Σχολικές αναμνήσεις
Κεφάλαιο 2ο : Μάθε παιδί μου… γράμματα
• Στα πιο παλιά χρόνια οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ήσαν επιβλητικοί και σοβαροί. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ το γέλιο τους! Σήμερα χαμογελούν, συζητούν με τα παιδιά και εκείνα μπορούν να τους κοιτούν στα μάτια, αν και πολλές φορές εκμεταλλεύονται αυτή την οικειότητα. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως έχει χαθεί το μέτρο.
• Τότε ό,τι έλεγε ο δάσκαλος ήταν νόμος. Δεν χωρούσε αμφισβήτηση. Σήμερα μπορείς στην τάξη να συζητήσεις τον προβληματισμό σου και να εκφράσεις ακόμα και τη διαφωνία σου. Αρκεί να έχεις επιχειρήματα. Εξάλλου τότε υπήρχε μόνο το σχολείο σαν μοναδική πηγή γνώσης. Τώρα η γνώση έρχεται από παντού.
• Το ξύλο υπήρξε για χρόνια μέθοδος… διαπαιδαγώγησης και το αποτελεσματικότερο μέσο επιβολής!!!
Καλός δάσκαλος τον παλιό καιρό, ήταν ο αυστηρός, ο σοβαρός και με… βαρύ χέρι. Αυτός, που μόλις αγρίευε και πλησίαζε τους μαθητές, εκείνοι τρομαγμένοι έβαζαν τα χέρια πάνω στο κεφάλι για να προφυλαχτούν από αδέσποτο χαστούκι!
Απαραίτητο αξεσουάρ του δασκάλου ήταν η βέργα. Στην εικόνα της έτρεμαν άπαντες. Μερικοί πιο τολμηροί, προκαλώντας και τη μοίρα τους, φρόντιζαν να την προμηθεύουν κιόλας στο δάσκαλο, ο οποίος σχεδόν πάντα τη δοκίμαζε πάνω τους! Όσα παιδιά ήσαν αδιάβαστα και είχαν την τύχη να τα πιάσει η τσιμπίδα, μετρούσαν τις βεργιές στις ξυλιασμένες τους παλάμες. Δέχονταν καρτερικά την τιμωρία, μα στα μάτια τους διάβαζες πόσο άδικο το έβρισκαν. Και σίγουρα δεν θεωρούσαν σοφό ένα τέτοιο σύστημα, που τοποθετούσε τις γνώσεις στην άκρη μιας βέργας!!!
Σήμερα οι εκπαιδευτικοί είναι διαφορετικοί, όχι απαραίτητα καλύτεροι ή χειρότεροι!
• Τότε και οι γονείς μας ήταν διαφορετικοί. Πρώτα ήθελαν σωστούς ανθρώπους και μετά επιστήμονες. Η τακτική που ακολουθούσαν οι εκπαιδευτικοί ήταν αποδεχτή κι από τους γονείς. Όταν ρωτούσαν καμιά φορά – πράγμα σπάνιο- για την επίδοση του παιδιού τους και πληροφορούνταν πως δεν πήγαινε και τόσο καλά, παρότρυναν το δάσκαλο. “Βάρα δάσκαλε, βάρα μη το λυπάσαι”.
• Είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στο δάσκαλο, στο σχολείο και στο σύστημα, χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών. Τώρα οι γονείς ανησυχούν περισσότερο από τα παιδιά. Έχουν περισσότερες απαιτήσεις και κάνουν μεγαλύτερα όνειρα γι αυτά. Πάνε μαζί τους σχολείο τα πρωινά, τους κουβαλούν τα φαγητά στα ολοήμερα, διαβάζουν μαζί τους τα απογεύματα, κάνουν εξωσχολικές δραστηριότητες, πηγαινοέρχονται μαζί στα φροντιστήρια και δίνουν μαζί πανελλήνιες!!!
• Οι γονείς τότε δεν συζητούσαν με τα παιδιά τους για τα προβλήματά τους. Η λέξη εφηβεία απλά ήταν άγνωστη. Σήμερα οι γονείς ξέρουν, απλά δεν έχουν χρόνο…
• Τότε αρκούσε μόνο το απολυτήριο του Γυμνασίου ή του Λυκείου για να βρουν τα παιδιά μια καλή δουλειά. Με το πτυχίο δε, είχαν εξασφαλίσει το μέλλον. Σήμερα μαζεύουν Πτυχία, Μάστερ, Διδακτορικά, Διπλώματα ξένων γλωσσών. Χαρτιά, που θα τους δώσουν παραπάνω ελπίδες για μια δουλειά των 500 ευρώ…
• Δεν ξέρω αν μπορεί μέσα από τις συγκρίσεις να βγουν συμπεράσματα. Πάντα και σε όλες τις εποχές όλα έχουν τα υπέρ αλλά και τα κατά τους. Αυτό που μετράει είναι να αποφεύγονται τα λάθη του παρελθόντος όπου υπάρχουν, αλλά ταυτόχρονα να διδασκόμαστε και από αυτά. Ένα είναι σίγουρο όμως. Τα σχολικά μας χρόνια είναι και θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, που ούτε ξεχνιέται, ούτε ξεπερνιέται, ούτε σβήνεται. Απλά το ζεις και το θυμάσαι για πάντα…
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_original”,”fid”:”140712″,”attributes”:{“alt”:””,”class”:”media-image”,”height”:”572″,”typeof”:”foaf:Image”,”width”:”700″}}]]
Από facebook της κυρίας Κατερίνας Αναγνωστοπούλου-Σωτηροπούλου.
ΗΛΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Συγχαρητήρια, συνεχίστε για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι