ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ
Για τον Κώστα Λιατσή.
Θα σου μιλήσω για τα χρόνια της νιότης μας .
Για χρόνια δύσκολα , αδιέξοδα , σε μια χώρα παγωμένη και ανήσυχη .
Για χρόνια που προσπαθούσαμε να δραπετεύσουμε με τη φαντασία και το όνειρο.
Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι να μετράμε τις μέρες και τις Κυριακές.
Άρχισε πάλι να βρέχει .
Περιμένουμε την Άνοιξη ,να στολιστούν οι Επιτάφιοι , να βγούμε στο σεργιάνι Μ. Πέμπτη απόγευμα ,ν ανταλλάξουμε κρυφές ματιές με τα κορίτσια.
Βιολέτες και τριαντάφυλλα .
Βόλτα στην Αγία Παρασκευή στις πορτοκαλιές .
Και σινεμά το Σαββατόβραδο ,με ένα εισιτήριο δύο έργα και το πηλίκιο διπλωμένο.
Σχέδια για τη σχεδία που θα μας έβγαζε στη Ζάκυνθο , σκασιαρχείο στη Σπιάτζα και στη λίμνη με τα μονόξυλα.
Εκδρομή στη Ζάκυνθο , να κυνηγάμε ανεμόμυλους .
Οι καιροί ν αλλάζουν ,δίχως να κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία.
Εσύ στην Ε.Ρ.Ε. κι εγώ κρυφο – Λαμπράκης , ν’ αντιδικούμε χωρίς κακία , χωρίς μίσος .
Και μαζί ο Γιώργος , ο Χρίστος ,ο Μάκης ( Τηλέμαχος ) ,ο Σταύρος (θυμάσαι το Σταύρο που έφυγε νωρίς ),ο Άγγελος .
Κι ύστερα η δικτατορία .
Λίγοι ξέρουν πως τρέξαμε μαζί στους δρόμους της Αθήνας , για να ξεφύγουμε από το χαφιέ που μας ακολουθούσε. Και πως ερχόσουν στις παρέες μας , αψηφώντας τον κίνδυνο. Και μετά η Λιάνα.
Τώρα που ξεθώριασαν οι σημαίες μας , τώρα που η πραγματική ζωή αποκτάει τις αληθινές της διαστάσεις και τα μεγάλα λόγια τέλειωσαν, θα σ ‘ αποχαιρετήσω όσο πιο απλά μπορώ.
Θα αποχαιρετήσω τον καλό φίλο ,τον καλό σύζυγο ,τον καλό πατέρα ,τον καλό δάσκαλο .
Θα αποχαιρετήσω τον καλό άνθρωπο.
Αντίο φίλε.
Άρχισε πάλι να βρέχει.
Μάκης Παρασκευόπουλος