Η τηλεοπτική «Βάνια», το επιτυχημένο alter ego του Νίκου Μουτσινά, δεν χαμογελούσε πάντα στη ζωή της, ούτε έκανε τους άλλους να γελάνε συνεχώς… Η Ματίνα Νικολάου μας χαρίζει πλέον άπειρες στιγμές γέλιου καθημερινά μέσα από την εκπομπή Καλό Μεσημεράκι, μπαίνοντας μέσα στον εκκεντρικό της ρόλο. Στην προσωπική της ζωή, όμως, η ταλαντούχα ηθοποιός είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Σε συνέντευξή της στο Down Town Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη, η Ματίνα Νικολάου μιλάει για τη σχέση της με τον μονάκριβο γιο της και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της προσωπικής της ζωής.
Είσαι τόσο χαρούμενη και θετική, όσο η τηλεοπτική «Βάνια»;
Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι κάποτε δεν ήμουν έτσι. Όμως, σήμερα πια, έχω αλλάξει φιλοσοφία ζωής και είδα ότι, με το να αφήνεσαι και να σε παίρνει από κάτω, δεν βελτιώνεται καμία κατάσταση. Οπότε, αναγκαστικά, το «πήρα» αλλιώς και τα βλέπω λίγο πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα, με περισσότερη θετική προσέγγιση. Κάποτε, πρέπει να παραδεχτώ, ότι ήμουν στα όρια της κατάθλιψης, τα έβλεπα όλα μαύρα κι έλεγα ότι «τίποτα δεν θα αλλάξει». Δεν έχει νόημα να γκρινιάζω και να κλαίγομαι, όταν είμαι μητέρα ενός παιδιού που έχει ευθύνες και υποχρεώσεις. Δηλαδή, αν μια μέρα δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Έχω ένα παιδί! Πρέπει να πάω στη δουλειά μου, να γυρίσω, να το φροντίσω. Από τη στιγμή που έγινα μαμά, όλα άλλαξαν και πια τα βλέπω πιο αισιόδοξα.
Έτυχε ποτέ να πας πολύ πεσμένη ψυχολογικά στην εκπομπή και να πιεστείς να τη «βγάλεις»;
Ναι, φυσικά. Αλλά όταν πάω και βλέπω όλη την ομάδα και τον Νίκο, μέσα στον πυρετό της δουλειάς, το κέφι και την τρέλα, μου φτιάχνει η διάθεση. Με το που μου φορέσουν την περούκα της «Βάνιας», αμέσως ανεβαίνω ψυχολογικά.
Ο γιος σου τι σου λέει; Σε βλέπει στην τηλεόραση;
Όχι πάντα, γιατί η ώρα της εκπομπής είναι τέτοια που τη μία είναι στα αγγλικά του, την άλλη στα αθλήματά του, στο φροντιστήριο… Με είχε δει ως «Βάνια» από το θέατρο και του άρεσε πολύ. Γέλαγε. Ακόμα του αρέσει όταν με βλέπει και βάζει να παρακολουθήσει στιγμιότυπα. Έχει καταλάβει τη δουλειά της μαμάς του και το δέχεται.
Τον ενοχλεί όταν είστε μαζί έξω και κάποιο άλλο παιδί θα σου αποσπάσει την προσοχή, για να βγάλετε φωτογραφίες;
Όχι, όχι. Ο Παναγιώτης μου είναι 11 στα 12 πια, έχει μεγαλώσει, ξέρει τι κάνει η μαμά του. Είναι πολύ διακριτικός, δεν ενοχλείται. Θα πάει στην ακρούλα, να βγάλω καμιά φωτογραφία και τέλος. Δεν με αναγνωρίζουν τόσο εύκολα όσο φαντάζεσαι, επειδή στον δρόμο δεν κυκλοφορώ με περούκα και το βάψιμο της Βάνιας, ούτε μιλάω όπως εκείνη. Όμως, χαίρομαι όταν με αναγνωρίζουν και κάθε φορά μου λένε ότι «είστε η ψυχοθεραπεία μας!».
