Η ακατανόητη απόφαση της ΕΠΟ να δημιουργήσει για συνολικά έξι μήνες μεταγραφική περίοδο (!), τέσσερις στη θερινή (από Ιούλιο έως και Οκτώβριο) και δυο στη χειμερινή (Ιανουάριο, Φεβρουάριο) στο Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ήταν μια μεγάλη υπερβολή που περισσότερα αρνητικά, παρά θετικά έχει φέρει.
Τόσο στη Γ’ Εθνική, όσο και στις Τοπικές Κατηγορίες, (δηλαδή συνολικά τις κατηγορίες που αφορά αυτό το …ξεχείλωμα), δημιουργούν πολλά “σούρτα – φέρτα” μέσα στην σεζόν και ουσιαστικά καταλήγουν σε ένα …πανδαιμόνιο.
* Επί δεκαετίες ολόκληρες ο ποδοσφαιρόφιλος ακόμα και στις Ερασιτεχνικές κατηγορίες δενόταν με τους παίκτες της ομάδας του. Ειδικά μάλιστα όσο περισσότερο αυτοί ήταν και ντόπιοι, τους θεωρούσε δικούς του ανθρώπους.
Ας αφήσουμε στην άκρη της κουβέντας έναν άλλο σημαντικό δεσμό, αυτόν παίκτη – φανέλας, που υπήρχε και στις κατηγορίες αυτές, και που έχει πάει …περίπατο εδώ και πολύ καιρό (και άλλωστε μοιάζει ξεπερασμένος…). Κι ας σταθούμε καταρχήν σ’ αυτόν τον κρίκο, «παίκτη – φιλάθλου».
– Το Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (όπως και το ποδόσφαιρο γενικότερα) βασίζεται και στο συναίσθημα. Και στη σχέση του φιλάθλου με την ομάδα του. Με κυρίαρχο βέβαια στοιχείο σε αυτή τη σχέση τον ποδοσφαιριστή.
Που πλέον, πως να προλάβει να δεθεί με την εξέδρα, έστω και για λίγο, ένας παίκτης που στο εξάμηνο ή και συντομότερα φεύγει για έναν άλλο προορισμό (ή κανά νέο …χαρτζηλίκι, είτε μικρό είτε μεγάλο) και … “φτου ξανά απ” την αρχή”; Είναι πολλοί πλέον οι περαστικοί…
Αλλά ακόμα και ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι του Ερασιτεχνικού, πλέον … “χάνουν τη μπάλα” και δεν ξέρουν ποιος παίζει πού…
Για να παρακολουθήσει κάποιος ποδόσφαιρο, είτε την ομάδα του, είτε ένα ματς σαν ουδέτερος, γενικότερα για να διατηρείται ζωντανό το ενδιαφέρον του, θα πρέπει απαραιτήτως να γνωρίζει τους παίκτες, τους πρωταγωνιστές. Για να μην πούμε ότι χρειάζεται και να ταυτίζεται μαζί τους, σε τοπικές καταστάσεις…
Διαφορετικά αισθάνεται ανενημέρωτος, ότι δεν προλαβαίνει τις εξελίξεις και όλο αυτό το …πανηγύρι που έχει στηθεί κι εν τέλει απογοητεύεται, παγώνει ο ενθουσιασμός του. Και ξεκόβει σιγά-σιγά από αυτό το χόμπι (που δεν πάει πλέον με τους ρυθμούς που αυτός είχε συνηθίσει και μάθει).
Μέχρι και σχετικά πρόσφατα ο μέσος φίλαθλος και του Ερασιτεχνικού, γνώριζε “απ” έξω κι ανακατωτά” 11άδες αρκετών ομάδων. Ακόμα και ρόστερ.
Τώρα φτάνει ακόμα κι ένας φίλαθλος που ασχολείται αρκετά με την μπάλα στο χώρο, να βλέπει παίκτη στο ρόστερ του συλλόγου του και να μην τον ξέρει…
– Κι ακόμα: Με συνέπεια να αλλοιώνεται και η χημεία του συνόλου αλλά και η ταυτότητα της ομάδας. Και χωρίς βέβαια με κάποια σταθερή βελτίωση (όχι απλά παροδική στυλ “κομήτη” κάποια χρονιά…), αφού ποιά ομάδα μπορεί να βελτιωθεί σταθερά όταν αλλάζει το ρόστερ της κάθε χρόνο ουσιαστικά; Ή ακόμα και μέσα στη διάρκεια του;
Κι αυτό έχει σαν παρενέργεια όλο και περισσότερες ομάδες να μοιάζουν …σκορποχώρι στο γήπεδο. Χωρίς συνοχή, χωρίς να προλαβαίνει να γνωρίζει ο ένας ποδοσφαιριστής τον συμπαίκτη του. Καταργείται, δηλαδή, η έννοια της ομάδας, του συνόλου, με τόσες προσθαφαιρέσεις.
Κάτι που – κατά τη γνώμη μας – παίζει κι αυτό ρόλο και στη συνεχή τα τελευταία χρόνια πτώση του αγωνιστικού επιπέδου. Και στη Γ’ Εθνική, χρόνο με το χρόνο, αλλά και σε Τοπικές Κατηγορίες, όπως την Α1 Ηλείας και την Α2…
* Καλές οι μεταγραφές και χρειάζονται κι αυτές. Και στις ομάδες, και στους παίκτες. Κι έπρεπε σαφώς να αλλάξει κι εκείνο το αναχρονιστικότατο που μέχρι πρόσφατα οι τοπικές ομάδες δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν ΚΑΜΙΑ μεταγραφή το χειμώνα (δεν υπήρχε τέτοια μεταγραφική περίοδος γι’ αυτές).
Δεν το συζητάμε αυτό!
Εδώ όμως, μιλάμε για μια μεγάλη υπερβολή. Πήγαμε στο άλλο άκρο (όπως δυστυχώς συμβαίνει πολλές φορές με διάφορα θέματα στη χώρα αυτή…)!
Πήγαμε σε κάτι που, εν τέλει, κουράζει κιόλας.
Έφτασε τους έξι μήνες η συνολική μεταγραφική περίοδος! Και μέσα σε τόσο διάστημα να τρέχουν τόσοι πολλοί για «πάρε – δώσε» σαν να μην υπάρχει “αύριο”!
Και είναι πολλοί οι παίκτες που πλέον αλλάζουν δυο ομάδες τη σεζόν! Σε ανάκατα μάλιστα χρονικά διαστήματα (φεύγει κάποιος τον Οκτώβριο από μια ομάδα και πάει σε άλλη, ή μετά τον Φεβρουάριο…)!
Ένα «φύγε εσύ – έλα εσύ» που γίνεται για να …γίνεται (σε αρκετές των περιπτώσεων). Και για να τζιράρονται βέβαια βέβαια και “χαρτζηλίκια”, είτε μικρότερα, είτε μεγαλύτερα! Κι ό,τι προλάβει να …αρπάξει ο καθένας.
Από κει και πέρα, οι παράγοντες βέβαια, όπως κι οι ίδιοι οι παίκτες, έχουν … «και το μαχαίρι και το πεπόνι».
Αλλά και η ΕΠΟ οφείλει να ξαναδεί το … “ξεχείλωμα” αυτό, στο κομμάτι που της αναλογεί!
