Γράφει η Γεωργία-Μαρία Ζάρκου, Φοιτήτρια Χημείας
Κορονοϊός. Δεν χρειάζονται περισσότερες συστάσεις. Μια πραγματικότητα που αν μας περιέγραφαν λίγους μήνες νωρίτερα θα θεωρούσαμε πως πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σήμερα όμως, είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές αυτού του σεναρίου.
Θα αποφύγω να ψάξω τα θετικά της κατάστασης και τα μαθήματα που διδασκόμαστε από αυτήν, καθώς όταν στην εξίσωση εμπλέκονται ανθρώπινες ζωές – χαμένες ανθρώπινες ζωές – αυτή δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο παρά αρνητική. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε την καραντίνα μας όσο το δυνατόν πιο θετική ή έστω ανεκτή.
Δεν θα πω μεγάλες σοφίες. Ούτε θα αναλωθώ στο να προτείνω τρόπους για να γεμίσετε τον χρόνο σας στο σπίτι, καθώς ανάλογα άρθρα κυκλοφορούν ήδη στο διαδίκτυο. Αυτό που θα επιχειρήσω να κάνω είναι να δώσω μια άλλη οπτική. Θα δώσω βάση σε τρία βασικά σημεία που εντόπισα τις μέρες της προσωπικής μου καραντίνας.
Προσπάθησα αυτές τις μέρες να λύσω το παρακάτω μυστήριο: Γιατί είναι τόσο δύσκολο στον άνθρωπο να μείνει μέσα στο σπίτι του; Γιατί αυτός ο περιορισμός του φαίνεται τόσο δυσβάσταχτος και ανιαρός; Άρχισα να σκέφτομαι μήπως θα πρέπει να συνδυάσω βιολογικούς παράγοντες και Αριστοτελικές φιλοσοφίες για να λύσω αυτό το μέγα ερώτημα. Κατέληξα όμως σε μια πιο απλή εξήγηση. Πιστεύω πως ο βαθύτερος λόγος που οι άνθρωποι δυσανασχετούν με την καραντίνα, είναι το γεγονός ότι αναταράχτηκε και άλλαξε η καθημερινότητάς τους. Η καθημερινή ρουτίνα πήρε άλλη μορφή και μάλιστα πιο… μινιμαλιστική. Το πρόγραμμα ξαφνικά άδειασε. Δεν υπάρχουν πλέον συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια καθώς καμία δουλεία ή αγγαρεία δεν είναι αναγκαίο να γίνει σήμερα το απόγευμα στις έξι. Μπορεί να μεταφερθεί για αύριο, μεθαύριο… Χάθηκε δηλαδή η κινητήρια δύναμη μας και το κίνητρο της παραγωγικότητας μας. Αν το σκεφτούμε πιο προσεκτικά, σε μεγάλο βαθμό αυτό που μας κάνει παραγωγικούς δεν είναι μόνο ο στόχος και η επιβράβευση αλλά επίσης και το περιορισμένο χρονικό πλαίσιο που έχουμε για να πραγματοποιηθεί κάτι. Αυτό το κυνήγι του χρόνου είναι αυτό που μας κάνει κυνηγούς και που μας εξαναγκάζει στην κίνηση. Απλοί φυσικοί νόμοι λοιπόν. Ένα σώμα σε αδράνεια τείνει να παραμείνει σε αδράνεια. Και ακριβώς σε αυτή την αδρανή κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος τον καιρό της καραντίνας. Γυρνώντας πίσω στο θέμα του χρόνου είναι ξεκάθαρο πως όταν οριοθετείται η αόριστη αυτή έννοια αποκτά απτή σημασία. Έχει ταυτότητα. Είναι η ώρα που πηγαίνεις στην δουλειά, η ώρα που διαβάζεις, η ώρα που πηγαίνεις γυμναστήριο. Όταν το πρόγραμμα είναι άδειο τότε ο χρόνος αποκτά μια πιο γενική χροιά. Είναι το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ. Και αν γίνουμε ακόμα πιο αφαιρετικοί τότε το μόνο που παραλλάσει τις μέρες είναι το φαγητό που φάγαμε. Γι’ αυτούς τους λόγους, κατέληξα πως απόλυτα αναγκαία την περίοδο της καραντίνας είναι η ύπαρξη ενός οριοθετημένου προγράμματος. Σήκω ντύσου λοιπόν – σημαντικό κομμάτι και αυτό στην κινητοποίηση- και φτιάξε ένα πρόγραμμα με όλες τις δραστηριότητες και αγγαρείες που πάντα ήθελες να ολοκληρώσεις αλλά ποτέ δεν είχες τον ανάλογο χρόνο.
