Η περιπέτεια αντιμετώπισης των παραγόντων που ευνοούν παγκόσμια τις κλιματικές αλλαγές άρχισε το 1997, η αφύπνιση των χωρών μετά από 17 χρόνια είναι άκρως επιβεβλημένη και πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα περιορισμού των «αερίων θερμοκηπίου».
Οι διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων των χωρών για την ολοκλήρωση του Πρωτοκόλλου του ΚΙΟΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1997 που αφορά την μείωση κατά 5,2 % το 2012 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 «των αερίων του θερμοκηπίου» άνθρακα(CO2), χλωροφθορανθράκων(CFC), οξειδίου του αζώτου(N2O), μεθανίου (CH4), υδροχλωροφθορανθράκων (HCFC) δεν πρόκειται να προχωρήσουν αν οι κυβερνήσεις δεν λάβουν αποφασιστικά μέτρα για τον περιορισμό της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων.
Το πρωτόκολλο του ΚΙΟΤΟ το1997 άνοιξε το δρόμο για την προστασία του περιβάλλοντος. Η αποτυχία όμως της ΧΑΓΗΣ τον Νοέμβριο του 2000 δεν πρέπει να επαναληφθεί. Οι πλουσιότερες χώρες πρέπει να δώσουν το παράδειγμα και να υιοθετήσουν πρώτες τα σωστά μέτρα της συνδιάσκεψης του ΚΙΟΤΟ. Στις 16 έως 18 Φεβρουαρίου 2001 οι επτά πλουσιότερες χώρες του πλανήτη συναντήθηκαν στη ΤΕΡΓΕΣΤΗ και συμφώνησαν ότι πρέπει στην επόμενη συνδιάσκεψη των κρατών που θα γινόταν στη ΒΟΝΝΗ από 16 έως 27 Ιουλίου 2001 «για το φαινόμενο του θερμοκηπίου» να υιοθετηθούν από όλους τα μέτρα του ΚΙΟΤΟ και να παρθούν περισσότερα για την προστασία του περιβάλλοντος του πλανήτη. Πράγματι – παρά την απουσία των ΗΠΑ-,για πρώτη φορά οι περισσότερες χώρες του πλανήτη συμφώνησαν -ύστερα από τις δεσμεύσεις της ΒΟΝΝΗΣ- στο ΜΑΡΑΚΕΣ το 2001 σε ένα αποτελεσματικό πακέτο μέτρων, ικανό να αντιμετωπίσει τις κλιματικές αλλαγές.
Έκτοτε δεν υπήρχε μεγάλη πρόοδος και χρειάστηκε να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια από τη Διάσκεψη του ΚΙΟΤΟ για να επικυρωθεί το πρωτόκολλο στο 10ο συνέδριο του ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ στις 16/2/2005. Η επικύρωση όμως αυτή από αρκετά κράτη μεταξύ αυτών και της Ρωσίας δεν έπεισε τις μεγάλες χώρες όπως τις ΗΠΑ (συνεχής η άρνησή της) αλλά και τις Βραζιλία, Ινδία, Κίνα (αναπτυσσόμενες που εξαιρούνται από το πρωτόκολλο του Κιότο) να επικυρώσουν το πρωτόκολλο.
Επτά μήνες αργότερα στην διάσκεψη του ΜΟΝΤΡΕΑΛ από 28/11-9/12/2005 πραγματοποιήθηκε ένα θετικό βήμα με την υπογραφή από 39 αναπτυγμένες χώρες που προχώρησαν σε συμφωνία όχι μόνο για την τήρηση του πρωτοκόλλου του ΚΙΟΤΟ, αλλά επεκτάθηκαν περισσότερο με αποφάσεις για περισσότερη περικοπή των αερίων που προκαλούν το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και πέρα του 2012 που προβλεπόταν.
Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν αυτή τη φορά να συνυπογράψουν την συμφωνία μόνο ως προς το σκέλος αναγκαιότητας λήψης νέων μέτρων για την αντιμετώπιση της απειλής, χωρίς όμως οι ίδιες να δεσμευτούν για περικοπές έκλυσης αερίων που προκαλούν το «φαινόμενο του θερμοκηπίου». Παρόλα όμως αυτά τα αποτελέσματα της διάσκεψης δεν θεωρούνται ικανοποιητικά.
Τα περιθώρια λήψης μέτρων στενεύουν και οι κλιματικές αλλαγές που οφείλονται στο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» καλπάζουν και οι επιπτώσεις τους είναι καταστροφικές για τον πλανήτη.
