Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη από την θεατρική ομάδα πείρα(γ)μα είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μικροί και μεγάλοι την Τετάρτη το βράδυ στο θέατρο Δρούβα. Μια παράσταση γεμάτη χιούμορ, κίνηση και θεατρικό πλούτο. Μια μουσικοθεατρική ουτοπία για δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Μια πρωτοποριακή πρόταση πάνω σε ένα σύγχρονο και πολιτικό ανέβασμα του Αριστοφάνη .
Το καινοτόμο που εφαρμόζουν οι συντελεστές της παράστασης κατά την καλοκαιρινή της περιοδεία τους ανά την Ελλάδα είναι η συνεργασία τους με τοπικούς συλλόγους θεάτρου, χορού, μουσικής και πολιτισμού, προτείνοντας ένα εναλλακτικό μοντέλο γνωριμίας, συνδημιουργίας και διαλόγου με μέλη της τοπικής κοινωνίας με αφορμή την παράσταση. Έτσι στην παράσταση του “Πλούτου” στην Αρχαία Ολυμπία συμμετείχαν στον κωμικό χορό εκτός από τους ηθοποιούς της ομάδας πείρα(γ)μα και μέλη του χορευτικού τμήματος του Συλλόγου Φίλων Πολιτισμού Ανδραβίδας και Πεδινής Ηλείας “ΕΣΤΙΑ”, αλλά και έφηβοι από το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Πύργου. Το φιλοθεάμων κοινό απόλαυσε την παράσταση φεύγοντας από το θέατρο έχοντας εισπράξει σουρρεαλισμό, ανάταση, χαρά της ζωής και άρωμα ελευθερίας.
Η μετάφραση του έργου έγινε από την Ειρήνη Μελά και η σκηνοθεσία από την Αγγελική Κασόλα. Ενώ έπαιξαν οι ηθοποιοί :
Πλούτος: Παναγιώτης Διαμαντόπουλος,Χρεμύλος: Δημήτρης Καμπίτσης, Καρίωνας: Γιάννης Καρούνης, Πενία/Γριά/Ιερέας: Ειρήνη Μελά, Βλεψίδημος/Συκοφάντης: Γιώργος Αραχωβίτης, Γυναίκα Χρεμύλου/Ερμής: Έλλη Καμπίτση, Δίκαιος: Κώστας Πέτρου, Νέος/Συνοδός Δίκαιου: Γιάννης Μίνως, Χορός: Γιώργος Αραχωβίτης, Έλλη Καμπίτση, Γιάννης Μίνως, Κώστας Πέτρου.
Στην παράσταση ενσωματώθηκε μουσική από το δημοτικό τραγούδι, και λόγος των Ελλήνων ποιητών, Κώστα Βάρναλη, Τάσου Λειβαδίτη, Μήτσου Κασόλα και Μανόλη Πολέντα ως σύντομες σύγχρονες εμβόλιμες «παραβάσεις» στις σκηνές της Πενίας και του Συκοφάντη, σε ένα κατά τα άλλα αγέραστο κείμενο μέσα στους αιώνες.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο «Πλούτος» γράφτηκε γύρω στο 388 π.Χ., όταν πλέον η Αθηναϊκή Δημοκρατία έχει παρακμάσει, κι αποτελεί την τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη.
Ο θεός Πλούτος είναι τυφλός, με αποτέλεσμα να πηγαίνει μόνο προς τους πονηρούς, τους άδικους και τους ανέντιμους, ενώ οι σοφοί, οι τίμιοι και οι εργατικοί υποφέρουν. Ο φτωχός πλην έντιμος αγρότης Χρεμύλος, μαζί με το δούλο του Καρίωνα, μετά από χρησμό του Απόλλωνα, ακολουθεί τον τυφλό Πλούτο, τον βοηθάει να βρει το φως του κι από άδικος να καταστεί δίκαιος, αφού πρώτα εξορίσει μαζί με τον χορό των πεινασμένων γερόντων την Πενία από τη σκηνή. Με την εκπλήρωση της ουτοπίας (θεραπείας) και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης (αναδιανομή), ένα γαϊτανάκι από χαρακτηριστικούς τύπους παρελαύνει από τη σκηνή, είτε για να ευχαριστήσει τον θεό Πλούτο, είτε για να τον κατηγορήσει, με κομβική τη σκηνή του Συκοφάντη (το δεύτερο πρόσωπο που εξορίζει ο ποιητής από τη σκηνή) και το έργο καταλήγει εορταστικά από το προσωπικό όφελος στο συλλογικό, με την τοποθέτηση του Πλούτου στο θησαυροφυλάκιο της Πόλης για την ευημερία όλων των πολιτών της…
Η ομάδα πείρα(γ)μα για την παράσταση
Καθώς η «Πενία» και η συνεπακόλουθη καταστρατήγηση της ποιότητας της προσωπικής και της πολιτικής ζωής μας, σα μαύρο σύννεφο εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη και χτυπάει την πόρτα μας όλο και πιο δυνατά, η ομάδα πείρα(γ)μα αρνείται να καταπέσει σε κατάθλιψη, αντιστέκεται μέσα από τη δημιουργία και ανακαλύπτει στον Αριστοφάνη έναν συντροφικό σύμμαχο. Μέσα από ένα λόγο δημοκρατικά αναρχικό, αλλά και λόγο ανθρώπινο, ο Αριστοφάνης επιμένει στη χαρά της ζωής ως ύψιστο αγαθό, αλλά και στη γιορταστική διακωμώδηση κι εκδίωξη από σκηνής κάθε άδικης και ανέντιμης εξουσίας που τη «ζωή μας κυνηγά…».
Η παράσταση βασίζεται σε τρεις άξονες: στο σεβασμό του ποιητικού κειμένου,στη διαδραστική σχέση κοινού και παράστασης χρησιμοποιώντας φόρμες του λαϊκού θεάτρου της χώρας μας, και, τέλος, στην ιδιαίτερη μεταχείριση του χορού που είναι πάντα παρών, δρων και συμμετέχων.
