Την επόμενη μέρα, μετά την ψήφιση των επώδυνων και σκληρών μέτρων, η ελληνική κοινωνία βρέθηκε μπροστά σε μια οδυνηρή έκπληξη. Έμαθε ότι τα μέτρα που είχαν, πριν από λίγες ώρες ψηφιστεί δεν αρκούσαν και σε κάθε περίπτωση δεν υπήρχε καμία βιασύνη για την εκταμίευση της περιβόητης «δόσης». Αφού η κυβέρνηση είχε αποδεχτεί ότι της υπαγόρευαν οι δανειστές και οι εταίροι, αφού ταπεινώθηκε πολλές φορές, αφού υποτάχτηκε στην πίεση για τα ακραία μέτρα και πολιτικές, περίμενε την διάσωση, που ακόμα να φανεί.
Το περιβόητο τρίτο μνημόνιο, αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων από το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού και βάζει στο περιθώριο τις περισσότερες από τις μεταπολεμικές κατακτήσεις του. Η ψήφισή του έγινε με εξαιρετική δυσκολία και αφού δοκιμάστηκαν θεσμοί, κόμματα, διαδικασίες και πρόσωπα. Ήταν το επαχθέστερο μνημόνιο που επιβλήθηκε ποτέ σε χώρα.
Η επόμενη μέρα βρήκε τους εταίρους «να σφυρίζουν αδιάφορα» : Μισόλογα και επιφυλάξεις, ότι η δόση θα καθυστερήσει, ότι δεν θα είναι ολόκληρη, ότι θα δοθεί λίγη – λίγη, ότι την διαχείρισή της θα την έχουν αυτοί και όχι εμείς, «θα δούμε», «δεν θα προλάβουμε», «δεν φτάνει μόνο η ψήφιση, να δούμε την εφαρμογή» και ατελείωτες δικαιολογίες, καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες.
Φαίνεται λοιπόν ότι τα «καλά λόγια» και οι υποσχέσεις για συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της τρόικας για να εκταμιευθεί η δόση, ήταν λόγια με άγνωστη πρόθεση και επιδίωξη. Αλήθεια που οδηγούμαστε; Απαίτησαν από την τρικομματική κυβέρνηση και από την κοινωνία πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να αντέξουν. Παράλληλα οδηγούν το κυβερνητικό σχήμα στα πρόθυρα της διάλυσης.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν το εθνικό κύρος μειώθηκε, η εθνική κυριαρχία περιορίστηκε, κυβερνήσεις καταρρακώθηκαν, κόμματα διαλύθηκαν και εμείς τρία χρόνια τώρα, εξακολουθούμε να πορευόμαστε σε έναν αδιέξοδο δρόμο.
Αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει άλλο. Ούτε μια μέρα.
Η σωτηρία της Ελλάδας επιβάλλει άμεσα την διαμόρφωση μιας νέας εθνικής στρατηγικής που θα συγκεράσει τις όποιες διαφορετικές απόψεις σε εθνικό επίπεδο και θα οδηγήσει στην πραγματική σωτηρία της χώρας. Η ευθύνη του πολιτικού συστήματος, στο σύνολό του, είναι κυρίαρχη και καθοριστική.
Η στρατηγική αυτή θα πρέπει άμεσα να θέσει το εθνικό συμφέρον υπεράνω όλων και να υποτάξει σε αυτό συνθήκες, συμφωνίες και διεθνείς υποχρεώσεις, αλλά παράλληλα και μικροπολιτικές, κομματικά συμφέροντα και κομματικά και προσωπικά οφέλη.
Μέσα από αυτή την στρατηγική θα πρέπει η χώρα να προετοιμαστεί γρήγορα και μεθοδικά για μια εκτεταμένη και δυναμική ενδογενή ανάπτυξη, με πρωταρχικό στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση και την παραγωγή και αφ’ ετέρου την επάρκεια σε είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ενέργεια, φάρμακα κλπ) και την μείωση της σημερινής υπερβολικής εξάρτησης από το εξωτερικό.
Όσο οι θυσίες του λαού δεν αναγνωρίζονται, ο χρόνος εξαντλείται επικίνδυνα.
Ίσως αναρωτηθούν πολλοί : Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι όχι. Αλλά εάν δεν γίνει αυτό, τότε η απάντηση βρίσκεται μάλλον σε έναν από τους στίχους που έγραψε στον ύμνο στην ελευθερία, πριν από189 χρόνια ο εθνικός μας ποιητής :
«…εάν μισούνται ανάμεσά τους
δεν τους πρέπει ελευτεριά …»