Ένας δεύτερος μεγάλος αντίπαλος τον καιρό της καραντίνας είναι το ίδιο μας το μυαλό, το οποίο σε αντίθεση με τον χρόνο και το πρόγραμμα, αυτό είναι πιο δύσκολο να οριοθετηθεί. Στον άνθρωπο δεν αρέσει η απαγόρευση. Υπάρχει αυτή η «γλύκα» του απαγορευμένου. Με το που ειπωθεί η λέξη «απαγόρευση» ο επαναστάτης που ο καθένας κρύβει μέσα του είναι έτοιμος να ξεχυθεί στους δρόμους, να διαρρήξει τα ιμάτια του και να φωνάξει πως αυτά είναι χουντικά μέσα και να πιεί τον καφέ του στην παραλιακή. Οι επιστήμονες λένε πως το απαγορευμένο είναι αυτό που εγείρει την επιθυμία του ανθρώπου προς ανακάλυψη του αγνώστου και οδηγεί στην πρόοδο. Από την στιγμή όμως που στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για κάποια ανακάλυψη ή πρόοδο, καλό θα ήταν να βάλει ο καθένας μπροστά την λογική του και να αλυσοδέσει τον πεντάχρονο επαναστάτη στον οποίο μετατρέπεται. Πρέπει να έχουμε στο νου μας πως έξω από το σπίτι μας δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένας κίνδυνος με πόδια. Η λογική εδώ είναι πολύ μεγάλος σύμμαχος. Όσο δεν υπάρχει εναλλακτική, εφαρμόσιμη, μέθοδος εμείς με ψυχραιμία και λογική πρέπει να υπακούμε στις οδηγίες που δίνονται από τους ειδικούς. Θα ήθελα να προεκταθώ και σε θέματα ψυχολογικής υγείας, που ίσως αυτό να είναι το δυσκολότερο εμπόδιο για πολλούς συμπολίτες μας να υπερπηδήσουν. Καθώς όμως δεν είμαι ειδικός η συμβουλή μου θα είναι απλοϊκή. Ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα με θετικότητα και ψυχραιμία στις διαστάσεις που είναι. Να υπενθυμίσω βέβαια πως υπάρχουν και οι ανάλογες γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης. Η βοήθεια που χρειαζόμαστε είναι ένα μόνο τηλεφώνημα μακριά. Ας μην το ξεχνάμε.
Τέλος δυνατός και επικίνδυνος αντίπαλος είναι ο πανικός. Βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και είναι φυσικό να υπάρχει διάχυτη η ανησυχία και ο φόβος μέχρι να δοθεί μια οριστική λύση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε τον πανικό να μας καταβάλλει. Υπάρχουν δομές και άνθρωποι ανώτεροι από εμάς που δίνουν σαφείς οδηγίες για το πως να προστατευτούμε και προσπαθούν να βρουν λύσεις. Ο δικός μας ρόλος είναι απλός. Ακούμε, εκτελούμε και προσφέρουμε την βοήθειά μας με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο. Και περιοριζόμαστε σε αυτά. Σε στιγμές σαν αυτές ανθίζει η παραφιλολογία, οι θεωρίες συνωμοσίας και τα γιατροσόφια με τα οποία θα θεραπευτούμε. Ότι δεν είναι επίσημο – και λέγοντας επίσημο εννοούμε δημοσιευμένο από επίσημους οργανισμούς και δομές – και ότι δεν ανακοινώνεται από ειδικούς πρέπει να πηγαίνει κατευθείαν στον κάδο σκουπιδιών. Δεν είναι σοφό να υπερφορτώνουμε τον εγκέφαλό μας με αβάσιμα στοιχεία και υποθέσεις γιατί συγχέονται και οδηγούν στον πανικό του πλήθους. Στο σημείο αυτό θα συμβουλέψω και κάτι παράδοξο. Λιγότερη ενημέρωση. Τα σημαντικά νέα της ημέρας πάντα θα μαθευτούν. Μπορούμε κάθε μέρα να ενημερωνόμαστε για αυτά που πραγματικά έχουν σημασία. Τις ανακοινώσεις των αρμοδίων, των γιατρών, των δομών και του Πρωθυπουργού και τα βασικά νέα για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα και τον κόσμο. Παραπάνω νέα συνήθως είναι ανούσια και οξύνουν το αίσθημα της ανασφάλειας. Είναι από τις λίγες φορές που η επανάληψη είναι αρνητική.
Συνοψίζοντας, ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στις διαστάσεις που είναι με πίστη και θετικότητα. Ας προσφέρουμε μέχρι τότε ο καθένας τις υπηρεσίες και την βοήθειά του ώστε η καθημερινότητα να γίνει περισσότερο βιώσιμη. Και φυσικά, ας εντάξουμε στη καθημερινότητά μας λίγο χιούμορ. Η καλή διάθεση και ψυχολογία πάντα είναι θεμέλιος λίθος στην αντιμετώπιση κάθε προβλήματος.
