Η οικονομική κρίση ξεκίνησε από την Αμερική το 2008, όταν οι τράπεζες των ΗΠΑ προσπαθούσαν μανιωδώς να πουλήσουν τα προϊόντα τους, τα δάνειά τους δηλαδή, σε ιδιώτες που αδυνατούσαν να πληρώσουν. Αυτό είχε σαν συνέπεια να αυξηθούν οι κατασχέσεις με άμεση πτώση των τιμών των ακινήτων και με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η μεγάλη φούσκα των ακινήτων.
Ένα χρόνο μετά η οικονομική κρίση έφτασε και στην Ελλάδα, χωρίς όμως να γίνει ιδιαίτερα αντιληπτή από το σύνολο των Ελλήνων, γιατί τότε ακόμα κυκλοφορούσε το σλόγκαν «λεφτά υπάρχουν» . Γιατί τότε ακόμα υπήρχαν παραπληροφορημένα και κολλημένα μυαλά σε πολιτικές που μόνο όφελος δεν είχαν, που σε κάθε ψευδή πληροφόρηση έλεγαν ναι και έσκυβαν καταφατικά το κεφάλι. Άτομα αφοσιωμένα και πιστά σε νοοτροπίες που είχαν κληρονομήσει από γενιά σε γενιά και δεν είχαν μπει στον κόπο να τις επεξεργαστούν.
Τα πράγματα άλλαξαν και το 2010 όλοι άρχισαν να ξυπνάνε και να αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν ξεκίνησαν οι μισθοί να μειώνονται ολοένα και περισσότερο και η ανεργία να φτάνει σε υψηλά ποσοστά, η οικονομία βρισκόταν χρόνο με τον χρόνο σε οριακό σημείο.
Κύρια ζημιωμένοι από αυτήν την μαύρη τρύπα που άρχισε να δημιουργείται είναι οι νέοι. Που βλέπουν μέρα με την μέρα τα όνειρά τους να γκρεμίζονται και οι ελπίδες τους για ένα ευτυχισμένο μέλλον να καταπατώνται σαν να είναι ψίχουλα στον δρόμο. Η γενιά από τα 16 έως τα 29 είναι μία γενιά που πρέπει να έχει μεγάλο σθένος και ψυχικό απόθεμα για να αντιμετωπίσει όλα τα τρέχοντα γεγονότα, για να επιβιώσει στις ανάγκες της ζωής.
Αυτή η οικονομική κρίση λοιπόν, έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή και στην ψυχική του υγεία του νέου ατόμου. ΄Ενας νέος άνθρωπος στην ηλικία των 16 με 18, βρίσκεται στο στάδιο του προγραμματισμού της ζωής του ,καθώς σχεδιάζει και θέτει τα θεμέλια από το σχολείο για τις μελλοντικές του σπουδές, για την πορεία που θα θέλει να ακολουθήσει στο χώρο της εργασίας και της απασχόλησης. Όμως αναγκάζεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης, γιατί οι οικονομικές δυσκολίες στην οικογένεια του είναι πολλές και τα έξοδα των σπουδών σε μία πόλη μακριά από το σπίτι του θα είναι τεράστια, με συνέπεια οι γονείς του να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Όταν ο μέσος όρος μηνιαίου εισοδήματος στα ελληνικά νοικοκυριά ,στην περίπτωση που δουλεύουν και οι δύο γονείς, είναι 800 με 1000 ευρώ και ο νέος για να ζήσει σε μία ξένη πόλη μακριά από το σπίτι του θέλει στο σύνολο 400 με 500 ευρώ, με λογαριασμούς και ενοίκια, τότε τα πράγματα για τον ίδιον στενεύουν , βλέποντας τα όνειρά του να μπαίνουν στο συρτάρι.
Η ηλικία όμως των 20-29 είναι ακόμα πιο δύσκολη εν μέσω οικονομικής κρίσης γιατί οι καθημερινές συνήθειες τροποποιούνται συνεχώς και η κοινωνία καλεί αυτά τα νέα παιδιά να αντιμετωπίσουν σκληρές καταστάσεις και να ωριμάσουν πολύ πιο γρήγορα. Αναγκάζονται λοιπόν να κάνουν περικοπές στο φαγητό , στην ένδυση , στην ψυχαγωγία, στην κοινωνική ζωή. Παλαιότερα θα έβγαιναν έξω με τους φίλους τους σε ένα εστιατόριο για φαγητό ή σε ένα κλαμπ για να διασκεδάσουν. Τώρα σε περιόδους οικονομικής κρίσης όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί και την θέση τους έχουν πάρει οι συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων με επιτραπέζια παιχνίδια για ψυχαγωγία και σπιτικό μαγείρεμα. Ένα θετικό λοιπόν της οικονομικής κρίσης είναι αυτό, ότι έχει ενδυναμώσει τις κοινωνικές σχέσεις και την άμεση επικοινωνία και έχει φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, γιατί πλέον μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες.
Όμως το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει, γιατί πέρα από την κοινωνική ζωή υπάρχει και η ψυχική, που πλήττεται περισσότερο, κατά την δική μου άποψη. Όλα όσα προβληματίζουν τους νέους με τις παρούσες συνθήκες έχουν αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία. Αρχίζουν να νιώθουν μειονεκτικά, να υποβαθμίζουν τον εαυτό τους και τις δυνατότητες τους, με αποτέλεσμα να τα παρατάνε και να απομονώνονται. Νιώθουν θύματα όλης αυτής της κατάστασης και κάνουν συμβιβασμούς με τα θέλω τους και τα όνειρά τους. Απασχολούνται σε τομείς εργασίας μόνο και μόνο για ένα μεροκάματο , μακριά από το αντικείμενο που έχουν σπουδάσει. Γίνονται πρόωρα ενήλικες και παίρνουν την θέση των γονέων αφού ένα μέρος από αυτά τα λιγοστά χρήματα που παίρνουν από την εργασία τους τα διαθέτουν για να την οικονομική ενίσχυση της οικογένειας στο σύνολο.
Παρόλες αυτές τις δυσκολίες και όλα όσα χάνονται από την οικονομική κρίση ,ένα πράγμα που δεν πρέπει να χαθεί είναι η αισιοδοξία, όσο δύσκολο και αν ακούγεται. Αξίζει να βάλουμε όλοι σαν πολίτες της Ελλάδας , τα δυνατά μας, να αγωνιστούμε και να παλέψουμε για το μέλλον μας όπως πάλεψαν και οι πρόγονοί μας για να έχουμε μία χώρα ελεύθερη. Τότε πάλευαν με τα όπλα, τώρα θα παλέψουμε με το μυαλό και με κύριο γνώμονα το υψηλό φρόνημα. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε σε αυτή την οδύνη και να την αφήσουμε να μας καταπιεί, αλλά με σύμμαχο την ελπίδα να προσπαθήσουμε σιγά σιγά να αντιστρέψουμε τα πράγματα.
Οι νέοι είναι πλέον η ελπίδα της Ελλάδας. Οι νέοι θα πουν χωρίς επιφύλαξη την γνώμη τους και θα επιχειρηματολογήσουν κατά εκείνων που μας έφεραν στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Οι νέοι με την πάροδο του χρόνου θα ανατρέψουν τα γεγονότα.
Ευγενία Καραντζά
