Του Γ. Λακόπουλου
Να εξηγούμαστε: το κρίσιμο ερώτημα για τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ότι έδιωξε τον Κοτζιά. Είναι ότι κράτησε το Καμμένο. Τον συγκεκριμένο Καμμένο. Ως Πρωθυπουργός έχει κάθε είχε δικαίωμα να διώξει τον Κοτζιά. Υπουργός που δεν έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού φεύγει. Αλλά πώς γίνεται να έχει την εμπιστοσύνη του ο Καμμένος;
Πολύ περισσότερο: αφού ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών για να διασφαλίσει την υλοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών, δεν θα έπρεπε αυτομάτως να απομακρύνει και τον υπουργό που τον φοβερίζει ότι θα τον ρίξει αν την υλοποιήσει;
Εκτός αν έχουν δίκιο όσοι του αποδίδουν ότι ο ίδιος εγκαταλείπει τη Συμφωνία γιατί θεωρεί ότι το εγχείρημα απέτυχε. Το χρεώνει στον Κοτζιά και θα πάει στις εκλογές με το Μακεδονικό ανοικτό, ώστε ο Καμμένος να ψηφοθηρεί καταγγέλλοντας ότι ο Μητσοτάκης δεν δεσμεύεται ότι δεν θα δεχθεί τον όρο Μακεδονία. Μακιαβελισμοί που κρύβουν ότι μάλλον «δεν το έχουν» στη διεθνή πολιτική.
Ποιος ανέχεται ποιον
Μετά τη τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου διαμορφώθηκε επιβλαβής εικόνα για τη χώρα- που δείχνει πλέον να οδηγείται αιφνίδια σε εκλογές εκκαθάρισης λογαριασμών -καθέτως αλλά και οριζοντίως. Όσο για την κυβέρνηση η εικόνα δεν είναι ούτε καλή ούτε καλή: είναι αηδιαστική.
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ένα κόμμα που ξεκίνησε ως φορέας των ιδεών και της ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς και καταλήγει με τον Καμμένο σε ρόλο σκηνοθέτη ενός κακόγουστου έργου στο οποίο ο ίδιος γράφει το σενάριο και κατανέμει τους ρόλους;
Σ’ αυτή την εικόνα ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται με έναν τραγικό ρόλο- έτσι όπως τον ορίζει η έννοια της τραγικής ειρωνείας στο αρχαίο δράμα: ο ήρωας βρίσκεται μπλεγμένος στα δίκτυα της μοίρας του, αλλά νομίζει ότι θα νικήσει…
«Δεν θα ανεχτώ διγλωσσία και προσωπικές στρατηγικές» δήλωσε, χάνοντας τον υπουργό Εξωτερικών. Τότε γιατί ανέχεται τον Καμμένο; Ποιος άλλος έχει προσωπική στρατηγική. Ποιος εμφανίζει την κυβέρνηση με διγλωσσία;
Μάλλον ο υπουργός Άμυνας είναι αυτός που «δεν ανέχεται» πλέον. Τη λύση στο Μακεδονικό και την πολεμάει. Τον Κοτζιά και τον έβγαλε από τη μέση. Κάποια στιγμή δεν θα ανέχεται και τον Τσίπρα. Το ανέκδοτο με το σκορπιό όλοι το ξέρουν.
Ποιος κατηγορεί ποιον;
Ο Νίκος Κοτζιάς δεν ήταν ο καλύτερος επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας αυτή την περίοδο,-με την έννοια ότι δρούσε κυρίως στην ευρύτερη περιοχή. Και στο υπουργείο έκανε λάθη. Αλλά δεν απέτυχε. Δεν έλυσε το Κυπριακό, αλλά δεν το πούλησε κιόλας. Έλυσε το Μακεδονικό και είχε την ευπρέπεια να προσφέρει όλη τη δόξα στον Πρωθυπουργό. Είχε έτοιμη τη λύση στα θέματα με την Αλβανία.
Έχει προσωπικές ιδιοτροπίες, είναι ευερέθιστος και εριστικός, ενδεχομένως είχε κουράσει και τον Τσίπρα με τον «καθοδηγητισμό» του και μάλλον τον παρέκαμψε στην προετοιμασία του ταξιδιού του στη Μόσχα- όπου ως προπομπός σπεύδει ο Καμμένος. Αλλά προέρχεται από την Αριστερά, είναι καλλιεργημένος, συγκροτημένος και ακέραιος. Ο Καμμένος δεν έχει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Τουναντίον είναι παράδειγμα προς αποφυγή -και φαίνεται.
Το χειρότερο είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες έφυγε ο Κοτζιάς. Μετά από μια συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο που άρχισε με την εύλογη διαμαρτυρία του για την χονδροειδή υποκατάστασή του από το υπουργό Άμυνας και έφτασε να δέχεται επίθεση για ηθικά θέματα: για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων του. Ακούστηκε ότι «έφαγε λεφτά» για να χρηματοδοτήσει την πολιτική του Κίνηση και ότι καλύπτει σκάνδαλα.
