Όσοι αυτές τις ημέρες είχαν την υπομονή, την διάθεση και το χρόνο να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο του νέου Μνημονίου, ασφαλώς θα διαπίστωσαν ότι πρόκειται για ένα ογκώδες, πολυσέλιδο κείμενο, που προβλέπει τα πάντα. Κυρίως όμως δημιουργείται η εντύπωση ότι πρόκειται για ένα κείμενο, που εξαντλεί πλήρως τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις της Ελλάδος σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς και ρυθμίζει απίστευτες λεπτομέρειες.
Τα μέτρα που επιβάλλονται όμως, αφήνουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα και κυρίως ποιο είναι το πραγματικό και ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Γιατί ενώ εξαντλείται η καταγραφή των δεσμεύσεων, των υποχρεώσεων, των συνεπειών, δεν αναφέρεται τίποτα απολύτως, όσον αφορά την ανάκαμψη και ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια υπάρχουν κεφάλαια κάτω από τον γενικό τίτλο «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της ανάπτυξης», όμως αυτά αφορούν αποκλειστικά και μόνο τις εργασιακές σχέσεις, την μείωση των μισθών, τις συλλογικές συμβάσεις και την αγορά εργασίας, πιστεύοντας προφανώς ότι έτσι θα επιτευχθεί έμμεσα η ανάπτυξη.
Όμως υπάρχει το δεδομένο της αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου και η εκτίμηση όλων είναι ότι και το δεύτερο Μνημόνιο που επιβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δια του κ. Τόμσεν στη χώρα μας, υπό την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας, δεν μπορεί να έχει καμία τύχη και δεν μπορεί να αλλάξει το ζοφερό κλίμα αν δεν αποκατασταθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και συνθήκες για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στο δρόμο της ανάπτυξης.
Σημειώνεται ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του καθηγητή Πόουλ Κρούγκμαν στους ?New York Times? για την Ελλάδα : «Αυτό που βλέπουμε πλέον είναι ένα σενάριο στο οποίο η Ελλάδα αναγκάζεται να προχωρήσει σε θανατηφόρα επίπεδα λιτότητας για να αποπληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς να υπάρχει πραγματικό φως στο τούνελ».
Παρά την παταγώδη αποτυχία της παρόμοιας συνταγής του πρώτου Μνημονίου και το νέο Μνημόνιο κινείται στην ίδια αποτυχημένη συνταγή με σκληρότερους όρους και κυρίαρχο στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών, όπως άλλωστε κάνει σε όλες τις περιπτώσεις που έχει επέμβει το ΔΝΤ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγιναν τεράστια λάθη μετά την ένταξη της χώρας στο Ευρώ και εγκλήματα οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Όμως σίγουρα η απάντηση δεν μπορεί να είναι η επιβολή της φτώχειας, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Για αυτό προβληματίζει έντονα η απουσία κάθε ίχνους αναπτυξιακής προοπτικής και στο Μνημόνιο Νο 2 και δημιουργεί ερώτημα για τις πραγματικές επιδιώξεις του.
Γιατί από όλους πια ομολογείται ότι η διέξοδος βρίσκεται μόνο στην ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας, κάτι που ξέχασε να γράψει ο κ. Τόμσεν στο εκτενές και ογκώδες Μνημόνιο Νο 2 ….
