με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας
- Μόρφωση για όλους. Αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού, της έρευνας και της τεχνολογίας
- Δωρεάν κρατική φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες
- Φθηνή και ποιοτική λαϊκή στέγη, με ρεύμα, θέρμανση, ύδρευση
- Αθλητισμό, πολιτισμό, διακοπές για όλους με οργανωμένες υποδομές
- Θα πρωτοστατήσει για διεθνείς οικονομικές σχέσεις με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών
- Με το λαό κυρίαρχο και δυνατό, που παλεύει για την ευημερία του, θα απαλλαγεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και το ΝΑΤΟ, την εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Το ΚΚΕ συζήτησε και συζητάει τις δυσκολίες, τις αδυναμίες του κινήματος και τις δικές του για το πώς θα δράσει καλύτερα για τη συσπείρωση του λαού και της νεολαίας, την οργάνωση και πάλη του λαού. Λύση υπέρ του λαού υπάρχει.
Αλλά να είναι καθαρό: Μαζικό, καλά οργανωμένο κίνημα, χειραφετημένο από την κυρίαρχη πολιτική και τις συνταγές της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ισχυρό ΚΚΕ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν κακό γιατί βεβαίως έφερε τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, γιατί έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που κοροϊδεύει αλά ΠΑΣΟΚ, αλλά και γιατί αδυνάτισε εκλογικά πολιτικά το ΚΚΕ. Αυτό το αδυνάτισμα, σε τέτοια έκταση, δεν καθορίσθηκε κυρίως από τις υπαρκτές αδυναμίες του ΚΚΕ είτε από συγκεκριμένες αδυναμίες που εμφάνισε πριν ακόμα την πρώτη εκλογική μάχη και για τις οποίες ήδη έχουμε μιλήσει ανοιχτά. Έχει να κάνει και με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος ριζοσπαστών πίστεψε τη λεγόμενη κυβερνώσα αριστερά, στην καταδίκη του μνημονίου, στη λογική του μικρότερου κακού.
Ο λαός πρέπει να αποδείξει ότι έχει το κουράγιο, ότι είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις αυταπάτες που του καλλιεργούν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ. Να γυρίσει την πλάτη στα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα. Να μπει αποφασιστικά στο δρόμο του αγώνα που οδηγεί στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Μόνο τότε η ριζική αλλαγή μπορεί να γίνει πραγματικότητα.