Κώστας Τζαβάρας: Η καμπάνα άρχισε να χτυπά για τον κ. Τσίπρα και την Κυβέρνησή του.

Την προσεχή Κυριακή ο ελληνικός λαός καλείται να συμμετάσχει σε ένα «παιχνίδι» που επινοήθηκε και οργανώθηκε από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, με την σύμπραξη της Χρυσής Αυγής. Το παιχνίδι αυτό ονομάζεται δημοψήφισμα αλλά ουσιαστικά πρόκειται ως προς την αναγγελία του για θεσμικό πραξικόπημα και ως προς την εκτέλεση του για επικοινωνιακό επεισόδιο, στην αλυσίδα των όμοιων που μέχρι σήμερα η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει σκηνοθετήσει για να μας πείσει ότι διαπραγματεύεται τις τύχες της χώρας απέναντι στους δανειστές και τους εταίρους μας στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολεμικής μας ιστορίας (με εξαίρεση ασφαλώς την περίπτωση του εμφυλίου). Η επί πέντε μήνες άγονη και απρόσφορη, λόγω ανικανότητας, προσπάθεια της Κυβέρνησης να οδηγήσει σε αίσιο τέλος την Πέμπτη αξιολόγηση του μνημονίου, κατέρρευσε παταγωδώς, με τον πιο δραματικό τρόπο. Η κυβέρνηση από την προηγούμενη Παρασκευή διέκοψε μονομερώς τις διαπραγματεύσεις, «προσποιούμενη» (μπλοφάροντας) ότι έχει πάρει την απόφαση να οδηγήσει στην καταστροφή την Ελλάδα, για να δώσει ένα μάθημα αξιοπρέπειας στους εκβιαστές ευρωπαίους, που δεν συναισθάνονται τον κίνδυνο που θα προκύψει για την ευρωζώνη από μια τέτοια εξέλιξη. Τώρα πια όλοι γνωρίζουμε ότι η αποκαλούμενη από την Κυβέρνηση «διαπραγμάτευση» δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα παίγνιο, που με χαρτοπαικτικούς όρους εξελίχθηκε από πλευράς της χώρας μας με την συμμετοχή του κ. Τσίπρα, του κ. Βαρουφάκη ως καθηγητού της θεωρίας των παιγνίων στο Πανεπιστήμιο, του κ. Φλαμπουράρη ως έμπειρου παίκτη πόκας, του κ. Βούτση και των άλλων που προφανώς έχουν καταγίνει τα τελευταία 40 χρόνια της ζωής τους στην πρέφα ή σε άλλα παρομοίου είδους παίγνια. Πλην όμως η Κυβέρνηση παίζει εν ου παικτοίς, κανένας δεν της έδωσε την εντολή να παίξει την ιστορία του έθνους και τη μοίρα της χώρας σε μια ζαριά, προσδοκώντας να κερδίσει την παρτίδα, χρησιμοποιώντας ανόητες μπλόφες και κάνοντας παιδαριώδεις χειρισμούς σε μια διαδικασία που ευθύς εξαρχής όφειλε να γνωρίζει ότι ρυθμίζεται από κανόνες, που ισχύουν για όλα τα κράτη, που λειτουργούν ισότιμα ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα της ευρωζώνης. Ζούμε κυριολεκτικά με πρωτοβουλία της πιο ανεύθυνης κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η χώρα «το τέλος του παιχνιδιού» όπως ακριβώς το έχει φανταστεί ο Μπέκετ στο ομώνυμο θεατρικό έργο. Ο κ. Τσίπρας και η παρέα του παίζουν διάφορα παιχνίδια περιμένοντας το τέλος του χρόνου. Το τέλος της οικονομίας μας, το τέλος της χώρας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτό τον τρόπο απομακρύνουν το προς το απώτερο μέλλον το τέλος της κυβέρνησης του, του κόμματός του. Αυτή είναι η βαθύτερη και πιο αληθινή ερμηνεία των δραματικών γεγονότων που ζούμε σήμερα από την εγκληματική αδράνεια και την απίστευτη ανεπάρκεια του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν την χώρα, κάνοντας χρήση της νωπής λαϊκής εντολής, που απλόχερα τους έδωσε ο ελληνικός λαός στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Αναμφίβολα η χώρα υφίσταται τις τραγικές συνέπειες του αν κυβερνάται από μια Αριστερά, που ήδη προ πολλού βρίσκεται σε ιδεολογική και υπαρξιακή αποσύνθεση. Απουσιάζει η Λογική και το Μέτρο από κάθε δραστηριότητά της. Από την παλινόρθωση του φαύλου πελατειακού κράτους με τις πρωτοβουλίες του κ. Κατρούγκαλου και του