Ο αληθινός έρωτας δε γιορτάζει κάποια μέρα του Φλεβάρη. (Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου-Σωτηροπούλου)

Σήμερα χρόνια πολλά δεν θα πω! Είναι μια φράση αδιάφορη από την πολλή κοινοτυπία!
Ο αληθινός έρωτας δε γιορτάζει κάποια μέρα του Φλεβάρη. Δε ζει σε ημερολόγια! Δεν αναπνέει σε στημένες επετείους. Δε χαμογελάει με μπουκέτα λουλουδιών, λούτρινα ζωάκια και σοκολάτες σε σχήμα καρδιάς. Δε συμπαθεί το τυποποιημένο, το συμβατικό…
Είναι αυθεντικός και αυθόρμητος!
Βρίσκεται στα μικρά, στα καθημερινά και στα απρογραμμάτιστα!
Βρίσκεται στο τριαντάφυλλο που σου προσφέρεται σε ανύποπτο χρόνο…
Βρίσκεται σε ένα άγγιγμα χεριού, σε ένα σφιχτό αγκάλιασμα, σε τρυφερές, καθημερινές χειρονομίες και όχι μόνο μια φορά το χρόνο!
Βρίσκεται σε κάθε «Ντύσου καλά, έχει κρύο σήμερα», «Πάρε με τηλέφωνο όταν φτάσεις», «Να προσέχεις!», «Όλα θα πάνε καλά!», «Είμαι εγώ εδώ ό,τι κι αν γίνει…», «Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό».
Είναι ποτισμένος με αλήθεια και όχι με ψεύτικους όρκους!
Αντιστέκεται στο χρόνο και στις αποστάσεις…
Ο πραγματικός έρωτας δεν αντέχει τη βαβούρα, δε γουστάρει τα φώτα και την προβολή… Είναι μάλλον συναίσθημα ντροπαλό…
Γι αυτό και γιορτάζει αθόρυβα κάθε μέρα… Γιατί από μόνος του είναι γιορτή…