Της Ελένης Παπαδοπούλου
Κάθε φορά που η τρόϊκα πατάει το πόδι της στη χώρα, βάζει τον πήχη ακόμα… ψηλότερα, βάζει ένα ακόμα στοίχημα με την δύναμη της εξουσίας που διαθέτει ή μάλλον με την δύναμη της εξουσίας που ένα πλήθος αχρήστων της έδωσαν! Ποιο είναι αυτό; Πολύ απλή η απάντηση. Στοιχηματίζει για το πόσο πιο χαμηλά μπορεί να οδηγήσει τούτον τον τόπο για να μπορεί να τον εξουσιάζει καλύτερα.!
Βεβαίως αυτό δεν εκπλήσσει κανέναν, άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος του κυρίαρχου. Να πατά επί πτωμάτων και να απαιτεί τα «πτώματα» να μην έχουν φωνή. Παίζει με τις αντοχές ενός περήφανου λαού που κατόρθωσε να τον τσαλαπατήσει. Δεν θα σταματήσω όμως να φωνάζω ότι η ελληνική ψυχή αντέχει ακόμα και δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Εκείνο όμως που με ενοχλεί περισσότερο, είναι ότι τα κριτήρια για την «επιτυχία» της κυριαρχίας της, είναι μόνον λογιστικά και ότι ο καθένας από μας έχει χάσει σαν άνθρωπος την μοναδικότητά του. Γίναμε απλώς αριθμοί με? ιδιότητες όπως ακριβώς οι ποινικοί κατάδικοι που φωτογραφίζονται στην ασφάλεια με ένα νούμερο.
Άνεργοι: τρία εκατομμύρια και βάλε, ο ανεπίσημος βέβαια αριθμός και ο πραγματικός φτάνει το 40%. Βάλε το ταμπελάκι σου και? κάτσε στο ράφι σου. Κανείς δεν ξέρει αν έχεις όνομα, αν έχεις οικογένεια, αν έχεις να φας, να πληρώσεις το νοίκι σου, αν έχεις ασφάλεια, αν μπορείς να ζήσεις βρε αδελφέ με μια υποτυπώδη αξιοπρέπεια.
Δημόσιοι υπάλληλοι: Να απολυθούν ακόμα 20.000. Αυτή είναι η διαταγή και αναζητούνται τα? κριτήρια απόλυσης που μπορεί να έχουν να κάνουν και με το γιατί δεν αρέσει ας πούμε η φάτσα σου σε κάποιους ή τους χαλάει ο αριθμός της ταυτότητάς σου! Μπορεί να θεωρούν άλλωστε ότι αποδίδεις καλύτερα αν έχεις πάνω από το κεφάλι στου δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης!
Ιδιωτικοί υπάλληλοι: Καλά αυτούς τους… εξοντώσαμε νωρίς. Σε λίγο θα είναι κατηγορία ανύπαρκτη! Ποιος να ασχοληθεί μαζί τους;
Συνταξιούχοι: Τους πετάμε 300 ευρώ και ελπίζουμε ότι έτσι θα πεθάνουν γρηγορότερα! Εξάλλου πρόκειται να ανέβουν τόσο πολύ τα όρια ηλικίας που στο τέλος η σύνταξη θα συνοδεύεται με ένα κεράκι για να βρεις το δρόμο προς τον Άγιο Πέτρο.
Νέος: Γι αυτούς βρήκαμε λύση: Θα τους στείλουμε όλους στο εξωτερικό για να περηφανευόμαστε ότι γίναμε κράτος γερόντων! Γιατί και το? γκαρσόνι στην Μύκονο έπαψε να υπάρχει ως? προοπτική.
Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρεύτηκαν οι κυβερνήσεις της, που τολμούν ακόμα να μιλάνε τάχα μου για… ανάπτυξη. Μπορεί όμως εν τέλει αυτή να είναι και η Ελλάδα που μας αξίζει, αυτή που σήκωσαν στην πλάτη τους όλοι εκείνοι των παραπάνω σημερινών κατηγοριών που παραμυθιάστηκαν, στις πολιτικές συγκεντρώσεις με τα πανό και τις ντουντούκες και που σήκωναν στους ώμους άχρηστους, ψεύτες και ανεπαρκείς πολιτικούς. Κι όσο αυτό θα συμβαίνει η Ελλάδα θα βουλιάζει ακόμα περισσότερο…