Οι άλλοι υπουργοί έκαναν σα να μην άκουγαν. Σα να μην ξέρουν τι σημαίνει να ανοίξει θέμα μυστικών κονδυλίων του ΥΠΕΞ αυτή την περίοδο. Και ο Πρωθυπουργός δεν ζήτησε αποδείξεις από τον καταγγέλλοντα -δίκην αντιπερισπασμού, με τον γνωστό τρόπο του- Καμμένο. Έριξε τον υπουργό Εξωτερικών στα σκυλιά και αυτό δεν αξίζει στον Κοτζιά. Όση κριτική και αν του κάνει κανείς για την παρορμητική αποχώρηση του από τη συνεδρίαση και την ακατανόητη επίσκεψη του στον ανυποψίαστο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Κάποτε θα γίνουν γνωστά τα πρακτικά αυτής της συζήτησης. Ίσως και σύντομα, αν η ΝΔ ζητήσει Εξεταστική Επιτροπή, με τη διαστροφική επιδίωξη ότι θα πάρει η μπάλα και κάποιους δικούς της που θέλει να βγάλει από τη μέση ο Μητσοτάκης.
Προς το παρόν ο Πρωθυπουργός κατ’ ανάγκη θα βάλει σύντομα κάποιον στη θέση του Κοτζιά: ακούγονται ήδη ονόματα. Θα είναι και αυτός αναλώσιμος από τον Καμμένο; Ή αν δεν την περάσει τώρα ο Ζάεφ, θα συνεργαστούν για την απόσυρση της Συμφωνίας των Πρεσπών- ανοίγοντας μέγα θέμα αξιοπιστίας απέναντι στη διεθνή κοινότητα;
Τσίπρας: από αιθεροβάμων υπνοβάτης;
Η μοίρα της πολιτικής ανέθεσε στον Αλέξη Τσίπρα να πάει την Αριστερά στην κυβέρνηση. Στη συνέχεια να διαμορφώσει τη νέα Κεντροαριστερά ως κυβερνώσα ριζοσπαστική δύναμη. Αλλά σ’ αυτό το θέμα λειτουργεί σαν πολιτικός υπνοβάτης -όπως και στη συνεργασία με τον Καμμένο- και τείνει να μετατραπεί σε μοιραίο πρόσωπο.
Συμβαίνει κάτι και δεν το πιάνουμε; Έχει λόγους να αλλάζει την πορεία του και να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά που διαμόρφωσε, προς γενική ικανοποίηση, τα τρία τελευταία χρόνια; Ή πρόκειται για ΙΧ κοντόφθαλμους (μετ)εκλογικούς υπολογισμούς επειδή έφτασε στα όριά του; Άλλου είδους σχεδιασμός του δεν διακρίνεται.
Μετά την περιπέτεια της πρώτης κυβέρνησής του- με τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και τους ανέφικτους στόχους- άφησε άναυδη την Ευρώπη με την προσγείωση στον κόσμο της πραγματικής προοδευτικής πολιτικής και της κοινοτικής 
Ευρώπης. Από τη στιγμή που οι ψηφοφόροι ανανέωσαν την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του έχει εντυπωσιακές επιδόσεις, υψηλό βαθμό προσαρμογής και θεαματική μετεξέλιξη σε σύγχρονο Ευρωπαίο πολιτικό.
Στο διεθνή χώρο εξασφάλισε αποδοχή και στο εσωτερικό αναγνωρίσθηκε ως φυσικός επικεφαλής της αντιδεξιάς προοδευτικής παράταξης, ικανός να οργανώσει τη συνάντησή της με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Είχε τρεις στόχους: να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο, να κλείσει το Σκοπιανό και να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς. Οι δημοκρατικοί πολίτες έβαλαν όλα τα λεφτά στο χαρτί του και τώρα αρχίζει να τους απογοητεύει. Για τον Καμμένο, ρε γαμώτο;
Αντί να κλείσει τον κύκλο της συνεργασίας τους και να αναζητήσει νέα πλειοψηφία στη Βουλή -που υπάρχει και του φωνάζει- για να ολοκληρώσει τη λύση στο Σκοπιανό και να σχεδιάσει τη μεταμνημονιακή Ελλάδα- και με αυτό το κεφάλαιο να χτυπήσει τις εκλογές- άρχισε να κλείνεται σαν στρείδι.
Λάθος του, έστω και αν προέρχεται από τη εκτίμηση ότι τα λαϊκά προβλήματα είναι τόσο μεγάλα και τον υπερβαίνουν. Και τραγική η άρνηση αποσυγκόλλησης από τον Καμμένο. Μπορεί να προβλήθηκε ως αναγκαίο κακό το 2015, αλλά τώρα δρα σαν κακός δαίμονας.
