Αλήθεια θυμάσαι τι ήταν φυσιολόγο και κόμματι της καθημερινής μας ζωή πριν 20 και χρονιά;
Ψάξαμε και βρήκαμε πράγματα που συνηθίζαμε να κάνουν ή να υπάρχουν σαν φυσιολογικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας και πλέον, αποτελούν μία μακρινή ανάμνηση.
Ναι, ναι, ναι, ναι, φυσικά, πολλά πράγματα αλλάζουν με τον καιρό. Αλλά η ζωή κινείται τόσο γρήγορα που μερικές φορές δεν συνειδητοποιείς καν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέχρι να σταματήσεις και να το σκεφτείς. Ειδικά με πράγματα όπως η τεχνολογία, στην οποία όλοι προσαρμοζόμαστε γρήγορα και δεν παρατηρούμε καν πώς αλλάζει καθημερινά πράγματα που κάναμε παλιά.
Τα μικρά καθημερινά πράγματα που ήταν απολύτως φυσιολογικά πριν από 20+ χρόνια, αλλά τώρα είναι ανύπαρκτα και πλέον προκύπτει το εξής αναμενόμενο ερώτημα : «Τι ήταν φυσιολογικό τη δεκαετία του ’80-’90-’00 αλλά σπάνιο ή ανύπαρκτο τώρα;»
Θυμηθήκαμε όλα αυτά τα πράγματα που πραγματικά δεν κάνουμε και δεν υπάρχουν καθόλου σήμερα και σου έχουμε τις δημοφιλέστερες και καλύτερες απαντήσεις:
«Παιδικές χαρές από ατσάλι, ξύλο και χαλίκι».
Παιδικές χαρές με μεταλλικές τσουλήθρες που έμοιαζαν με λιωμένο ατσάλι το καλοκαίρι και καίγανε από τον ήλιο. Θυμάσαι που ήσουν παιδί -αν είσαι και εσύ γεννημένη τη δεκαετία του ’80- και να είσαι στην παιδική χαρά κάνοντας τραμπάλα και γύρω-γύρω όλοι.
«Τα καταστήματα ενοικίασης βίντεο». – Τα αγαπημένα «video club»
Όλοι ήμασταν μέλη σίγουρα σε ένα, μπορεί και σε δυο διαφορετικά video club που πηγαίναμε για να νοικιάσουμε ταινίες και μας ήξεραν ακόμα και τα ράφια. Ειδικά όταν ήταν να νοικιάσουμε ταινίες για σαββατοκύριακο (τουλάχιστον 4) και τρέχαμε να τις προλάβουμε όλες για να μην πληρώσουμε καθυστέρηση την Δεύτερα.
«Ενσύρματα τηλέφωνα / τηλέφωνα σταθερής τηλεφωνίας».
Μιλάμε για εκείνες τις υπέροχες συσκευές με το στρογγυλό καντράν που έκανες 2 λεπτά για να πάρεις έναν αριθμό και όταν δεν ήταν καλή η σύνδεση έπαιρνες το 0. Πέρα από το γεγονός ότι ήταν όμορφες συσκευές, είχαν και ένα μεγάλο καλώδιο που ήταν ο τέλειος τρόπος να απασχολείς τα χέρια σου εάν το τηλεφώνημα είχε διάρκεια. Εκείνα τα τηλέφωνα δεν είχαν αναγνώριση κλήσεις, αντίθετα σε κάποιες περιπτώσεις είχαν δίπλα έναν τηλεφωνητή με κασέτα.
«Και τηλεφωνικοί κατάλογοι» και μία ατζέντα που είχε χειρόγραφη λίστα με τηλέφωνα.
Ήταν η εποχή που έψαχνες να βρεις στους τηλεφωνικούς καταλόγους περίεργα επίθετα για να κάνεις φάρσες τα πρωινά όταν είχες κάνει κοπάνα με τους φίλους σου από το σχολείο. Οι τηλεφωνικοί κατάλογοι ήταν το βασικό εργαλείο για αυτή τη δουλειά, αλλά και για την αναζήτηση οποιουδήποτε τηλεφώνου χρειαζόσουν.
