Επιτυχημένη πρεμιέρα χθες Σάββατο για τη Θεατρική Ομάδα Πύργου με την παράσταση “Σμύρνη, μνήμες”, στο θέατρο “ΑΠΟΛΛΩΝ”, που είναι αφιερωμένη στα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Η πρεμιέρα της παράστασης πραγματοποιήθηκε, χθες 16 Μαρτίου, στις 21:15, στο Θέατρο Απόλλων και οι παραστάσεις θα ολοκληρωθούν στις 07/04/2013.
Η παράσταση είναι βασισμένη σε λογοτεχνικά κείμενα των Στρ. Δούκα, Η. Βενέζη, Γ. Σεφέρη κ.α αλλά και σε προσωπικές μαρτυρίες προσφύγων από την Ηλεία και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Mια δουλειά που εμπλουτίζεται με ζωντανή μουσική και χορούς της Μ. Ασίας και στην οποία συμμετέχουν όλα τα μέλη της Ομάδας με την σκηνοθετική καθοδήγηση της Ευ. Στιβανάκη.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το Μυστήριο της Επιβίωσης
Από την πλευρά μου η σημερινή παράσταση είναι μια παλιά οφειλή στην
Μικρασιάτικη ρίζα μου: Στον παπού μου αξιωματικό του ελληνικού στρατού, που χάθηκε στην μάχη του Σαγγάριου, αφήνοντας κοιλάρφανη την μητέρα μου, την γιαγιά μου, που χάθηκε στα 26 χρόνια της και την άλλη μου γιαγιά, την Ελευθερία, που επέζησε από την καταστροφή της Σμύρνης, 7χρονο κοριτσάκι, για να μάθει σε εμάς τα εγγόνια της το μέγα Μυστήριο της επιβίωσης. Οι πρώτοι μου συλλαβισμοί ήταν οι ονοματοθεσίες των οδών της γειτονιάς μου:
οδός Πριγκηποννήσων, Καισαρείας, Πόντου, Ελευθερίου Βενιζέλου, Νικολάου Πλαστήρα, Κυδωνιών, Περγάμου, Εφέσσου, Σμύρνης, Ιωνίας? Στο πρώτο μου «κρυφτό» κατέφυγα πίσω από τα ράσα του ανδριάντα, του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης και τα πρώτα μου «παραμύθια» ήταν οι αληθινές τραγωδίες όσων επέζησαν. Έτσι, η Εκάβη, η Πολυξένη, η Ανδρομάχη των τραγικών μύθων του Ευριπίδη, κατοικούσαν στο σπίτι μου και άκουγαν στα κοινά ονόματα: Βασιλεία, Μαρίκα, Αναστασία. Οι τραγικές τους φιγούρες, πάντα μαυροφορεμένες, περπατούσαν αργά, μιλούσαν γλυκά, τραγουδούσαν όμορφα, συνυφαίνοντας το πένθος με την ελπίδα της ζωής και την οδύνη με την υπέρμετρη αγωνιστικότητα.
Απέναντι στην Μικρασιατική τραγωδία, την μεγαλύτερη που γνώρισε ποτέ ο Ελληνισμός από καταβολής του: Την απώλεια της Ιωνίας, της πανάρχαιης Ελληνικής μήτρας, η Τέχνη του Θεάτρου παραμένει 91 χρόνια μετά, βουβή και αμήχανη. Ίσως, επειδή το βάρος του Ιστορικού γεγονότος είναι τόσο μεγάλο ώστε αδυνατεί ή αποφεύγει να το αφηγηθεί.
Εμείς, σήμερα, με τις δικές μας δυνάμεις, επιχειρούμε να αγγίξουμε την
βαθειά πληγή, πιστεύοντας ότι η Μνήμη είναι Τόπος, Χρόνος, Θυσία και πάνω από όλα είναι οδηγός Επιβίωσης για το σήμερα και το αύριο. Για αυτό παραδίδουμε σήμερα τον καρπό μιας πολύμοχθης και πολύμηνης προσπάθειας του πολυμελούς θιάσου της Θεατρικής Ομάδας Πύργου με το έργο μας «Σμύρνη Μνήμες», που γράψαμε από την αρχή αξιοποιώντας αρχειακό υλικό, ντοκουμέντα, αληθινές προσφυγικές ιστορίες ?μεταξύ των οποίων και ορισμένες εντόπιες. Στο καλλιτεχνικό επίπεδο, επιχειρούμε να πειραματιστούμε με τεχνικές «αφηγματικού θεάτρου», όπου ο Λόγος, η Ιστορία, οι αληθινές Μαρτυρίες, οι Χαρακτήρες, η Μουσική και ο Χορός
μπορούν να συνυπάρξουν σε μια θεατρική σκηνή, στον «Απόλλωνα» του Πύργου.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τους συνεργάτες μου, τον θίασο και τους άλλους «αφανείς» συντελεστές της παράστασης, για την συμβολή τους σε αυτό το φιλόδοξο και φιλότιμο εγχείρημα, σε αυτό το κατόρθωμα.