-«Δύο νερά, θα ήθελα». -«Κλείσαμε, τέλος για σήμερα. Η καντίνα λειτουργεί έως τις 6 το απόγευμα». Σε αυτές τις μόλις δώδεκα λέξεις κρύβονται οι παθογένειες μιας χώρας. Παρά τα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία επτά χρόνια, δυστυχώς, όλα δείχνουν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ούτε υπάρχει η βούληση για να αλλάξει και κάτι στο μέλλον.
ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ δεν συνέβη σε κάποια απομακρυσμένη παραλία ή σε βραχονησίδα. Συνέβη στον Μύρτο της Κεφαλλονιάς. Τη γνωρίζουν όλοι. Οσοι έχουν πάει και όσοι δεν έχουν πάει. Είναι μια από τις παραλίες που συμπεριλαμβάνεται σε οποιοδήποτε αφιέρωμα ξένων μέσων ενημέρωσης για την Ελλάδα και στα τοπ των διεθνών διαδικτυακών ψηφοφοριών.
Ο ΔΗΜΟΣ Πυλαρέων στον οποίο ανήκει η περιοχή του Μύρτου έχει στήσει και λειτουργεί τη μοναδική καντίνα που υπάρχει στην παραλία. Καλή και ωραία η πρωτοβουλία, αλλά ποιος …φωστήρας αποφάσισε ότι ξαφνικά μετά τις 6 το απόγευμα οι λουόμενοι δεν έχουν ανάγκη από νερό ή οτιδήποτε άλλο προσφέρει η καντίνα; Ο δήμαρχος, το δημοτικό συμβούλιο, οι δημοτικοί υπάλληλοι που εργάζονται εκεί; Είναι δυνατόν να σκέφτονται και να λειτουργούν με λογική… ΙΚΑ;
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ επισκέπτονται τον Μύρτο ίσως και περισσότεροι από πέντε χιλιάδες τουρίστες. Κάποιοι έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να απολαύσουν το μαγευτικό τοπίο και τα ονειρικά νερά του. Για να μη γίνει παρανόηση, το ζητούμενο δεν είναι να γίνει ο Μύρτος σαν την Ψαρού. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει λογική. Και λογική σημαίνει κανόνες, είτε την καντίνα τη διαχειρίζεται ιδιώτης είτε ο δήμος. Δεν έχει νόημα κάποιος ιδιώτης να παρέχει πανάκριβες υπηρεσίες και να μετατρέψει την παραλία σε χλιδάτο μπιτσόμπαρο. Αλλά δεν έχει και κανένα νόημα ο δήμος με τις πράξεις του να υποβαθμίζει την παραλία.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ξεπερνάει τον Μύρτο και φέρνει στην επιφάνεια την κλασική αντιπαράθεση «όλα στο κράτος» ή «όλα σε ιδιώτες». Σίγουρα είναι αναγκαία η εκχώρηση υπηρεσιών που αδυνατεί να διαχειριστεί το Δημόσιο σε ιδιώτες. Από την άλλη είναι επιβεβλημένη η αλλαγή νοοτροπίας στο «κράτος» και τους υπαλλήλους του. Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Δίνοντας «γρηγορόσημο» για να βγάζουν τις συντάξεις στην ώρα τους ή πριμοδοτώντας τους με μπόνους για να συμμετέχουν στην αξιολόγηση;
ΚΑΙ επειδή έχει γίνει της συνωμοσιολογίας το… κάγκελο για το πώς μπήκαμε στα μνημόνια, για το ποιοι βάζουν πυρκαγιές και για όλα τα δεινά που μας έχουν βρει. Η απάντηση είναι απλή. Οταν μια χώρα δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί το διαμάντι του Μύρτου, τότε τι μπορεί να περιμένει; «Μνημόνια μέχρι να ανατείλει ο ήλιος από τη δύση», όπως είπε κάποιος στην παραλία, καθώς όλοι απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα…
* Γιάννης Τσαπρούνης (Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου)
