ΔΗΜΟΣ ΠΥΡΓΟΥ: Δήμαρχοι που τίμησαν το αξίωμά τους, αγάπησαν την πόλη και τους κατοίκους της – Μιχάλης Ξυστρής, ο Άρχοντας

Γράφει ο Γιάννης Αγγελίδης 

Το www.Iliaoikonomia.gr,  αποτίει φόρο τιμής στους διατελέσαντες Δημάρχους Πύργου που αγάπησαν την πόλη και τους κατοίκους της και πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Ο Μιχάλης Ξυστρής ήταν δήμαρχος τις τετραετίες 1974-1977, 1978-1981.

Στις εκλογές του 1978, επικράτησε στον δεύτερο γύρο των εκλογών με ποσοστό 53,77% έναντι 46,23 του Λ. Κανελλακόπουλου.

Επί δημαρχίας του έγιναν τα δύο μεγάλα έργα αποχέτευσης, οι κεντρικοί αποχετευτικοί τάφροι της πόλης του Πύργου της Μούτελης και της Βιδιάς.

Έγιναν διανοίξεις πολλών δρόμων και ανικαταστάθηκε μέρος του εσωτερικού δικτύου ύδρευσης.

Από τους βασικότερους συνεργάτες του και Αντιδήμαρχός του ήταν ο Παναγιώτης Τερζής πολιτικός Μηχανικός.

Η κίνησή του για τα θέματα της πόλης γινόταν με το προσωπικό του αυτοκίνητο και οι δαπάνες δημοσίων σχέσεων του Δήμου γινόντανε με δικά του έξοδα, παρόλο την όχι τόσο καλή οικονομική του κατάσταση στο τέλος.

Διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ηλείας.

Αγαπούσε υπερβολικά τον Πύργο και την θάλασσα του Αγίου Ανδρέα, η οποία τελικά τον πήρε στην αγγαλιά της.

Ήταν από τους τελευταίους, αν όχι ο τελευταίος, Άρχοντας της πόλης.

Η προτομή του, στήθηκε επί δημαρχίας Γ. Δημητρακόπουλου και βρίσκεται στην πλατεία του 1ου Δημοτικού Σχολείου, κοντά στο εργαστάσιό του.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, η οικονομία ολόκληρης της Ελλάδας αναπτυσσόταν με αλματώδη βήματα. Από αυτό το ευτυχές και μακρινό για τις παροντικές συνθήκες γεγονός δεν έλειπε και η περιοχή του Πύργου. Μικρές και μεγάλες βιομηχανίες κεντούσαν τον πλούτο της περιοχής συμβάλλοντας σε ένα καλύτερο και πιο ποιοτικό τρόπο ζωής.

Το εργοστάσιο του Ξυστρή άρχισε την λειτουργία του στις αρχές του 20 αιώνα.

Η παραγωγή του εστιαζόταν στα είδη σαπουνιού, λαδιού, ντομάτας και αγκινάρας.

Την περίοδο αυτή, πολλοί πρόσφυγες από την Μικρασιατική καταστροφή είχαν καταφύγει  στην περιοχή με την ελπίδα μιας καλύτερης τύχης και το συγκεκριμένο εργοστάσιο τους πρόσφερε απλόχερα αυτή την ευκαιρία.

Στριμωγμένες σε σπίτια από πρόχειρα υλικά οικογένειές, κατάφεραν να δημιουργήσουν το δικό τους σπιτικό με το οποίο θα μπορούσαν να ζήσουν όπως τους άξιζε.

Στα επιτεύγματα αυτά συνέβαλλε η λειτουργία του εργοστασίου, το οποίο μέτρησε ζωή ως τα τέλη του ίδιου αιώνα.