Γράφει o Γιάννης Αγγελίδης, οικονομολόγος
Σπάνια γράφω όταν έχω θυμό
Σήμερα όμως είμαι πολύ θυμωμένος
Όλοι παρακολουθούμε τις δραματικές μέχρι σήμερα συνέπειες της πανδημίας.
Με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς σε όλο τον κόσμο.
Με αρκετούς νεκρούς και στην Χώρα μας.
Κάποιοι, σε όλο τον κόσμο, μπήκαν μπροστά για να βοηθήσουν να σωθεί η ανθρωπότητα από αυτή την πανδημία.
Γιατροί, νοσηλευτές, ερευνητικά κέντρα, ομάδες εργασίας, τραυματιοφορείς και άλλοι.
Στην Ελλάδα μπροστάρης μπήκε ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας και μια ισχυρή ομάδα γιατρών που συμβούλευε την Κυβέρνηση για να μπορέσει η πανδημία να αφήσει πίσω της λιγότερους νεκρούς.
Ο Σωτήρης Τσιόδρας μάχιμος γιατρός με άριστες σπουδές, ευγενής και ταπεινός, φωτεινό παράδειγμα επιστήμονα.
Ο Σωτήρης Τσιόδρας, που με ευγενική αλλά τέλεια επιστημονική τεκμηρίωση ενημέρωνε επι μήνες καθημερινά τον κόσμο, δίνοντας ελπίδα.
Χθες, μετά τον εμβολιασμό του στο Νοσοκομείο “ΑΤΤΙΚΟΝ” διάβασα πολλά σχόλια για… την φανέλα του… ότι ήταν ιδρωμένη και βρώμικη…
Θύμωσα
Ρε ούστ αχρείοι
Αυτό ρε βρήκατε να πείτε για τον άνθρωπο, επιστήμονα που επί μήνες κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει την Χώρα μας;
Την φανέλα βρήκατε να σχολιάσετε ρε ντενεκέδες;
Αν είναι ιδρωμένη από το τρέξιμό του για να σωθούν ανθρώπινες ζωές στην Ελλάδα;
Αν είναι βρώμικη γιατί επί μήνες ξενυχτά στα Νοσοκομεία, τις ομάδες εργασίας, στις γειτονιές όλης της Ελλάδας για να βοηθήσει;
Ρε ούστ αχρείοι
Βέβαια οι κατήγοροί του είσθε ξαπλωμένοι στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ, με δήθεν τηλεργασία οι περισσότεροι, με το κινητό και το κουβεντολόι για να κρίνετε το… φανελάκι του Τσιόδρα.
Ρε ούστ αχρείοι
Εγώ και φαντάζουμε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων τον ευχαριστούμε.
Του χρωστάμε απέραντη ευγνωμοσύνη
Του χρωστάμε την ζωή μας
Του είμαστε ευγνώμονες
Οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Εσύ σε ποια ανήκεις;
Στην Ελλάδα υπάρχουν τρεις διακριτές κατηγορίες ανθρώπων.
Πρώτη κατηγορία
Σε αυτή ανήκουν όσοι πάνε μπροστά και προσπαθούν να ανοίξουν νέους λεωφόρους προόδου στην επιχειρηματικότητα, την έρευνα, την μάθηση, τον πολιτισμό.
Αυτοί που παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, που βιώνει η Χώρα μας προσπαθούν, όχι μόνο να κρατήσουν ζωντανές τις επιχειρήσεις τους, αλλά και να τις επεκτείνουν εντός της χώρας και εκτός από αυτή.
Που προσπαθούν να βελτιώσουν το προϊόν τους, μέσω συνεχούς έρευνας και να το προωθήσουν σε νέες αγορές.
Αυτοί που καινοτομούν, πρωτοτυπούν και επιδιώκουν το άριστο.
Αυτοί που τρέχουν για το βραβείο στην επιχειρηματικότητα, την έρευνα, την μάθηση.
Αυτοί που ξεφεύγουν από την μικρή αγορά του τόπου τους και ανοίγουν νέες αγορές εντός και εκτός της Χώρας.
Αυτοί που διαπρέπουν στον τομέα τους και τυγχάνουν διεθνούς αναγνώρισης.
Αυτοί που αντέχουν στην πίεση ενός γραφειοκρατικού κράτους, μιάς διαλυμένης Δημόσιας Διοίκησης, ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου φορομπηχτικού καθεστώτος, που προσπαθεί να στραγγαλίσει κάθε επιχείρηση, προκειμένου να δώσει επιδόματα σε ΡΟΜΑ και εκούσιους ανέργους.
Δεύτερη κατηγορία
Σε αυτή ανήκουν όσοι βλέποντας τους πρώτους παραδειγματίζονται, θαυμάζουν και ακολουθούν.
Βαδίζουν τις λεωφόρους που άνοιξαν οι πρώτοι και προσπαθούν να ανοίξουν και αυτοί δρόμους δίπλα ή κάθετα προς αυτούς.
Θεωρούν πρωτοπόρους τα άτομα της πρώτης κατηγορίας και θέλουν να τους μοιάσουν.
Τους ρωτούν για να μάθουν, παίρνουν από την εμπειρία τους.
Ακολουθούν και προσπαθούν και αυτοί να καινοτομήσουν, να ανοίξουν τα φτερά τους σε νέες αγορές.
Βλέπουν μπροστά, κάνουν έργο, αφήνοντας πίσω την μιζέρια και τα πολλά ανούσια λόγια.
Που προσπαθούν, μάταια τις περισσότερες φορές, να πείσουν συμπολίτες τους, φίλους τους κλπ ότι με την αδράνεια και το καφενείο οι ίδιοι αλλά και η πόλη τους, ο Νομός τους, η Περιφέρειά τους και τελικά η Χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά.
Τρίτη κατηγορία
Σε αυτή ανήκουν τα άτομα:
* Που θεωρούν ότι η κρίση δεν νικιέται και έχουν παραδοθεί αμαχητί.
* Που τους φθάνουν και τους περισσεύουν τα πάσης φύσεως επιδόματα (αλληλεγγύης, κάρτας σίτισης, κοινωνικό μέρισμα, οικογενειακά κλπ) και που με τίποτα δεν θέλουν να χάσουν την κάρτα ανεργίας που τους τα εξασφαλίζει.
* Νέοι που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει ότι οι εποχές άλλαξαν και περιμένουν κάποιο διορισμό, γιατί έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη», περνώντας ώρες ατελείωτες σε «προθαλάμους συνειδήσεων» βουλευτικών και όχι μόνο γραφείων.
* Άτομα που περνούν πολλές ώρες στα καφέ, κάνοντας κριτική για όλους και για όλα. Που μεταξύ πρέφας και τάβλι, μιλούν για την κατάντια αυτής της χώρας, που όλοι φταίνε εκτός από αυτούς.
* Καφενόβιοι που βλέπουν τα άτομα των δύο πρώτων κατηγοριών και αντί να τους ακολουθήσουν εύχονται και θέλουν να μην προοδεύσουν. «Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» όχι να εκθρέψουν και αυτοί μία κατσίκα.
* Αυτοί που δικάζουν και συνήθως καταδικάζουν όλους τους άλλους ενώ οι ίδιοι έχουν το αλάθητο και το απυρόβλητο.
* Συνταξιούχοι από 47 ετών, γιατί το στρεβλό κράτος έτσι ήθελε, με τεράστιο εφάπαξ ή τεράστια αποζημίωση λόγω εθελουσίας, που θεωρούν ότι έχουν εργασιακά «κλείσει» και τα επόμενα 35-40 χρόνια την βγάζουν «αραχτοί» σε βάρος όλων των άλλων.
* Άτομα ανάξια να διοικήσουν και το πιο μικρό Mini Market, που θέλουν όμως να διοικήσουν αυτόν τον τόπο και καμαρώνουν ως “επίσημοι” σε κάθε εκδήλωση.
Ανάλογα με το ποσοστό των ατόμων που κατανέμεται στις πιο πάνω κατηγορίες σε κάθε Περιφέρεια, σε κάθε Νομό, σε κάθε Πόλη υπάρχει και η αντίστοιχη ανάπτυξή τους και το μέλλον τους.
Στον Πύργο εύκολα καταλαβαίνει κανείς ποιο είναι το μεγαλύτερο ποσοστό στις πιο πάνω κατηγορίες.
