21Μαρτίου κάθε έτους: Ημέρα των Δασών, Παγκόσμια Ημέρα της Δασοπονίας. Οι εξελίξεις όμως και σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και σε τοπικό δείχνουν το ακριβώς αντίθετο. Επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται στον αντίποδα της προστασίας και της αξιοποίησης των δασών προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Η καταστροφή πάνω από 30 εκατομμυρίων στρεμμάτων δασών κάθε χρόνο δεν είναι τυχαία. Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους οδηγεί σε υπέρμετρη και αχρείαστη καταστροφή των δασών και γενικότερα του φυσικού περιβάλλοντος, ώστε να προκύψουν με το ελάχιστο κόστος για το κεφάλαιο πρώτες ύλες και γη για κερδοφόρες επενδύσεις. Αυτό επιβεβαιώνει άλλωστε και η Συμφωνία των Παρισίων.
Η παγκόσμια μέρα δασοπονίας μας βρίσκει φέτος υπό το πρίσμα του έργου της σύνταξης των δασικών χαρτών που υλοποιείται στο πλαίσιο κατάρτισης του Εθνικού Κτηματολογίου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιδιώκει το ξεκαθάρισμα ιδιοκτησιακού καθεστώτος και χρήσεων γης, ως απαραίτητο όρο για την υλοποίηση κερδοφόρων επιχειρηματικών επενδυτικών σχεδίων, μέσω του νομοθετικού πλαισίου για τη σύνταξη δασικών χαρτών και εθνικού κτηματολογίου.
Σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ανάγκης κερδοφόρας τοποθέτησης συσσωρευμένων κεφαλαίων, η διαδικασία οφείλει να επιταχυνθεί, καθώς η διαιώνιση του προβλήματος προκαλεί εμπόδια στους επιχειρηματικούς ομίλους.Το επιτακτικό του θέματος προκύπτει από το γεγονός ότι η υλοποίηση των δασικών χαρτών και του κτηματολογίου είναι στα προαπαιτούμενα του 3ου μνημονίου.
Οι δασικοί χάρτες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο ενός πολυδιάστατου αποδεικτικού εθνικού κτηματολογίου ως εργαλείο σχεδιασμού και ανάπτυξης για την κάλυψη του συνόλου των διευρυνόμενων εργατικών – λαϊκών αναγκών, στο πλαίσιο μιας φιλολαϊκής πολιτικής χρήσης γης.
Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα δασικά οικοσυστήματα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του φυσικού περιβάλλοντος. Θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων με μια δασική πολιτική που θα εξασφάλιζε την ολοκληρωμένη προστασία, την οικολογική τους ανόρθωση και τη διαχείρισή τους ως βασικού τομέα της πρωτογενούς παραγωγής, την αειφορία των δασικών καρπώσεων, η οποία είναι σε αντίθετη κατεύθυνση με την «προσαρμογή των δασών στην οικονομία της αγοράς» και την ιδιωτικοποίησή τους. Η κοινωνική αξιοποίησή τους στο πλαίσιο ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης προϋποθέτει την κοινωνική ιδιοκτησία στη γη, στα δασικά οικοσυστήματα, τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, εργατικό έλεγχο και διαφορετική οργάνωση παραγωγής, που θα ικανοποιεί τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες, με βάση ένα σύνολο κριτηρίων οικονομικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών, με κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Απαιτεί , ανατροπή του χαρακτήρα της εξουσίας, κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, όπου τα δασικά οικοσυστήματα και η γη θα γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία, θα κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στο περιβάλλον όλα μεταβάλλονται, αναδιαμορφώνονται, αλλάζουν. Το περιβάλλον όμως δεν είναι μόνο φυσικό φαινόμενο αλλά και κοινωνικό από τη στιγμή που ένα από τα βασικά υποσυστήματα είναι και ο άνθρωπος . Έτσι, στο πλαίσιο του υπεισέρχεται και ο κοινωνικός παράγοντας, δηλαδή οι κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις και η ιστορική εξελικτική διαδικασία τους. Βάση αυτού η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δεν είναι μόνο αναγκαία και επίκαιρη αλλά και νομοτελειακή.