Γράφει ο Χάρης Μικελόπουλος
Σήμερα κουβέντιαζα για το αρχοντικό Παπαγιάννη στην Ερμού.
Απέμεινε μόνο το κουφάρι του.
Και ποιος εκτίμησε την αξία του όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ποιος νοιάστηκε να βρει χρήματα να μην καταστραφεί;
Ποιος σήκωσε το κεφάλι του να δει τις οροφογραφίες;
Λεπτομέρειες ίσως σε μια γενικευμένη κατάσταση αδιαφορίας και απαξίωσης.
Τα παλιά κτίρια “μιλάνε” ακόμα.
Για όσα έζησαν,για όσα άκουσαν και είδαν,για όσα μυστικά,λάθη και ψέμματα πήραν μαζί τους κάτω από μπάζα όσα δεν γλίτωσαν την καταστροφή.
Κι όσα ακόμα στέκουν όρθια,είναι μάρτυρες μιας πόλης που εξύψωσε το τίποτα.
Σιγά, σιγά, γινόμαστε μεγαλύτεροι και λιγότεροι.
Κι όσα παιδιά μεγαλώνουν, φεύγουν.
Και τι να κάνουν πια…
Να ζητούν ελεημοσύνη ή να ελπίζουν σε ένα μέλλον χωρίς εχέγγυα;
Λογικό να αναζητούν την ζωή.
Εμείς, βάζω κι εμένα μέσα, δεν κάναμε όσα έπρεπε.
Αφήσαμε κάποιους να διαφεντεύουν τον τόπο με τις λιγότερες δυνατότητες.
Και σήμερα μετράμε μόνο απώλειες.
Όσο κι αν κοιτάζουμε τα παλιά κτίρια,δεν θα μας σώσουν από την κατηφόρα.
Αυτά κάποτε έζησαν.
Κι αν μάθαμε από τα λάθη;
Νομίζω λίγο,πολύ λίγο.
Γιατί έτσι συνηθίσαμε.Σε υποσχέσεις κενές,σε ανθρώπους ρηχούς,σε λόγια μεγάλα.
Όραματα,σχέδια και προγράμματα.
Όλα ριγμένα σε έναν κάδο σκουπιδιών.Από αυτούς που ακόμα ζέχνουν,από αυτούς που είναι σήμα κατατεθέν μιας πόλης που παρακμάζει.
Ούτε αυτό δεν έχουμε λύσει ακόμα.
Λιγοστέψαμε.
Σε όλα…
