Πριν λίγες μέρες, την επόμενη κλείσανε οι καφετέριες, καθήσαμε μαζί με τον Κώστα στην πλατεία δικαστηρίων. Κουβεντιάσαμε ποτέ σοβαρά ποτέ αστεία, σχολιάσαμε συμπολίτες μας και καταστάσεις, χωρίσαμε. Τίποτα δεν προμήνυε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα.
Βιάστηκε να φύγει για πάντα…
Ήρεμος στη συζήτηση, με άποψη, με πρόταση. Πάντα με χιούμορ αντιμετώπιζε και τις πιο δύσκολες καταστάσεις, χαιρόσουν να βρίσκεσαι κοντά του. Φίλος με τα παιδιά του, λάτρης του Κατακολου και του λιμανιού του με μεγάλη προσφορά, χωρίς ποτέ να το δείχνει και να ζητάει επιβράβευση.
Άκακος. Υπέροχος άνθρωπος. Ευφυής. Θα μα λείψεις, θα μας λείψει το γέλιο η παρέα σου η ζωντάνια σου.
Σου άρεσαν τα μακρινά ταξίδια. Ήταν όμως ακόμα νωρίς για αυτό το ταξίδι στον ουρανό … Είχες πολλά να προσφέρεις ακόμα στην οικογένεια σου σου, στα παιδιά σου, στους φίλους σου, στο τόπο σου.
Καλό ταξίδι ξάδερφε Κώστα.
Θα σε θυμόμαστε.


















