Του Γιώργου Σταματόπουλου
Επέμενε ο φίλος: να φύγουμε όσο πιο νωρίς γίνεται, να μη μας βρει η νύχτα φεύγοντας από την Πάτρα. Είναι «σκοτώστρα» ο δρόμος ώς τον Πύργο. Πού να χαμπαριάσω ελόγου μου -ήξερα και τη «μανία» του φίλου με την τάξη και τον προγραμματισμό, είχα και πολλά χρόνια να κάνω αυτή τη διαδρομή και απλώς ζούσα στον κόσμο μου. Κάτι η αδιαφορία μου, κάτι μερικές έκτακτες μικροκαθυστερήσεις πριν από την αναχώρηση, μας βρήκε τελικά η νύχτα μόλις περάσαμε την Πάτρα.
Τρόμαξα στην κυριολεξία. Πάγωσα. Να οδηγείς νύχτα σε αυτόν τον [ο Θεός να τον κάνει] δρόμο είναι σαν να θέλεις να αυτοκτονήσεις. Κατ’ αρχάς στενεύει απότομα αφαιρώντας από τον οδηγό την άνεση των δύο τουλάχιστον λωρίδων. Μετά, που είναι και το κύριο: ο φωτισμός, εκατέρωθεν της οδού, τη λέμε και «εθνική», ελλιπέστατος έως ανύπαρκτος. Διαγραμμίσεις τουλάχιστον, ώστε να ξέρεις πού είναι το όριό σου; Α, μπα.
Οδηγείς σχεδόν στην τύχη. Εδώ θέλουν δεν θέλουν, θρησκεύοντες οδηγοί είτε μη, προσεύχονται σε μια ανώτερη δύναμη να τους βοηθήσει να φτάσουν στον προορισμό τους. Ανά πάσα στιγμή κινδυνεύεις να συγκρουστείς με όσους έρχονται από την αντίθετη λωρίδα, προς Πάτρα, άσε που υπάρχουν διασταυρώσεις που οδηγούν στα γύρω χωριά από όπου [ξε]πετάγονται τρακτέρ, αγροτικά και άλλα αυτοκίνητα, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Κόλαση. Είναι αυτός δρόμος, που οδηγεί μάλιστα σε πρωτεύουσα νομού, τον εικοστό πρώτο αιώνα, αιώνα της τεχνολογίας [τρομάρα μας]; Είναι αλήθεια, δεν περίμενα κάτι τέτοιο, αλλά αυτά παθαίνεις όταν δεν οδηγείς -δεν ακούς τουλάχιστον τους οδηγούς; Ελα, ντε. Ελεγα και ξανάλεγα συγγνώμη, αλλά δεν είχε νόημα, δεν μπορούσε να αλλάξει η διαδρομή…
Φτάσαμε στον Πύργο με την ψυχή στο στόμα, κατατρομαγμένοι και εξαντλημένοι. Καθίσαμε στην όμορφη πλατεία να πιούμε κάτι ώστε να έλθει η ψυχή στη θέση της. Είπαμε σε φίλους ντόπιους τι συμβαίνει και αυτοί απλώς χαμογέλασαν -αλλά με μια πίκρα στο χαμόγελό τους…
Τι κάνουν τόσες δεκαετίες κρατικοί και τοπικοί άρχοντες; Θα πείτε, ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών μόλις πρόσφατα δόθηκε στην κυκλοφορία με τις ευρωπαϊκές [ή όπως θέλουν ας τις πουν] προδιαγραφές του. Και λοιπόν; Γιατί δεν έγινε το ίδιο με τον δρόμο Πατρών-Πύργου;
Είναι από άλλον πλανήτη όσοι ζουν σε αυτόν τον νομό [Ηλείας], έναν από τους πιο ελκυστικούς της χώρας, με βαθιά στον χρόνο ιστορία και φυσική ομορφιά, που γαληνεύει τους κατοίκους και τους κάνει σχεδόν υπερήφανους; Τι να φανταστεί κανείς γι’ αυτήν την εγκληματική αδιαφορία; Αλλά και τι να μη φανταστεί; Αγνωστοι αι βουλαί μεγαλοεργολάβων και πολιτικών προσώπων της χώρας.
Εκτός που αποτελεί αίσχος αυτός ο δρόμος, είναι και πρόξενος δυστυχημάτων -πολλές ζωές έχει καταπιεί. Τα έργα βελτίωσής του οφείλουν να γίνουν, χθες κιόλας. Είναι ντροπή για τον υλικοτεχνικό πολιτισμό μας.»