Δεν πρέπει να ακούγονται προτάσεις όπως αυτή των ΗΠΑ που επιμένουν στο δικαίωμα, να αγοράζουν τα περιθώρια εκπομπής από άλλες χώρες καθώς και να αφαιρούν από το συνολικό ποσό διοξειδίου του άνθρακα που παράγουν την ποσότητα η οποία απορροφάται από τα δάση, τα αποκαλούμενα και «δεξαμενές διοξειδίου» και προπαντός δεν πρέπει να υιοθετηθούν.
Οι ΗΠΑ που παράγουν παγκοσμίως τους περισσότερους ρύπους που ευθύνονται για το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» πρέπει άμεσα να υιοθετήσουν τις αρχές του πρωτοκόλλου του ΚΙΟΤΟ και να σταματήσουν να επικαλούνται ότι βλάπτεται η οικονομία τους από την εφαρμογή των μέτρων περιορισμού των ρυπογόνων αερίων.
Οι βιομηχανικές χώρες πρέπει άμεσα να αναλάβουν τις παρακάτω δράσεις :
Να δεσμευτούν για δραστική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2), πολύ πέραν των στόχων του Κιότο.
Να υιοθετήσουν εθνικές πολιτικές για την ουσιαστική μείωση των εκπομπών του (CO2) και των υπολοίπων αερίων του θερμοκηπίου.
Να τερματίσουν την έρευνα για νέα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Να θέσουν χρονοδιάγραμμα για την διακοπή λειτουργίας των ανθρακικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής και το σταδιακό τερματισμό της εξόρυξης άνθρακα.
Να θέσουν φιλόδοξους και σαφείς στόχους για την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (αιολική, ηλιακή, κλπ) και να προωθήσουν μέτρα εξοικονόμησης και ορθολογικής χρήσης της ενέργειας.
Θετικές ήταν οι δεσμεύσεις που πήραν στις Βρυξέλλες το Μάρτιο 2007 οι 27 Ευρωπαίοι ηγέτες μεταξύ αυτών και ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Κώστας Καραμανλής, να μειώσουν τα κράτη μέλη της Ε.Ε τις εκπομπές των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου στο ύψος τουλάχιστον του 20% μέχρι το 2020 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 και να αυξήσουν την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) σε ποσοστό 20% της συνολικής ενέργειας. Ελπίζουμε ότι όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους και θα κάνουν πράξη όσα συμφώνησαν για το καλό της Ευρώπης αλλά και του πλανήτη μας γενικότερα.
Η εκτίμηση της Διακυβερνητικής επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για τις Κλιματικές Αλλαγές (IPCC) – Παρίσι 2007, ότι το μεγαλύτερο μέρος της υπερθέρμανσης του πλανήτη τα 50 τελευταία χρόνια πρέπει να αποδοθεί κατά 90% σε ανθρώπινες δραστηριότητες, βρίσκει σύμφωνους πλέον τους περισσότερους επιστήμονες στον κόσμο.
Η περιπέτεια των συνδιασκέψεων για το κλίμα όμως συνεχίζεται:
Σε συμφωνία για την επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων για το κλίμα με τελικό ορίζοντα το 2009 κατέληξε η συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή στο Μπαλί της Ινδονησίας τον Δεκέμβρη του 2007. Όμως η εν λόγω συμφωνία απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί φιλόδοξη.
Οι κυβερνήσεις σχεδόν 190 χωρών συναντήθηκαν στην πιο σπουδαία συνάντηση των τελευταίων ετών για το κλίμα, με σκοπό την δημιουργία μιας συνθήκης που θα προβλέπει την περικοπή των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου από τις ανεπτυγμένες χώρες κατά 25-40% έως το 2020 (σε σχέση με τα επίπεδα του 1990). Τα ευρήματα της Διακυβερνητικής Επιτροπή του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (IPCC) συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς οι συνολικές παγκόσμιες εκπομπές πρέπει να αρχίσουν να μειώνονται αισθητά πριν από το 2020 αν θέλουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα σενάρια.
Κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε λόγω της αδιαλλαξίας μερικών ισχυρών χωρών, όπως οι ΗΠΑ, Ρωσία, Καναδάς, Ιαπωνία. Και ενώ οι διαπραγματεύσεις φαίνονταν ότι οδηγούνταν σε ναυάγιο, τελικά, μετά από θυελλώδεις και κοπιαστικές συζητήσεις, η αντιπροσωπεία των ΗΠΑ αποφάσισε να συμμετέχει σε μια συμφωνία για την έναρξη των παγκόσμιων συνομιλιών. Το αντάλλαγμα, δυστυχώς, για αυτή την παραχώρηση ήταν η εξαγωγή ενός χαλαρού και σχετικά άτολμου κειμένου συμφωνίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/