Η δική σου ψυχοθεραπεία, ποια είναι;
Η δουλειά μου. Πάντα μέσα από τη δουλειά αποφορτίζομαι και ολοκληρώνομαι. Τώρα τελευταία πιέζομαι κάπως, γιατί δεν έχω χρόνο για μένα. Είμαι όλη την ημέρα στη δουλειά, μετά θέατρο και στο σπίτι με το παιδί. Μου λείπει ο χρόνος για μένα και τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν έχω, ας πούμε, τον χρόνο για να πάω για καφέ με μία φίλη μου. Όμως, η ψυχοθεραπεία μου τώρα που μιλάμε, είναι όταν βρίσκω δύο ώρες κενό και μπορώ να συζητήσω με τον Παναγιώτη ή να παίξουμε κάτι μαζί.
Πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί;
Δεν είμαι εντελώς μόνη. Δόξα τω Θεό, η μητέρα μου είναι εκεί σε όλα. Αν δεν είχα τη μαμά μου, θα έπρεπε να αλλάξω δουλειά. Δεν θα τα κατάφερνα. Μένουμε και οι τρεις μαζί και μας προσέχει όλους. Είμαι τυχερή που την έχω! Από την άλλη, δεν τον μεγάλωσα μόνη μου τον γιο μου, παρόλο που χώρισα με τον μπαμπά του. Και εκείνος είναι κοντά του, περνούν πολύ χρόνο μαζί κι έχουμε βρει μια καλή ισορροπία.
Πιστεύεις ότι είναι πιο δύσκολο, ακόμη και στις μέρες μας, να έχει μια γυναίκα ολοκληρωμένη προσωπική ζωή, έχοντας ένα παιδί;
Τίποτα δεν είναι δύσκολο, αν το πάρεις απόφαση. Είναι μέχρι να το πάρεις απόφαση και να συνειδητοποιήσεις την κατάστασή σου. Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι. Σαφώς και πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός, όταν μεγαλώνεις ένα παιδί, για την επιλογή του επόμενού σου συντρόφου και να είσαι όσο το δυνατόν πιο σίγουρος, ότι μπορεί να δεχτεί την κατάσταση. Εγώ είμαι τυχερή, έχω έναν άνθρωπο, τα πράγματα έχουν πάρει μια καλή σειρά. Δεν είμαι μόνη μου. Σκέφτομαι τη μητέρα μου, το παιδί μου κι έπειτα τον εαυτό μου. Οργάνωση και πρόγραμμα θέλει.
Αφήνεις τον γιο σου να πάρει θέση για την προσωπική σου ζωή;
Ναι, είναι σε μια ηλικία που μπορείς να συζητήσεις άνετα μαζί του. Καταλαβαίνει πολλά και μπαίνει σε άλλη λογική. Του ζητάω τη γνώμη του, αλλά βάζω όρια για το πώς θα κινηθώ στη ζωή μου. Ο Παναγιώτης είναι πάνω απ’ όλους, αλλά έχω κι εγώ τη δική μου ζωή. Θα του πως ας πούμε: «Αγάπη μου, το βράδυ έχω αυτή την υποχρέωση και θα αργήσω να γυρίσω στο σπίτι». Αυτό, με τον τρόπο που θα του το πω, θα τον κάνω να αισθανθεί ασφάλεια και παράλληλα θα είμαι και ειλικρινής απέναντί του. Δεν του λέω ψέματα. Έχει την ασφάλεια και ξέρει πού είναι η μητέρα του και για ποιον λόγο είναι εκεί που είναι. Συνεννοούμαστε πολύ καλά ως τώρα. Εύχομαι ότι δεν θα έχει κάποιο παράπονο μεγαλώνοντας, αλλά και να έχει, θα το συζητήσουμε. Δεν είμαι ο τέλειος γονιός – κανείς δεν είναι. Ούτε γεννιέσαι μαθημένος. Μόνοι μας ερχόμαστε και φεύγουμε και μόνοι μας μαθαίνουμε από τη ζωή.
tlife.gr
