Γράφει ο Παναγιώτης Σκούρας, Οικονομολόγος,
τ. Γενικός Διευθυντής Περιφέρειας Δυτ.Ελλάδας
Έτσι όπως διαμορφώνεται ήδη το συνταξιοδοτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, αποτελεί ένα νόμισμα με δύο όψεις :
Η πρώτη όψη του νομίσματος, είναι όπως διαμορφώνεται από την πραγματικότητα και τις προτάσεις της «Επιτροπής σοφών», που σύντομα θα είναι νόμος του Κράτους :
• Όλοι ανεξαιρέτως θα δουλεύουν μέχρι τα 67 χρόνια.
• Σύνταξη (κύρια και επικουρική) θα αντιστοιχεί στο 45% έως 55% του μισθού
• Η κρατική σύνταξη των 360 ευρώ θα χορηγείται σε όσους δεν έχουν περιουσία, χωρίς να προσδιορίζεται, επί του παρόντος, τι νοείται περιουσία.
• Οι εισφορές που πλήρωσε ο καθένας, ο βαθμός του, ο εργασιακός του βίος και η ασφαλιστική του μερίδα, δεν θα παίζουν κανένα ρόλο στην διαμόρφωση της σύνταξης.
• Απόλυτη εξίσωση όλων προς τα κάτω, με την αρχή της ανταποδοτικότητας να εξανεμίζεται.
• Για τους ήδη συνταξιοδοτούμενους υπάρχει ένα διαρκές ψαλίδισμα μέχρι να φτάσουν να μην ξεπερνά κανείς το ποσό των 1000 ευρώ.
Έτσι διαμορφώνεται μια σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, που κανένας δεν ξέρει πλέον που θα σταματήσει, αντανακλώντας στην όψη του νομίσματος που λέει ότι «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».
Και τώρα η άλλη όψη του νομίσματος :
Ίσως πολλοί αναρωτηθούν τι πρέπει να γίνει; Δεν έχουμε ένα προβληματικό και αδιέξοδο ασφαλιστικό σύστημα που είναι έτοιμο να καταρρεύσει; Ναι έτσι είναι.
Αλλά πώς όμως φτάσαμε ως εδώ;
Όταν πριν από 14 χρόνια, το 2001, ο τότε υπουργός Εργασίας Τάσος Γιαννίτσης, στηριζόμενος και τότε στο πόρισμα μιας άλλης επιτροπής σοφών, πρότεινε κάποια μέτρα για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, έγινε «εθνικός ξεσηκωμός».
Περιττό να σημειωθεί ότι τα μέτρα εκείνα ήταν «χάδια» μπροστά στα σημερινά.
Μπροστά στην πρωτοφανή αντίδραση και στην απαίτηση να μην αλλάξει τίποτα στο Ασφαλιστικό, το νομοσχέδιο αποσύρθηκε και ο Τάσος Γιαννίτσης παραιτήθηκε. Είναι αμφίβολο αν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, υπήρξε άλλη ανάλογης έντασης και έκτασης κινητοποίηση και αντίδραση για ανάλογο θέμα.
Αλλά οι συνέπειες ήσαν πάντα υπαρκτές και παρούσες και μας περίμεναν όλους «στην γωνία».
Στα χρόνια που ακολούθησαν, όχι μόνο δεν λήφθηκε κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση και βελτίωση της κατάστασης, αλλά τα πράγματα επιδεινώθηκαν δραματικά, με την λήψη σωρείας λανθασμένων αποφάσεων. Το «κούρεμα» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων (PSI), τα «δομημένα ομόλογα», η αύξηση της ανεργίας, η μείωση του προσωπικού, είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα.
Πολλοί είναι εκείνοι ή μάλλον όλοι, από όσους τότε αντέδρασαν, οι οποίοι θα δέχονταν με ικανοποίηση τα μέτρα εκείνα, μπροστά στον σημερινό «Αρμαγεδώνα», που δεν ξέρουμε αν και που θα σταματήσει.
Παρά τα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται σήμερα, κανείς δεν είναι βέβαιος και τίποτα δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι, ακόμα και αυτές οι πενιχρές συντάξεις είναι εξασφαλισμένες και ότι θα εξακολουθήσουν να καταβάλλονται.
Έτσι διαμορφώνεται η άλλη όψη του νομίσματος, που λέει : «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…».
Αλλά η πρόβλεψη, η οργάνωση και η έγκαιρη λήψη αποφάσεων ήταν πάντα στην Ελλάδα το μεγάλο και δύσκολο ζητούμενο.
Διαβάστε επίσης :
1) Γιατί η Ελλάδα δεν τα κατάφερε