Αλλά υπήρχε και μία άλλη συνήθεια να γράφεις τα τηλέφωνα σε τηλεφωνική ατζέντα την όποια επειδή δεν χρησιμοποιούσες συχνά, μάθαινες όλους τους βασικούς αριθμούς απ’ έξω – ακόμα θυμάμαι τα σταθερά τηλεφώνα των φίλων μου από το σχολείο- σε αντίθεση με το σήμερα που με το ζόρι θυμάμαι το δικό μου τηλέφωνο.
«Δημόσιοι τηλεφωνικοί θάλαμοι».
Όταν το κινητό τηλέφωνο δεν ήταν δεδομένο για κανέναν, όλοι είχαν στις τσέπες τους κέρματα, για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να κάνουν ένα τηλεφώνημα. – Θα χρειαζόταν-. Όχι όπως είμαστε στο σήμερα όπου όλοι κυκλοφορούν με ένα τηλέφωνο στο χέρι και μιλάνε ακόμα και αν δεν υπάρχει λόγος ή ακόμα και αν δεν έχουν τίποτα σημαντικό να πουν.
«Τα αυτοκίνητα είχαν αναπτήρες και τασάκια».
Όλα τα αυτοκίνητα τη δεκαετία του ‘80 είχαν αναπτήρα και τασάκι και σχεδόν όλα έναν οδηγό που κάπνιζε. Πλέον αυτό είναι μία παλιά ανάμνηση και το κάπνισμα τείνει να γίνει μία παλιά συνήθεια, και καλώς γιατί μιλάμε για κάτι με πολύ βλαβερές επιπτώσεις για τον οργανισμό. Αυτό όμως δεν αναίρει το γεγονός ότι το κάπνισμα θα κρύβει πάντα έναν ρομαντισμό που θα συνοδεύει μια ολόκληρη εποχή τυλιγμένη στους καπνούς και τη μυρωδιά του.
«Δισκέτες».
Θυμάσαι αλήθεια τις δισκέτες και τους πρώτους υπολογιστές. Αν κοιτάξεις στα συρτάρια σου υπάρχει περίπτωση να έχει ξεμείνει καμία δισκέτα με αρχεία που δεν θυμάσαι και δεν πρόκειται να ανοίξεις πότε ξανά. Σε μία πρόσφατη εκκαθάριση βρήκα μερικές δισκέτες από αρχεία που είμαι βέβαιη ότι κάποιες έχουν τις πρώτες μου απόπειρες ζωγραφικής και υπολογιστή και «γραπτά» σε MS DOS .
«Φορητές συσκευές αναπαραγωγής κασετών και CD».
Τα αγαπημένα walkman με τις κασέτες που γράφαμε είτε από δίσκους και CD, είτε από το ραδιόφωνο με τον φόβο ότι ο παράγωγος θα μιλήσει επάνω στο τραγούδι και με το άγχος να προλάβουμε να πατήσουμε STOP πριν ξεκινήσει το επόμενο τραγούδι ή πέσουν διαφημίσεις.
«Γράφοντας γράμματα».
Χειρόγραφες επιστολές… δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έγραψα ή έλαβα μία με το ταχυδρομείο. Μπορώ όμως ξεκάθαρα να θυμηθώ την χαρά που ένιωθα όταν γυρίζοντας σπίτι από το σχολείο με περίμενε ένα γράμμα και την ακόμα μεγαλύτερη να διαλέξω, χαρτί, στύλο, φάκελο και γραμματόσημα για να ταχυδρομήσω την απάντηση.
Και τέλος…
«Την Ικανότητα να δίνεις προσοχή».
Ήμουν πολύ μεγάλη αναγνώστρια βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών – που ας μην γελιόμαστε πλέον δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ήταν κάποτε – και θεωρώ ότι τα πάντα διαθέσιμα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το διαδίκτυο έχουν κάνει το διάβασμα πολύ πιο δύσκολο. Και όχι μόνο έχουν δημιουργήσει μία εντελώς άλλη πραγματικότητα που αν είναι καλύτερη ή χειρότερη από το παρελθόν θα φανεί. Αλλά μέχρι στιγμής η αίσθηση που έχω και αυτά που ακούω από άλλους ανθρώπους τις γενιάς μου είναι ότι «οι δεκαετίες του ‘80 και του ΄90 ήταν οι καλύτερες». Μπορεί και όχι, βεβαία αλλά σίγουρα ήταν πιο ανθρώπινες, πιο ρομαντικές και πιο αληθινές.
