Σίγουρα μας γεννά μνήμες από το 2007. Δυστυχώς 11 χρόνια μετά και η τραγωδία επαναλαμβάνεται. Ο αριθμός των νεκρών άγνωστος. Οι αγνοούμενοι δεν μπορούν να υπολογιστούν. Οι καταστροφές ανυπολόγιστες. Οι άστεγοι αμέτρητοι. Οι υποδομές κατεστραμμένες. Βέβαια, τούτες τις ώρες, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρξει άμεση βοήθεια σε όλους όσοι έχουν πληγεί, στους τραυματίες, πάνω απ’ όλα σε όσους έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, σε όσους έχουν μείνει άστεγοι με κατεστραμμένες τις περιουσίες τους. Και η παρέμβαση πρέπει να είναι άμεση και αποτελεσματική. Όμως, όσο οι ώρες περνούν, αποκαλύπτεται ότι αυτό που έγινε και τη Δευτέρα το απόγευμα στην Ανατολική Αττική και την Κινέτα, ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα με πολιτικές ευθύνες.
Οι ευθύνες βρίσκονται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, που θυσιάζει την προστασία της ζωής και των περιουσιών του λαού στο βωμό των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων και των κερδών τους. Έτσι, λοιπόν, τα λαϊκά στρώματα και της Αττικής όπως και άλλων περιοχών της χώρας βρίσκονται στο έλεος φυσικών ή μη φυσικών καταστροφών. Όταν βρέχει πνίγονται, με τη ζέστη καίγονται, με έναν σεισμό πλακώνονται από τα σπίτια τους ή τις επιχειρήσεις όπου δουλεύουν.
Στην προκειμένη περίπτωση, ουκ ολίγες φορές το ΚΚΕ με παρεμβάσεις στη Βουλή, αλλά και με τη δράση των κομμουνιστών σε μαζικούς φορείς του εργατικού – λαϊκού κινήματος, έχουν αναδειχθεί τα μεγάλα κενά στη θωράκιση των λαϊκών στρωμάτων. Ανύπαρκτα αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα. Σοβαρές ελλείψεις και κενά στην Πυροσβεστική, παρά τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των πυροσβεστών. Παντελής έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού που να παίρνει υπόψη τις ανάγκες προστασίας ζωών και περιουσιών. Έλλειψη σχεδίου αντιμετώπισης κρίσεων, διαφυγής και συγκέντρωσης κόσμου σε ανοιχτούς χώρους. Σοβαρές ελλείψεις σε υποδομές παντός τύπου. Όλα αυτά κάνουν περιοχές μεγάλης οικιστικής ανάπτυξης να είναι στην πραγματικότητα «ποντικοπαγίδες» και να εκθέτουν τους κατοίκους σε απίστευτους κινδύνους.
Βεβαίως και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αναφέρεται σε «ασύμμετρους κινδύνους», αφήνει υπονοούμενα σχεδιασμένων εμπρησμών κ.λπ. Αυτό το ενδεχόμενο είναι πάντα υπαρκτό και τουλάχιστον το ΚΚΕ πάντα αναδείκνυε τις αιτίες που ανάβουν το σπίρτο των πυρκαγιών, σε αντίθεση με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που το 2007 έψαχνε τις αιτίες στις φλεγόμενες ουρές των αλεπούδων και στα κόλυβα και κατηγορούσε το ΚΚΕ για «συνωμοσιολογία». Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι η Αττική και άλλες περιοχές της Ελλάδας είναι στην πραγματικότητα ανοχύρωτες απέναντι σε κάθε τέτοιου είδους απειλή για τη ζωή και τις περιουσίες των ανθρώπων. Δεν μπορούν δηλαδή πίσω από αυτό το ενδεχόμενο να κρυφτούν οι πολιτικές ευθύνες κυβέρνησης και αρχών της Τοπικής Διοίκησης, δεν μπορούν να γίνονται άλλοθι. Γιατί το ερώτημα που τίθεται είναι, τότε τι μπορεί να συμβεί σε πολύ πιο σοβαρά περιστατικά;
Τα έργα ζωτικής σημασίας δεν επιλέγονται γιατί δεν έχουν κέρδος για τους επιχειρηματικούς ομίλους, σχέδια και μέτρα σκοντάφτουν πάνω στην εμπορευματική χρήση της γης, άλλα αντιφάσκουν με τα διάφορα επιχειρηματικά επενδυτικά σχέδια στο πλαίσιο των «αναπτυξιακών» σχεδιασμών, δαπάνες για την πυροπροστασία, την ενίσχυση της Πυροσβεστικής δεν υλοποιούνται ενώ την ίδια στιγμή ιεραρχούνται στρατιωτικές δαπάνες με ΝΑΤΟικά κριτήρια. Στην πραγματικότητα, άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητά τους και σε διάφορα αλλά σημεία εγκαταλελειμμένοι, χωρίς να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη να τους προσανατολίσει για το τι πρέπει να κάνουν, αν πρέπει να φύγουν, να μείνουν, πού να πάνε, χωρίς να υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει να απεγκλωβιστούν.
Τούτες τις κρίσιμες ώρες, σε πρώτο πλάνο είναι η σωτηρία και η αλληλεγγύη σε όσους ανθρώπους το έχουν ανάγκη. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή κάλεσε τα μέλη και τους φίλους του, τα μέλη της ΚΝΕ, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της αλληλεγγύης, της άμεσης βοήθειας, της εθελοντικής δουλειάς, στις διεκδικήσεις των πληγέντων. Ταυτόχρονα όμως η οργή, η αγανάκτηση πρέπει να γίνουν προβληματισμός για την πολιτική που θυσιάζει την προστασία τη ζωή και των περιουσιών του λαού.
