Λόγω των ιδιαίτερων ανατομικών χαρακτηριστικών του γεννητικού συστήματος στη γυναίκα, ο κίνδυνος μετάδοσης νοσημάτων με τη σεξουαλική επαφή είναι μεγαλύτερος από ό,τι στον άνδρα.
Τα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα κατέχουν σημαντική θέση ανάμεσα στις κύριες αιτίες που οδηγούν σε υπογονιμότητα.
Τα περισσότερα από αυτά είναι σιωπηλά, δεν εμφανίζουν δηλαδή συγκεκριμένα ή έντονα συμπτώματα. Αν δεν υπάρξει όμως έγκαιρη διάγνωση, ο κίνδυνος της στειρότητας παραμονεύει.
Χλαμύδια
Αποτελούν κοινή αιτία υπογονιμότητας στα ζευγάρια. Μόνο μια στις τρεις γυναίκες που μολύνεται τα αντιλαμβάνεται από τα συμπτώματα. Τα πιο χαρακτηριστικά είναι ο πόνος κατά την ούρηση και περίεργες κολπικές εκκρίσεις. Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες, καθώς μόνο οι μισοί απ΄ όσους προσβάλλονται, θα το αντιληφθούν μέσα στις πρώτες εβδομάδες με αποτέλεσμα να μην υπάρξει έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία.
Αν μείνουν χωρίς θεραπεία, τα χλαμύδια μπορούν να δημιουργήσουν αρκετές επιπλοκές και παρενέργειες. Στον άνδρα μπορεί να προκαλέσουν στειρότητα, μειώνοντας την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων, ενώ στις γυναίκες αποτελούν την αιτία τραχηλίτιδας ή σαλπιγγίτιδας που μπορούν να οδηγήσουν σε υπογονιμότητα ή έκτοπη κύηση. Κατά την εγκυμοσύνη, τα χλαμύδια μπορεί να προκαλέσουν πρόωρο τοκετό και προβλήματα στο έμβρυο. Η θεραπεία είναι εξαιρετικά απλή και γίνεται με κοινά αντιβιοτικά.
Βλεννόρροια ή γονόρροια
Η βλεννόρροια μπορεί επίσης να προκαλέσει στειρότητα αν εξαπλωθεί στη μήτρα και τις ωοθήκες. Μία στις δύο γυναίκες που προσλαμβάνονται από βλενόρροια, το αγνοούν για μήνες μέχρι να εμφανιστούν τα συμπτώματα. Η αντιμετώπισή της είναι απλή και γίνεται με αντιβιοτικά.
Μυκόπλασμα & ουρεόπλασμα
Πρόκειται για μικροοργανισμούς που μεταδίδονται με τη σεξουαλική επαφή και μολύνουν την ουρογεννητική περιοχή τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών. Και τα δύο ενοχοποιούνται για λοιμώξεις (π.χ. σαλπιγγίτιδα ή ενδομητρίτιδα) που μπορεί να οδηγήσουν σε υπογονιμότητα αλλά και επαναλαμβανόμενες αποβολές. Παρότι η διάγνωση είναι εξαιρετικά απλή (καλλιέργεια ούρων) δύσκολα κάποιος καταλαβαίνει πως φέρει το μικρόβιο μιας και δεν εμφανίζονται συμπτώματα.
Οι μικροοργανισμοί αυτοί καθιστούν τη μήτρα εχθρική για τη γονιμοποίηση του ωαρίου, ενώ στην περίπτωση των ανδρών μειώνουν την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων. Το μυκόπλασμα ενοχοποιείται συχνά για αυξημένο κίνδυνο αποβολών. Η θεραπεία είναι εξαιρετικά απλή και γίνεται με λήψη αντιβιοτικών από το ζευγάρι, ενώ μετά τη θεραπεία, οι πιθανότητες σύλληψης αυξάνονται σημαντικά.