κ. Παππά, μέχρι με τη φασιστική προπαγάνδα που εγκαινιάζει ως νέα «ΥΕΝΕΔ» η πρόσφατα επαναλειτουργούσα ΕΡΤ. Από το μαύρο στη τηλεόραση η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγεί στο φαιό της τηλεόρασης. Το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι ψευδεπίγραφο, γιατί «στήθηκε» με τέτοιο τρόπο ώστε σε οποιαδήποτε από τις δύο δυνατές επιλογές, του ναι δηλαδή ή του όχι, κερδισμένη να βγαίνει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ και χαμένοι να βγαίνουν ο Λαός και η χώρα. Με το «ναι» ο Τσίπρας απαλλάσσεται από το πολιτικό κόστος της υπογραφής οποιαδήποτε συμφωνίας, με το «όχι» απαλλάσσεται από την εγκληματική του ευθύνη για την καταστροφή της χώρας. Πρόκειται για ένα «δημοψήφισμα» οπερέτα, με το οποίο εντός πέντε ημερών καλείται ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για το αν δέχεται το περιεχόμενο ενός ανυπόγραφου και ήδη ανύπαρκτου (αφού πλέον έχει αποσυρθεί) εγγράφου εργασίας, που δεν απέκτησε ποτέ καμία επίσημη υπόσταση. Καλείται επίσης εντός προεκλογικής περιόδου μόλις πέντε ημερών ο πολιτικός κόσμος της χώρας να ενημερώσει τον λαό για το ποιες θα είναι οι συνέπειες της πιθανής εκλογής του. Τέτοιες όμως ασφυκτικές συνθήκες αναιρούν κάθε χαρακτήρα δημοκρατικής συμμετοχής του λαού στη λήψη των κρίσιμων εθνικών αποφάσεων, αφού μόνο ενημερωμένος πολίτης μπορεί υπεύθυνα να συμβάλει στην διαμόρφωση μιας ορθής απόφασης. Αυτό όμως φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει την Κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα, αφού και εξ αυτού του λόγου προκύπτει ότι το δημοψήφισμα το χρησιμοποιεί ως κίνηση αποτροπής των αντιπάλων ή πειθαναγκασμού τους στην παιγνιώδη διαδικασία της διαπραγμάτευσης που επί πέντε μήνες τώρα, με επικοινωνιακή αυταρέσκεια και προκλητικότητα προσπαθεί να μας πείσει ότι καθοδηγεί, προκειμένου να σώσει την Ελλάδα από τα μνημόνια. Παρόλα αυτά όμως, εάν οι δανειστές – εταίροι είχαν δεχτεί την πρόταση που φέρει την υπογραφή του ιδίου του πρωθυπουργού η Ελλάδα σήμερα θα ήταν δεσμευμένη από ένα τρίτο μνημόνιο που θα περιλάμβανε μέτρα συνολικού ύψους 8 δις. Ευρώ. Το περίεργο δε είναι ότι αυτά τα μέτρα, κατά 90%, περιλαμβάνονται και στο υπηρεσιακό έγγραφο, εναντίον του οποίου ο κ. Τσίπρας και η Κυβέρνησή του καλεί τον ελληνικό λαό την επόμενη Κυριακή να βροντοφωνάξει ένα περήφανο ΟΧΙ. Από όλα αυτά διαφαίνεται ότι η αρχική πρόθεση του κ. Τσίπρα και του κ. Βαρουφάκη, δεν ήταν άλλη από το να οδηγήσει την Ελλάδα σε ρήξη με την Ευρώπη. Επανειλημμένα ο υπουργός Οικονομικών είχε δηλώσει ότι στο μυαλό του έχει την ρήξη και χαρακτηριστικά είχε ζητήσει από τους πολίτες της Κρήτης να εξακολουθούν να είναι στο πλευρό του και όταν θα έχει προκαλέσει την Ρήξη. Δεν είναι λοιπόν το «δημοψήφισμα» παρά ένα δηλητηριασμένο δώρο που προσφέρει η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στον ελληνικό λαό, καλώντας τον με εθνική υπερηφάνεια να προκαλέσει ο ίδιο μια εθνική καταστροφή. Αλλά για μεν τον λαό αξία έχει σ’ αυτή την κρίσιμη για το έθνος ιστορική στιγμή αυτό που κάποτε είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου «Στις δημοκρατίες ο λαός δεν είναι απλά κυρίαρχος. Είναι παντοδύναμος. Έχει ακόμη και το δικαίωμα της αυτοκτονίας». Για δε τον κ. Τσίπρα ήρθε επιτέλους η στιγμή να αντιληφθεί για ποιον αληθινά χτυπά η καμπάνα: Η καμπάνα χτυπά πάντοτε για αυτόν που έχει την πρωτοβουλία των εθνικών χειρισμών. Δεν χρειάζεται κ. Τσίπρα τώρα πια να αναρωτιέσαι για ποιον χτυπά η καμπάνα. Η καμπάνα άρχισε πλέον να χτυπά για εσένα.