Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου Σωτηροπούλου
Απ’ τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι να τα κλείσεις, τρέχεις… Τρέχεις, κάτι να προλάβεις, κάτι να κάνεις, κάποιον να δεις, κάτι να πληρώσεις, κάτι…
Το άγχος έχει γίνει ο μόνιμος συνοδοιπόρος σου για μια ολόκληρη ζωή…
Χτυπάει το ξυπνητήρι στις εφτά. Πετάς τα σκεπάσματα κι αρχίζεις τον αγώνα… Φτιάχνεις το πρωινό για τα παιδιά, το κολατσιό για το σχολείο, μετά τα ξυπνάς, τα ντύνεις, πίνεις έναν καφέ στα γρήγορα, τρέχεις να προλάβεις το κουδούνι και έπειτα τρέχεις για τη δουλειά.
Σχολάς στις 4, τρέχεις να προλάβεις τον παιδικό σταθμό, να ταΐσεις τα παιδιά, να ετοιμάσεις το φαγητό για την επόμενη μέρα, να ασχοληθείς με το νεροχύτη και το σίδερο, να μαζέψεις τα παιχνίδια, να τους διαβάσεις παραμύθι, και μετά μια αγκαλιά, ένα φιλί και μια καληνύχτα.
Όταν μεγαλώσουν λίγο, τρέχεις να προλάβεις το ολοήμερο, μετά να τα ελέγξεις στα μαθήματα για να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα πας στα αγγλικά, στα γαλλικά, στο κολυμβητήριο, στο καράτε, στο μπάσκετ, στις έξι παρά δέκα να αφήσεις το ένα παιδί στο μπαλέτο και να παραλάβεις το άλλο, και αργά το βραδάκι να είσαι επιτέλους σπίτι. Η ώρα είναι ήδη δέκα κι έχεις κουράγιο μόνο για ένα μπάνιο, λίγη τηλεόραση και ύπνο.
Και όταν φτάσουν στο Λύκειο, τα τρέχεις στα φροντιστήρια για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά να φύγουν από το σπίτι για πάντα…
Και όταν φύγουν, κοιτάς τις φωτογραφίες τους και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα. Γιατί μαζί με εμάς, τρέχουν και τα παιδιά!
Και κάπως έτσι κυλούν οι μέρες, χωρίς να προλαβαίνεις να δεις τις εικόνες που περνούν δίπλα σου, να ζήσεις τις στιγμές με την οικογένειά σου…
Αν μείνεις μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές. Γιατί θα έπρεπε να… αξιοποιήσεις αυτή την ώρα και όχι να …χάσεις το χρόνο σου!
Γιατί η ώρα του ρεμβασμού θεωρείται χαμένη ώρα, χαμένη ζωή. Λες και η υπόλοιπη ζωή, που τρέχεις να προλάβεις, είναι κερδισμένη ζωή…
Περνά το εικοσιτετράωρο και η μόνη επαφή που έχεις με τα παιδιά σου είναι να δίνεις εντολές και να επαναλαμβάνεις σαν ρομπότ τη φράση «γρήγορα, δεν θα προλάβουμε!».
Τρέχεις τόσο πολύ να τα προλάβεις όλα, να προσφέρεις στα παιδιά σου τα πάντα, που τελικά δεν προλαβαίνεις να τα γνωρίσεις…
Ζεις μια τρελή καθημερινότητα για ένα και μοναδικό σκοπό, την απόκτηση πτυχίων…
Πασχίζεις να τους μάθεις ιστορία ή μαθηματικά, αλλά δεν προλαβαίνεις να συζητήσει μαζί τους…
Προσέχεις αν βουρτσίζουν με επιμέλεια τα δόντια τους, αλλά όχι αν τα μάτια τους χαμογελούν…
Δεν βρίσκεις ποτέ το χρόνο να παίξεις έστω πέντε λεπτά μαζί τους…
Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.
Και αισθάνεσαι ενοχές για όσα δεν κατάφερες… Για το χρόνο που δεν διέθεσες για μια πιο ουσιαστική επικοινωνία με τα παιδιά σου… Για το χρόνο που δεν… διέθεσες για τον εαυτό σου…
Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες…
Γιατί έτρεχες τότε ?