«Φέρε πίσω τη ψήφο μου»
Στην Αριστερά και τη Δημοκρατική παράταξη ευρύτερα -που ακολούθησε τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκτροπή του ΠΑΣΟΚ- οι περισσότεροι αποδέχτηκαν ότι ο Τσίπρας επέλεξε τον, γνωστό και μη εξαιρετέο, επικεφαλής των ΑΝΕΛ γιατί είναι αυτός που είναι, αλλά δεν θα έριχνε την κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν έριξε τη κυβέρνηση, αλλά οδηγεί την Αριστερά σε έκπτωση: υποχρεώνοντας την κυβέρνηση της να δεχθεί τα χαρακτηριστικά του, της τα μεταδίδει. Η «αφοσίωση» που δηλώνει στον Τσίπρα, τον στιγματίζει ως ηγέτη της Αριστεράς, γιατί δείχνει να υποκρύπτει και αφοσίωση του Τσίπρα στον Καμμένο.
Πολλοί τις τελευταίες μέρες φέρνουν ξανά στο μυαλό τους την εικόνα από τη βραδιά της πρώτης εκλογικής νίκης του Τσίπρα. Επανεξετάζουν γιατί αντί, ως εντολοδόχος Πρωθυπουργός, να κάνει τις προβλεπόμενες διαβουλεύσεις με τα μικρότερα κόμματα για την αναζήτηση της πλειοψηφίας που του έλειπε, δέχθηκε μόνο τον Καμμένο που ανακοίνωσε -αυτός και όχι ο νικητής των εκλογών – ότι «υπάρχει κυβέρνηση».
«Φέρε πίσω τη ψήφο μου» έγραψε κάποιος που είχε πεισθεί να τον ψηφίσει. Αλλά η ανορθογραφία που δημιουργούσε η ετερόκλητη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο χάθηκε στη δίνη όσων επακολούθησαν. Απλώς κάποιοι δεν πήγαν να ψηφίσουν τον Σεπτέμβρη και κούνησαν μελαγχολικά το κεφάλι όταν είδαν τη δεύτερη εκλογική νίκη του Τσίπρα να σφραγίζεται με τον ενθουσιώδη εναγκαλισμό του με τον Καμμένο στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Η μετακίνηση της ΝΔ προς τα δεξιά, με έναν Μητσοτάκη επικεφαλής της και η συνέπεια των κυβερνήσεων Τσίπρα στην δημιουργία προϋποθέσεων εξόδου από την κρίση, εμπόδισαν πολλούς να συνειδητοποιήσουν πόσο θανάσιμος ήταν εκείνος ο εναγκαλισμός. Ο Καμμένος τον αγκάλιαζε για να τον πνίξει. Δεν ήταν ακριβώς ο «Μπούλης» -που θα έλεγε αργότερα ο Αλέξης.
Πρωθυπουργία υπό περιορισμούς
Κανείς δεν αντιλαμβάνεται πώς φτάσαμε στο φαινόμενο ένας υπουργός να διαφωνεί δημόσια με τον Πρωθυπουργό, να του το λέει κατάμουτρα στη Βουλή, να τον καθιστά πρωθυπουργό υπό προθεσμία, αναγγέλλοντας ότι θα τον ρίξει -και να παραμένει υπουργός. Απελπιστικό για τον θεσμό του πρωθυπουργού. Αλλά υπάρχει και χειρότερο.
Ο Καμμένος γίνεται όλο και περισσότερο ο εαυτός του, στιγματίζει την κυβέρνηση συνολικά με το ύφος της δημόσιας συμπεριφοράς, του, ιδιοποιείται τις αρμοδιότητες άλλου υπουργού και, όταν αυτός ενίσταται,του πετάει σπόντες και υπονοούμενα και τον εξαφανίζει από το κυβερνητικό κάδρο.
Για να φτάσει -ποιος;- ο Μητσοτάκης -που τον έχουν δεμένο πισθάγκωνα ο Σαμαράς με τον Αδωνι- να λέει ότι «ο Τσίπρας είναι εκβιαζόμενος Πρωθυπουργός» και να βρίσκει ακροατήριο. Μόνο που Πρωθυπουργός υπό εκβιασμό δεν νοείται. Οι Πρωθυπουργοί εκβιαζόμενοι αυτοκτονούν.
Δεν το χωράει το μυαλό κανενός αριστερού και κανενός δημοκρατικού πολίτη η ιδέα ότι ο Τσίπρας βολεύεται στο πρόσωπο του Καμμένου με όσα θα έπρεπε να τον απωθούν. Ότι έχει «πόνο ψυχής» γιατί έφυγε ο Κοτζιάς, αλλά όχι και γιατί κρατάει τον Καμμένο; Ο υπουργός Άμυνας αντί να είναι ο σταυρός του μαρτυρίου του- που κουβάλησε για να μην γίνει η κυβέρνηση της Αριστεράς παρένθεση – γίνεται αυγοτάραχο μαζί του.Πίκρα.
Κανείς από όσους ενδιαφέρονται για την Αριστερά και τη Δημοκρατική παράταξη δεν έχει εξήγηση. Όλοι όμως είναι απογοητευμένοι και ρωτούν: Γιατί;
